Ścieżka 402 Do przodu

Zastanawiam się czy napisałbym to co ostatnio napisałem gdybym wiedział jakie mogą być tego skutki. I jeszcze do połowy tygodnia przekonany byłem że – nie napisałbym. Chyba czasami lepiej nie mówić wszystkiego co się myśli. A na pewno lepiej nie mówić gdy mówieniem tym można kogoś urazić, wywołać smutek. Lepiej nie mówić. Czasem lepiej nic nie mówić. Tylko kiedy wiadomo co jest dobre a co złe? Co może ten smutek wywołać a co nie? Bóg mi świadkiem że nikogo urazić nie chciałem. To była tylko teoria. A przecież wystarczy na tą teorię odpowiedzieć „ hej hej panie erze a może to nie tak? a może się pan myli?”. I można też, tak po przyjacielsku powiedzieć co jest nie tak, gdzie się pan er myli. I co zrobić ma by się o tym przekonać. Tak. Tak właśnie – po przyjacielsku. Może zrozumiem, może nie. Jednak rozmawiać trzeba, po to tu w sumie jesteśmy. Żeby rozmawiać, żeby wymieniać poglądy, żeby może sobie coś pokazywać i żeby się wspierać. Bo choć jak twierdzę „ nie ważne co się mówi – ważne co się słyszy” mówić trzeba. Jesteśmy różni, jak różne są nasze losy i doświadczenia. I różnie też rozumiemy czy interpretujemy wypowiadane słowa. Jednak trzeba je mówić. Bo może tym mówieniem zmienimy coś, może komuś otworzymy nowe spojrzenie. Tak jak i wy możecie mówić mi „ hej hej panie erze a może to nie tak? a może się pan myli?”. Ja będę mówił swoje. A więc kontynuując z poprzedniej notki którą zakończyłem : A czym jest ta moja samotność na salonach to o tym następną razą bo to też już rozgryzłem będę pisał swoje. Może to wszystko co napisałem ostatnio ukaże się w innym świetle?

Moja samotność?

