Ścieżka 532 Do przodu

W sumie jakie to życie jest proste. Jutro o 20:30 zasiądę ponownie na Ł3. Na Ł3 zasiadam regularnie co roku. I po dwóch ciężkich godzinach wyjdę z Ł3 jak co roku z dobrze znanym: kurwa znowu wpierdol. Co roku to samo. A czasami i dwa razy w roku. W sumie to już nawet nie boli tak bardzo. W sumie jak wiesz czego się spodziewać … A przecież w sumie mogłoby być zupełnie inaczej. Przecież to takie proste. Po co mi przeżywać to coroczne upokorzenie. Przecież wystarczyło by zmienić stronę. No właśnie, to takie proste. Zmienić barwy i już wszystko jest lepsze. I stadion piękny pod nosem, i na stadionie sami swoi, nie trzeba się w język gryźć, można swobodnie wyrażać emocje. I kumpli od razu tysiące. No i przede wszystkim już nie ma upokorzenia. Teraz już jesteś zwycięzcą, jesteś z wygranymi, teraz już się cieszysz. Kurde jakie to proste no. Jak sobie pomyślę ile bym zyskał przez tą jedną zmianę barw to aż mi się wierzyć nie chce i aż dziw bierze, że tego nie robię. Miałbym o tyle więcej powodów do radości i o tyle mniej powodów do smutku. Byłoby super. Po co trwać przy tym starym więc? No po co? Tylko same kłopoty przez to. Przecież przez to kłopoty od lat już tylu. Od samego szczeniaka. Ten wybór z dziecięcych lat. Tak odmienny od wyborów kolegów z osiedla. Oni z tymi których wielu. Ja sam przeciw wszystkim. A mogło być tak prosto? Po co więc nadal przy tym trwam? Wystarczy jedna decyzja i wszystko stanie się łatwiejsze. Jakież to proste. Jedna decyzja. I po co trwam przy innych życiowych wyborach? Aż się sobie żałosny wydaję jak myślę jaki jestem głupi. Życie jest proste, naprawdę. Wystarczy właściwie wybierać, wystarczy trzymać ze zwycięzcami. Wystarczy umieć zmieniać decyzje, wystarczy robić to co chcą widzieć. Jakież to kurde proste no. Zmienić podejście do życia. Praca, obowiązki, pieniądze, kobiety, rodzina, uczciwość, honor, wiara, nadzieja. W formie w jakiej obecnie to wszystko wyznaję przynoszą mi same rozczarowania. A ludzie potrafią zmieniać. Potrafią zapomnieć o tym co mówili, o tym co przysięgali, o ty w co wierzyli. Potrafią odejść, zapomnieć, zastąpić lepszym. To jest recepta, recepta ta szczęście. Zostawić, zamienić na lepsze. Kurde jakie to proste no.

W codzienności ostatnie dwa tygodnie, a ostatnie parę dni w szczególności, dały mi nieźle popalić. To jakaś kumulacja. Opisać w stanie nie jestem, i tak jestem zdegustowany, że nawet mi się nie chce - jak bardzo. Ilość spóźnień, opóźnień, minięć, strat czasu nabrała takiej skali, że aż mi się wierzyć nie chce że to możliwe. I zastanawiam się czy to realne jest. Czy to możliwe, żeby aż tak, żeby każdy krok, każdy ruch, każdy wybór był z góry skazany na niepowodzenie? To jakby ktoś patrzący z góry ciągle coś mataczył, ciągle coś wikłał, komplikował, utrudniał, i jakby ciągle się dobrze bawił moim kosztem. Nie starczyło mi sił, i nie starczyło cierpliwości. Przegrałem. Przegrałem i jestem zmęczony Zmęczony bezradnością swoich działań. To może zmęczyć. Jak stajesz przed świadomością, że w sumie na nic nie masz wpływu. Możesz robić i to i tamto, starć się, a na końcu i tak będzie co ma być. Opadają Ci ręce i zastanawiasz się po co. Zastanawiasz się czy warto ciągle chcieć. Przecież i tak będzie co ma być.

P.S. Dziś zrobiłem parę kilosów Rumakiem. To rekord. Pierwszy raz jeździłem w listopadzie. I nawet bez bólu stawów i nerek. Pięknie jest w pogodzie, naprawdę pięknie. Jestem autentycznie zadziwiony i niezmiernie zadowolony z tegorocznej pogody. Ale to już definitywny koniec. Sezon zamykamy z 48 736 km na liczniku.

P.S. 2. Smok mi przypomniał. No, aż wstyd, że zapomniałem co tak lubiłem.