Ścieżka 401 Do przodu

Tak na początek zauważam że nie wszyscy chyba połapali się czego a raczej kogo dotyczyła historyja z życia wzięta z ostatniej notki. Otóż to nie narrator czyli ja był jej głównym bohaterem. I nie głównemu narratorowi czyli mi należały się jakieś tam słowa uznania czy pochwały. To nie ważne. Ważne w historyji z ostatniej notki było zachowanie tego młodego człowieka. A najważniejsze było to że po wszystkim pogonił jeszcze za mną by podziękować. Tego właśnie dotyczyło ostatnie pytanie Dobre? Co? poprzedniej notki. Jeszcze dzisiaj na wspomnienie tego faktu uśmiecham się z niedowierzaniem. I tak sobie myślę że mogłem wziąć do niego jakiś kontakt bo chętnie bym się z nim teraz spotkał, pogadał.

Pomyślałem sobie ostatnio że mój dobry nastój odbiera mi dobre pisanie. Jakoś tak nudą wieje. Nie ma jakiegoś takiego poruszenia, jakiegoś takiego przekazu, jakiegoś takiego sensu. Brak stylu. Brak stylu z którego jakby na to nie patrzeć – sam byłem zadowolony. Lipiec się kończy, przyjdzie jesień, wieczory zrobią się dłuższe, będzie szarzej i smutniej to może wróci moja nostalgia, wróci mój żal, smutek, rozgoryczenie i może wówczas wrócę do dobrego pisania. Póki co nastrój pozytywnego myślenia pozostaje. I jeżeli nawet tak jak wczoraj dopada mnie wkur...wienie to nie przejmuję się tym. Nie rozpamiętuję, nie wyolbrzymiam. I nawet jeżeli tak jak wczoraj ze sterty przemyśleń i analiz jawi mi się obraz niezbyt budujący moje ego to tym też się nie przejmuję. Moje wczorajsze przemyślenie. Hmmmm. Już kiedyś o tym pisałem obszerną notkę. Ale co z tego wczorajszego przemyślenia? Jakiś smutek? Nie. Jakaś rozpacz? Absolutnie. To co? Nic. Widocznie tak już ma być, czy też – jest. Widocznie dla kobiet ja, jako facet nie istnieję. Tzn istnieję. Jednak nie fizycznie, nie cieleśnie, nie seksualnie. Istnieję tylko w wymiarze duchowym. Istnieję jako rada, jako dobre słowo, jako pomoc, jako odskocznia od tych fizycznych, tych cielesnych, tych seksualnych. No właśnie. Może ja właśnie jestem taką odskocznią? Może ja jestem takim azylem? Azylem gdzie można porozmawiać, powymieniać poglądy, może znaleźć radę czy wsparcie. Gdzie wpada się na chwilę dla oderwania od tej fizycznej, tej cielesnej, tej seksualnej codzienności. No cóż, pewnie coś w tym jest. Widocznie dla znajomych, nieznajomych, koleżanek, nie koleżanek, przyjaciółek, nie przyjaciółek jestem tylko spowiednikiem. Może ja powinienem był zostać jakimś księdzem czy jak? Ale jest jednak coś oprócz tego NIC z moich wczorajszych przemyśleń. Otóż rozgryzłem to. Już wiem o co chodzi. Chodzi o to że ja jestem facetem innego gatunku. Gatunku który już wyginął. A sęk w tym że kobiety mojego gatunku już niestety wyginęły całkiem. I ich już nie ma. A jeżeli jakieś jeszcze są to pochowały się gdzieś głęboko, gdzieś daleko. Te które zostały są gatunku innego. Nie - nie gorszego. Nie – nie słabszego. Po prostu innego. I właśnie dla tych które zostały brak mi cech które je pociągają. Nawet jeżeli cechy które mam są iście królewskie. To nic. One tego nie potrzebują, one tego nie szukają. Przecież taka owieczka czy kózka nie pójdzie za lwem choćby lew ten królem był wszelkiego stworzenia. To nie dla nich. One będą szukały swojego baranka czy też innego capa ( bez obrazy dla nikogo ). Bo to jest ich gatunek. To jest to co znają, to jest to o czym wiedzą. A lwa? Lwa to mogą się co jedynie wystraszyć. Otóż to. One się boją. One się boją lwa. Boją się że z lwem i przy lwie będą musiały być równie królewskie. Boją się że będą musiały wejść dalej, wejść wyżej, wejść mocniej. I będą musiały trzymać ten wysoki poziom. A to nie jest łatwe. To nie jest proste. Tym bardziej jeżeli nie ma się tego w cechach gatunkowych. Więc prościej, więc łatwiej, więc wygodniej znaleźć sobie swojego baranka czy też innego capa ( bez obrazy dla nikogo ). Tylu ich zresztą wkoło, zawsze można zmienić na innego baranka czy też innego capa ( bez obrazy dla nikogo ). Lepiej nie wchodzić na salony. Lepiej zostać w korytarzu z którego blisko do drzwi w razie jakby co. Lepiej zostać w korytarzu z którego zawsze łatwo uciec. I jeżeli w tym korytarzu nawet ciasno, jeżeli nawet trochę zalatuje to nic. Ten korytarz znają, ten korytarz jest ich. Nie wejdą na salony. Nie zrobią kroku naprzód. Nie znają tego. I choć wiedzą że tam, na tych salonach pięknie jest i ładnie, i czysto, i obszernie to nie wejdą tam. Wolą ten swój przedsionek. Więc gdy otworzę te drzwi do salonu, gdy nawet zaproszę, gdy nawet zajrzą przez uchylone drzwi to zaraz uciekają z obawy że to nie, to nie ich świat. I może nawet zapytają jak tam na tych salonach, a czy pięknie, a czy ładnie, a czy czysto, a czy obszernie? Ale tylko zapytają. Zaraz potem wracają do swojego przedsionka. I może nawet czasem zapukają ponownie do drzwi by znowu zapytać jak tam na tych salonach, a czy pięknie, a czy ładnie, a czy czysto, a czy obszernie? Ale to tyle. Te opowieści im wystarczą. Potem znowu wracają do swojego przedsionka. Tak właśnie rozgryzłem to dnia wczorajszego. I czy smucę się tym? Nie. Jedynie co to uśmiecham z przekąsem pod nosem. Widocznie tak ma być, czy też jest. Zostanę sobie samotnym lwem na salonach. Bo jeżeli dla ucieczki przed odosobnieniem miałbym zostać barankiem czy też innym capem ( bez obrazy dla nikogo ) i wyjść z salonu na korytarz to wolę już tą moją samotność na salonach. Czasem tylko wpadnie jakaś zabłąkana owieczka czy też inna kózka by posłuchać opowieści jak to pięknie, jak to ładnie, jak to czysto, jak to obszernie być może. I tyle. W przerwach między tymi opowieściami pozostanę sam. Samotny lew na salonach. A czym jest ta moja samotność na salonach to o tym następną razą bo to też już rozgryzłem.

A we wtorek wieczorem, tak w samym centrum stolcy kraju naszego pięknego, tak dokładnie to nad placem Zawiszy, dobiegło mnie wołanie mew. Skrzeczały tak jak to tylko mewy skrzeczeć głośno potrafią. Tak – pomyślałem – czas nad morze. Woła mnie. Już czas. Niech tylko przejdą te deszcze niespokojne co potargały sad i jadę. Już czas.

P.S. I jak Szemrząca słusznie zauważyła już czwórka z przodu. Ja pierdzielę do czego człowiek doszedł. Do czego doszedł. Czwórka z przodu.