Okazuje się że moja samotność to nie samotność. Oświecił mnie w tym temacie Szustak którego, jak już niedawno wspominałem, słucham obecnie namiętnie. Otóż moja samotność to nie samotność. Moja samotność to … No? Noooo. Moja samotność to: tę – skno – ta. Otóż to właśnie. Tęsknota. Od razu lepiej brzmi, od razu lepiej wygląda ( jak dla mnie ). Stan niby bez zmian a jednak wszystko wygląda inaczej. I o ile samotność nie była już ostatnio dla mnie nawet niczym złym to tęsknota stała się czymś nawet dobrym. Dobrym? Tak właśnie - dobrym. Bo tęsknota to tak jakby nawet nadzieja. A na pewno oczekiwanie, na pewno poszukiwanie. Oczekiwanie czegoś dobrego, szukanie czegoś wspaniałego. To właśnie się ze mną, się u mnie dzieje. Ja cały czas oczekuję, ja cały czas szukam. Wiem, wiem – szukał będę do usr... śmierci. No i co? A będę szukał, będę. Choćbym życie miał całe stracić na tym szukaniu i nie znaleźć - ja szukał będę. A będę. Kto mi zabroni? Głupi jestem i naiwny? Wiem, wiem o tym. Wolę już być głupi i naiwny, wolę już szukać do tej usr... śmierci i nie znaleźć niż zadowalać się substytutami. Stany zamienne są nie dla mnie. Ja tęsknię za czymś oryginalnym, za czymś co wymyka się obecnym standardom. Ja szukam czegoś wyjątkowego. Tak jak pisałem ostatnio. Szukam swojego gatunku. Nie ma go już? Jest. Może jakieś ostatnie niedobitki, ale jest. Musi być. I wróci, bo musi wrócić. Czy wiecie że wszystkie chomiki świata - kto nie miał chomika w dzieciństwie? ja nie miałem hehehe, ale są przecież ich miliony – pochodzą od czterech ostatnich które jakiś tam geograf czy też biolog znalazł pod jakimś kamieniem na pustyni. Tak właśnie. Od czterech ostatnich. Tak samo może być z tym wymarłym , czy raczej wymierającym gatunkiem którego poszukuję. Otóż to właśnie. I będę szukał i będę czekał. I będę też zmieniał. Tak właśnie – zmieniał. Będę zapraszał do salonu, będę pokazywał jego piękno, będę do tego piękna przyzwyczajał. Tam naprawdę nie ma się czego bać. I będę leczył rany tych co już na salonach byli. Tych co wrócili pokaleczeni, poranieni. Oczywiście na tyle, na ile dam radę. Bo przecież sam jestem cholernie pokaleczony. Kurde jak ja jestem pokaleczony. Bardzo. Ale czy to zmienia coś w moim salonie? Nic, absolutnie nic. Będę nadal siedział w tym salonie, będę nadal czekał. Bo wierzę że - jak to napisała jak zwykle bezbłędna Kania „… żeby na Twój salon trafiła jakaś sensowna lwica. Może tylko ma jeszcze kawałek sawanny do pokonania”  - w końcu trafi. Może nawet nie koniecznie lwica a raczej ( może nawet lepiej ) tygrysica. O raaaaany! Ja pierdzielę co to będzie jak w końcu trafi. Przecież we mnie są takie pokłady miłości, we mnie jest taka potrzeba kochania, taka potrzeba że ja ją chyba zamęczę na śmierć. Czy można sobie wyobrazić co mogę zrobić z taką dajmy na to dłonią, taką dajmy na to stopą, takim dajmy na to uchem, czy taką dajmy na to szyją gdy je wreszcie znajdę? Ja pierdzielę. Gdy tak to napisałem, gdy tak się nad tym zastanowiłem to aż się wystraszyłem. Ja nie wiem co im zrobię czy też jak to zrobię ale jedno jest pewne – naprawdę zamęczę na śmierć. Ale myślę sobie równocześnie że chyba dostanę to samo? O raaaaany! Ja pierdzielę co to będzie jak mnie znajdzie. Czy można sobie wyobrazić co może zrobić z taką dajmy na to dłonią, taką dajmy na to stopą, takim dajmy na to uchem, czy taką dajmy na to szyją gdy je wreszcie znajdzie. Ja nie wiem co mi zrobi czy też jak to zrobi ale jedno jest pewne – zamęczy mnie na śmierć. Ale to będzie śmierć piękna, śmierć wspaniała. I na tym właśnie polega moje życie. Moje życie polega na tęsknocie za czymś takim. Ja wiem jak to ma być, ja wiem jak to ma wyglądać, ja wiem o tym wszystko. Czekam, szukam, chodzę, obserwuję. I nawet nie wiecie jak wielką radość sprawia mi patrzenie na szczęśliwe rodziny. I nawet nie wiecie jak wielką radość sprawia mi patrzenie na pary. Takie coś na ten przykład: stoję sobie kiedyś tam razu pamiętnego pięknego na jednej z szos w okolicach Cassis, wieczór, cisza, i z tej ciszy powoli zaczyna dochodzić odgłos silnika, taki wiecie, ryczącego motóra, i jest bliżej i bliżej, nie widać go jeszcze bo wiecie, znacie te kręte szosy lazurowego wybrzeża, pełne serpentyn, i gdy wreszcie wyłania się zza ostatniego winkla, i gdy już mija z rykiem co wiedzę, fajna maszyna, fajnie ryczy a … a na tzw plecaczku jakaś blondyna, długie włosy powiewają jej na wietrze a u boku wisi taka mała, maluteńka torebeczka, taka co to do niej zmieści się tylko szminka i być może tusz do rzęs. No czy to nie piękne, czy to nie słodkie? Ten ryk, ta moc, ta szybkość i ta torebeczka. Mnie to rozczuliło. Ale co najważniejsze? Jak sobie pomyślę jak ona musiała mocno się przytulać na tych zakrętach to ... eh  Tęsknię więc. Teraz pozostało mi tylko tęsknić, pozostało mi tylko szukać i pozostało mi tylko znaleźć.

Czyli to nie samotność – to tęsknota.

A ze spraw codziennych. Wszystko mnie boli. Jestem tak obolały że ruszać się nie mogę by nie jęknąć. Ale dostaję ostatnio w kość. Dostaję nieźle. Z tym że tak mnie to cieszy, tak zadowolony jestem jakby mi kto w kieszeń narobił. Wszystko mnie boli - hura. I zamiast leżeć i jęczeć przy każdej próbie ruchu to wychodzę i biegam. I zamiast biegać dla relaksu ( co mam na myśli wychodząc ) po pierwszym kilometrze włącza mi się to moje pieprzone ciągłe współzawodnictwo i zapierdzielam jak pieprznięty. Może to nie są jakieś imponujące wyniki ale dyszki robię już w 53 minuty bez problemu. A przecież jeszcze nie dawno cieszyłem się jak przebiegłem w godzinę.

I jeszcze słówko o pogodzie. Wkuurza mnie sakramencko. Moknę na Rumaku regularnie dwa razy w tygodniu. Wypad do Kazika planuję już od miesiąca ( dzisiaj też miałem tam być ) i ciągle deszcz krzyżuje mi plany. Może za tydzień się uda choć prognozy nie są optymistyczne? Jedno jest pewne. Co by nie było nad morze pojadę, choćby na jeden dzień. A póki co jutro pokręcę się po stolycy i okolicach i na pewno wpadnę na Stare Miasto. Kurde jak ja dawno już nie siedziałem na Placu Zamkowym!