Ścieżka 397 Do przodu

Ze wszystkich pytań jakie mam, a mam ich miliony miliardów, odpowiedź na to jedno frapuje mnie najbardziej. Pytanie mianowicie dlaczego raz wstaję w humorze pozytywnym, raz negatywnym? Dlaczego tak się dzieje mimo że nie zachodzą żadne wyjątkowe okoliczności, mimo że nie ma żadnych wyjątkowych zdarzeń którymi dałoby się to wytłumaczyć? Dlaczego? Dlaczego pomimo tego że wczoraj wróciłem do domu wykończony jak zawsze po całym tygodniu bardzo, a może i bardziej. Dlaczego mimo tego że znowu spałem mało, tego że położyłem się późno i wstałem jak zwykle niewyspany. Dlaczego mimo tego że nie wyłączyłem telefonu na noc jak zwykle zwykłem to robić i budziły mnie smsy o 01:08 … „idę naprawdę spać” i o 03:38 „o wschodzie jeszcze jadę” i niewyspany powinienem być podwójnie. Dlaczego mimo tego że mogąc spać dzisiaj do godziny nieograniczonej obudziłem się o siódmej. Dlaczego mimo tego że od wczoraj wszystko leci mi z rąk, wieczorem „gotowałem” w kuchni przez godzinę na kuchence pusty czajnik zastanawiając się w pokoju przed telewizorem co tak śmierdzi, a dzisiaj potłukłem jeden ze swoich ulubionych kubków ( nie, nie wiewiórczy ) i jakiś tam czajniczek do herbaty. Dlaczego mimo tego że w sklepie na cotygodniowych zakupach wydałem nie wiedzieć czemu dwa razy więcej niż zwykle. Dlaczego mimo tego że dzień piękny, słoneczny i ciepły i zamiast wygrzewać obolałe kości gdzieś na plaży nad wodą ja cały dzień spędzam w domu na sprzątaniu, zmywaniu, praniu i ogarnianiu. I dlaczego mimo tego że boli mnie wszystko, wszystko mnie boli tak że czują każdą swoją najdrobniejszą kostkę kosteczkę i mięsień. Dlaczego mimo tego wszystkiego. Dlaczego mimo tego wszystkiego co nie różni dnia dzisiejszego od setek tysięcy innych takich dni. Dlaczego mimo tego że dzień ten wydawało by się jest nawet gorszy od tych setek tysięcy innych takich dni. Dlaczego mimo tego wszystkiego mówię dzisiaj przez cały ten dzień „kurde blaszka dobrze jest, dobrze jest kurde blaszka”. No niech ktoś mi to wytłumaczy, niech ktoś mi to powie bo ja chcę poznać odpowiedź i chcę by było tak zawsze.

A teraz siedzę i piszę. Piszę i piję. Piję wszystko co tylko ma postać płynną bo potwornie suszy mnie po bieganiu. Dawno nie wspominałem o bieganiu. Zapomniałem nawet napisać że 30.05. całkiem niespodziewanie ustanowiłem swój nowy rekord na 10 km wynikiem 54:07. Ustanowiłem go tak ot tak, po prostu, jakby przypadkiem. Dziesiątek nigdy nie biegam w dni robocze, tylko w wolne od pracy. A 30.05 ( w poniedziałek ) wróciłem z pracy i pomyślałem sobie a pobiegnę dzisiaj 10. No i pobiegłem. I biegło się tak dobrze, tak przyjemnie że w rezultacie wybiegłem swój najlepszy wynik. Ale dobrze że o tym nie pisałem. A dobrze z tego względu że już 27.06 nie było o czym pisać. Bo proszę szanownej publiczności 27.06 poprawiłem ten wynik schodząc poniżej nieprzekraczalnej bariery 54 minut. Przebiegłem 10 km z czasem 53:52. Łał! I dzisiaj biegnąc sobie tą kolejną dziesiątkę w skwarnym słońcu uświadomiłem sobie że przecież od jakiegoś już czasu biegam i wyłącznie dziesiątki. Przecież jeszcze niedawno był to dla mnie dystans wyjątkowy, dystans wyzwanie, dystans na specjalne okazje. Tymi zwykłymi, standardowymi były piątki. A teraz biegam sobie te 10 jak kiedyś 5. I ucieszyło mnie to odkrycie. Ta świadomość że jednak coś się posuwa do przodu. Że może za jakieś kilka lat przebiegnę maraton. I podbudowany tym nowym niespodziewanym odkryciem jeszcze bardziej zacząłem powtarzać „kurde blaszka dobrze jest, dobrze jest kurde blaszka”.

