Ścieżka 590 Do przodu

Życie to jednak przewrotne jest. Mam tego świadomość dlatego zdaję się na to co przyniesie los chyba od kiedy stałem się dużym chłopcem, a od pięciu lat z pewnością. Gdy pewnego ubiegłorocznego listopadowego wieczoru pakowałem do szafy bluzę z kapturem, długie legginsy, kominiarkę i kilka bluz z długim rękawem nie powiem, że zakręciła mi się łezka w oku ale jako taka refleksja zagościła. Ta oto bluza z kapturem, te legginsy i ta kominiarka też, eh ile to kilometrów w nich przebiegłem. Ile to potu w nie wsiąkło. Służyły mi wiernie w miesiącach zimnych, miesiącach mokrych, miesiącach ciemnych, miesiącach złych. I oto tamtego listopadowego wieczoru powędrowały do szafy z przeświadczeniem – już są niepotrzebne. Zacząłem biegać na bieżni. I czy tamtego listopadowego wieczoru pomyślałbym, że już za niecałe 5 miesięcy sięgnę po nie z powrotem? Pewnie tak, bo jak powiedziałem wcześniej świadomość tego, że życie to jednak przewrotne jest mam. Może nie pomyślałbym tylko, że tak szybko. Oto właśnie teraz, na kilka czy kilkanaście dni przed wyjściem na zewnątrz bieżnia się zamknęła. Oto właśnie teraz, gdy już praktycznie odliczałem godziny do dnia kiedy to opuszczę tę bieżnię i z krótkim rękawem pobiegnę nad zalew czy do parku, korzystanie z bieżni stało się niemożliwe. Sięgnąłem więc do szafy, wyjąłem starannie poskładane bluzę z kapturem, legginsy i kominiarkę i pobiegłem jak za dawnych czasów. I co ciekawe, nawet mi się ta nagła zmiana planów spodobała. Jak miło było pobiec starymi parkowymi ścieżkami. Jak miło było zobaczyć znajome drzewa. I jak wspaniale było słyszeć kosa podczas pokonywanie kolejnych kilometrów. I jak ciekawa była refleksja. Refleksja co tego kosa obchodzi jakiś tam wirus. Refleksja, że stare drzewa i tak się zazielenią za chwilę, bez znaczenia jest dla nich czy zamkną sklep i restaurację czy nie. Podoba mi się. Z całym szacunkiem do powagi sytuacji czy niepowagi podoba mi się. Mam ten jak to nazywają górnolotnie homeoffice, wstaję rano bez pośpiechu, robię sobie co trzeba w spokoju i skupieniu, biegam sobie pustymi ścieżkami i naprawdę jest mi dobrze. Gdzieś tam te pandemie, gdzieś tam odwoływanie, zawieszanie, ograniczanie, zamykanie i Bóg wie co jeszcze, a ja sobie biegnę. Biegnę sobie i jak ten kos co śpiewa nie mając zważania na to co powiedzą w tiwi, jak to drzewo co lada moment tak czy inaczej się zazieleni. I mam to wszystko gdzieś. Ważne to czy nieważne – i co z tego. Wezmę co przewrotne życie przyniesie. A, że od kiedy stałem się dużym chłopcem, a od pięciu lat na pewno żyję praktykując minimalizm, zadowolę się praktycznie wszystkim. Tak, będzie co będzie. Stosuję oczywiście zasady i zalecenia ale czy jak się Bogu czy nie wiem czemu tam co życiem naszym kieruje zechce, to czy nie wykończy nas tak czy inaczej. Podoba mi się. I podoba mi się bardzo, że ludzie, ważne to czy nieważne jakby dostali olśnienia. To można umrzeć? Tak normalnie umrzeć? I nie ma nad tym życiem, tym co się dzieje kontroli? Przecież świat, przecież los należy do nas i tylko do nas. No właśnie. Można umrzeć. Ja akurat zdaję sobie z tego sprawę, a śmierć nie jest dla mnie niczym złym. I nie jest końcem – wręcz przeciwnie - jest początkiem. Podoba mi się to aktualne wyłącznie świata. Szkoda tylko, jak sądzę – że tylko chwilowe.

W codzienności miło było parę dni wracać do domu z bratem księżycem.

I miło, że gwiazda do której się kiedyś modliłem świeci nadal na zachodzie.

I miło też, że tydzień temu obudziły mnie rybitwy.

Tak, jest miło.