Scieżka 403 Do przodu

I skąd się takie dni biorą? I dlaczego się biorą? No dlaczego? Takie dni kiedy jak tylko rankiem otworzę oczy, kiedy jeszcze nie pomyślę o wstawaniu a już wiem że to będzie beznadziejny dzień. I jednym celem staje się przetrwanie. Staje się przetrwanie go w miarę z jak najmniejszymi stratami moralnymi. Stratami które zostawiają to beznadziejne uczucie że jestem złym człowiekiem. Że nie potrafię funkcjonować w społeczeństwie, że nie mam w sobie na tyle miłości by stać się człowiekiem dobrym. I dochodzę do wniosku że jedynym wyjściem, że najlepszym rozwiązaniem staje się funkcjonowanie z dala od społeczeństwa, z dala od ludzi. Zwłaszcza z dala od tych na których mi zależy. Bo ranienie tych najbliższych boli najbardziej. Wiem jakie powinno być moje każde słowo i wiem jaki powinien być mój każdy czyn. Wiem to. Co z tego skoro w takie dni cała ta teoria bierze w łeb. Słowa zadają rany a czyny przynoszą rozczarowanie. Największe w sumie dla mnie. Pogrążam się każdym kolejnym słowem i każdym kolejnym czynem. Rozczarowują mnie ostatnie dni. Nie jest to jakieś załamanie czy też porażka ale ogólnie dopadł mnie lekki spadek formy. Spadek psychiczny jak i fizyczny. A może ten pierwszy wynika z tego drugiego? Może coś w tym jest? Bo zmęczony jestem. Nawet bieganie nie daje mi radości. Dzisiejsze 10 km przebiegłem w godzinę, całą godzinę. To bardzo kiepski wynik. W poniedziałek nie dałem rady nawet tego. I gdy tak się zatrzymałem w poniedziałek w połowie biegu, gdy doszedłem do wniosku że nie dam rady i gdy stwierdziłem po co mi to wszystko naszła mnie refleksja. No właśnie. Po co to wszystko? I co ja w sumie tu robię? Co chcę udowodnić? Chyba już za późno na udowadnianie czegokolwiek. Wieczór zapadł, zrobiło się ciemno, gdzieś zaszczekał pies, przejechał pociąg ( takie przyziemne zaskoczenie tylko na chwilę wróciło że sporo ludzi w tym pociągu wieczornym ) i stojąc w tej ciemności, ciszy, samotności i zrywając mirabelki oddałem się rozmyślaniom. Po co to wszystko? Co chcę udowodnić? To nie tak miało wszystko być, nie tak. Całe to moje życie. Nie tak. Chwila była nawet i magiczna. Taka nastrajająca do takich rozmyślań. I nawet poczułem się w tej ciemności, tej ciszy, tej samotności komfortowo. Cóż. Chyba jednak nie umiem żyć wśród ludzi. Chyba jednak powinienem pozostać w odosobnieniu. Być sam ze sobą. Tu mi dobrze. Jestem sam ze sobą i przynajmniej nikogo nie ranię. I to jest najważniejsze: nikogo nie ranię. Więc dopada mnie stan odosobnienia. Stan w którym czuję że powinienem usunąć się na bok. Ma to jeszcze jedną dobrą stronę. W tym odosobnieniu mogę pozostać w świecie swoich wyobrażeń. Wyobrażeń na temat życia a zwłaszcza mojego życia. W tym stanie mogę sobie wyobrażać że oto ta Piękna, oto ta Księżniczka spadnie mi z nieba. Ja naprawdę myślałem w tamten poniedziałkowy wieczór że ona z tego nieba spadnie. I na to będę czekał. Aż spadnie z nieba. Nie widzę sensu w podejmowaniu starań, w podrywaniu, w przekonywaniu do siebie, w udowadnianiu czegokolwiek. Nie widzę już w tym sensu. Jeżeli jakaś Piękna, czy Księżniczka ma się w moim życiu pojawić to spadnie właśnie z nieba. Tak po prostu, spadnie i już. Więc o ile ostatnio mój wzrok przepełniało ciągłe szukanie, wypatrywanie to od jakiegoś czasu moje spojrzenie jest puste, a może wręcz pogardliwe. Bo po co mam dążyć do czegokolwiek na siłę, po co mam ukazywać się w lepszym świetle. Toć to było by nawet oszukaństwo. Więc na ten czas udaję się w odosbnienie. Może to być jaskinia, może to być jama, może być nora a może też być zwykła dziura. Może to być tchórzostwo, może być ucieczka, może być przegrana. Określenia nie mają dla mnie żadnego znaczenia. I niech to o mnie wyobrażenie zostanie na tym poziomie na jakim jest. Niech konfrontacja z rzeczywistością nie będzie przykrym doświadczeniem. Lepiej niech zostanie to co mam. Bo nie będę ukrywał że wyobrażenie które gdzieś tam w eterze funkcjonuje podnosi moją samoocenę i miło łaskocze. Niech to więc tak zostanie i już. Z tym mi dobrze. Fikcja trwa a życie toczy się obok.

A tak przy okazji to tracę wenę. Pisanie przychodzi mi z coraz większym trudem i rozważam nawet jego przerwanie czy też zakończenie . Tym bardziej że Smok mnie przebija i zawstydza. Nie daję rady dotrzymać mu kroku. A gdy widzę lepszych od siebie po prostu daję im pierwszeństwo, ustępuje pola. Myślę że to uczciwe, ustąpić pola lepszym od siebie. Bo pisze Smok wyśmienicie. Podejmuje tematy bardzo mi bliskie, wyraża poglądy jakie ja bym wyrażał, dokonuje ocen jakich ja bym dokonał. A że robi to w stylu jakiego ja niestety nie mogę osiągnąć jedynym rozwiązaniem pozostaje mi ustąpić pola Smokowi i wszystkich tam odsyłać. Ludzie – czytajcie Smoka. Jak chcecie się dowiedzieć co to oddanie, co to poświęcenie, co to zaangażowanie i co to wręcz prawdziwie kochać czytajcie Smoka. Smok zna to z autopsji, ja tylko z teorii. U Smoka jest to prawdziwe, u mnie – udawane. U mnie to tylko bajeczka na dobranoc.

Tak więc dobranoc.

Aktualizacja 15.08.
Ja wciąż ten sam, pogoda wciąż taka sama a dzisiaj przebiegłem tą dychę w 53 minuty i 14 sekund. Więc skąd się biorą takie dni?