A teraz siedzę i piszę. Piszę i piję. Piję wszystko co tylko ma postać płynną bo potwornie suszy mnie po bieganiu. Wypiłem browara i chyba zaszumiało mi w głowie. Czy to ze zmęczenia czy organizm odwykł od promili? Jeny! Kiedy ja ostatni raz piłem alkohol w większych ilościach? Kurde, nawet nie pamiętam. I co ciekawe nie czuję jakoś potrzeby. Chyba się starzeję. Nie to co dawniej. Jakiś czas temu doszedłem do wniosku że już swoje w życiu wypiłem i starczy. Chyba zaczynam przekładać tą myśl w czyn. Inna sprawa że forma mi spadnie. I dojdzie do tego że będę tzw małolitrażowy. Z jednej strony dobrze – oszczędności, z drugiej jednak trochę strach – łatwo będzie mnie upić. Z tym że strach tylko dla mnie, wiadomo po pijaku człowiek gada różne, dziwne rzeczy. Z tym że ja gadam tylko te dobre. Są tacy którzy po gorzale szaleją, wariują, biją i w ogóle. Ja przeciwnie. Całuję, przytulam, śmieszę, otwieram najskrytsze tajemnice i w ogóle. I TEGO WŁAŚNIE – STRACH. Tak jak dzisiaj. Wypiłem tego browara po bieganiu, i chyba zaszumiało mi w głowie. Czy to ze zmęczenia czy organizm odwykł od promili? Nie wiem. Wiem że mam chęć napisać jaki zarąbisty ze mnie gość. Kurde blaszka, aż STRACH. Wzdycham. Będę jutro żałował albo rozważał czy to dobrze się stało czy źle. Ale co tam. Jest kurde blaszka dobrze, dobrze jest kurde blaszka czy nie. Jest kurde blaszka dobrze. Więc er kurde blaszka samochwała w kącie stała i tak się zachwalała. Apetyczny jestem niesłychanie. I naprawdę er samochwała zazdraszcza potencjalnej szczęściarze która zdobędzie jego serce. Bo er apetyczny jest niesłychanie. Przystojny i wysportowany. Biega 10 km z coraz lepszymi wynikami. Ciało dzięki temu ma smukłe, umięśnione i bez brzucha. Do tego trenuje inny sport dzięki któremu nie tylko będzie w stanie stanąć w obronie tej szczęściary ale rozciągnięty i gibki jest nadspodziewanie. A że w sprawach męskich nie potrzebuje jeszcze erektona to ta szczęściara dostanie nie lada figury w tych sprawach. Bo er lubi figury. I uwielbia pieszczoty. Pieścić, masować, muskać, ech lubi ten er niesłychanie. Ale er ten to nie tylko to piękne ciało, a teraz gdy opalone, apetyczne jeszcze bardziej. Jeszcze pracowity jest i uczynny. Sprząta, zmywa, pierze, prasuje, robi zakupy. I gotuje. Z tym że tylko zupy. Jest fanem zup i ceni je ponad wszystko. A za pomidorową z ziemniakami dałby się pokroić. A że do tego jest z niego jeszcze złota rączka to w sprawach w domu i zagrodzie mamy komplet. Test na składanie szafki z Ikei przechodzi z zamkniętymi oczyma. Jakoś tak jakiś czas temu popsuła mu się taka stara ulubiona wiertarka. Od dawna szwankowała ale jakoś dawała radę. Niestety w końcu padła ostatecznie. A że na elektronarzędziach nie zna się er ani trochę pozostało tylko skonsultować się z jednym dawnym dobrym kumplem co się zna. Więc miał tam coś poodkręcać, wymontować i przynieść do wymiany ( bo tego się nie naprawia ). Usiadł więc na stołeczku, powyciągał śrubokręty i klucze i wziął się do rozkręcania. I rozsypało się wszystko na milion części. Zapłakał er bo przecież nie poskłada tego do tak zwanej kupy z powrotem. A zapłakał tym bardziej że dana ta część którą miał wymontować żadną miarą wymontować się nie chciała. Zapłakał znaczy – zaklął siarczyście. No cóż, zapłakał ponownie i z ciężkim sercem postanowił pożegnać tą starą ulubioną wiertarkę. Ale nie był by er erem gdyby z samej ciekawości nie zaczął tego składać z powrotem do tak zwanej kupy. Ktoś potrafił to wynaleźć, zrobić od podstawa a ja tego nie złożę na nowo? - myślał. No i zaczął składać. Siedział, dopasowywał, kombinował, znowu rozkładał, składał od nowa i wreszcie ku swemu zdziwieniu złożył. Z tym że po tym wszystkim odkrył że nie działa jedna funkcja która wcześniej działała. No cóż musiałem jednak coś źle poskładać – pomyślał. I pogodził się z tą myślą że ktoś potrafił to wynaleźć, zrobić od podstawa a on tego nie złoży na nowo. I zaczął zbierać te śrubokręty i klucze z powrotem do skrzynki ( bo porządek musi być ) gdy po zebraniu wszystkiego znalazł na podłodze taką małą malutką metalową kuleczkę. Co to za kuleczka, skąd się tu wzięła? Pewnie wypadła ze skrzynki narzędziowej, tyle tam różności. Jednak nie dawała mu ta kuleczka spokoju. Co to za kuleczka, skąd się tu wzięła? Co więc zrobił er? Tak, wyjął z powrotem te śrubokręty i klucze które już przecież sprzątnął, rozkręcił ponownie wiertarkę którą już przecież złożył do tak zwanej kupy i zaczął poszukiwania czy ta mała malutka metalowa kuleczka gdzieś przypadkiem nie pasuje. Co jest teraz z tą starą ulubioną wiertarką? W tej chwili leży i odpoczywa. Ale jak tylko przyjdzie moment że będzie potrzebna to stanie do roboty bo działa jak nowa, jest sprawna i szczęśliwa. Taki to ten er. Może nieraz i uparty za bardzo ale pracowity. I test na składanie szafki z Ikei przechodzi z zamkniętymi oczyma. A z innych spraw to kocha er podróże. Często siada na swojego Rumaka i podróżuje po kraju podziwiając jaki to też kraj piękny. I z przyjemnością wziąłby tą szczęściarę na plecaczka na Rumaka by podziwiać razem jaki to też ten kraj piękny. Na pewno by się jej takie podróże spodobały. Ale oprócz tych walorów czysto fizycznych ma w sobie dużo walorów duchowych. Tych których nie widać a które jak er twierdzi stanowią o prawdziwej wartości człowieka. Więc nie potrafi przejść spokojnie obok krzywdy i cierpienia. A że śmierci się nie boi gotów poświęcić życie w słusznej sprawie. Kocha dzieci i one go kochają. I mógłby mieć ich całe roje jak ojciec Wirgiliusz. Wierny jest i oddany. Zabawny i dowcipny. Lubi wschody i zachody słońca, z tym że zachody bardziej. Lubi patrzeć w niebo na gwiazdy a ze swoją nową aplikację patrzy na nie ze zrozumieniem. Płacze er na filmach, czego wstydzi się bardzo i skrzętnie ukrywa. Lubi muzykę, praktycznie każdą i tańczy do niej jak tylko nadarzy się okazja. Nie jest rozrzutny, nie pije ( co już wcześniej ustaliliśmy ). Co tu dużo gadać. Czyste złoto.

I pisałbym jeszcze jaki to zarąbisty i kochany gość. Niestety już dwa smsy dają znać że robi się późno.

I jeszcze jedna ciekawostka. Ciekawe że napisałem o sobie w trzeciej osobie. Hmm na dodatek jest ten er niezwykle skromny.

p.s. Nawet oglądanie meczu przegrało z pisaniem ale za tydzień może nie być pisania bo o tej porze prawdopodobnie błąkał się będę po Kazimierzu Dolnym nad Wisłą.