Ścieżka 560 Do przodu

Notka nieplanowana i zupełnie pozbawiona sensu.

Nie myślałem, że kiedyś jeszcze coś takiego napiszę.

Zaczęło się od tego, że w którymś tam momencie dzisiejszego spaceru bez sensu, stwierdziłem, że świat jest piękny. Stwierdziłem to sercem, nie umysłem. Zdziwiło mnie to trochę. Choć miewam czasami takie chwile chwileczki lecz ta była jakaś taka inna, jakaś taka wyjątkowa. Taka jakaś prawdziwa aż do dna. Potem robiłem rzeczy jak zawsze. Takie jak każdej, każdejszej soboty. I już na koniec dania, gdy wyszedłem z wanny po bieganiu, nagle naszło mnie znowu. Jakieś takie dziwne uczucie, że jestem szczęśliwy. I że nie ma się czego bać. I że w sumie pieprzyć to wszystko, wszystko jest nieważne. W tej chwili jestem szczęśliwy bez powodu. Dziwny stan – nawet w czasie gdy pada deszcz. Przecież nie wydarzyło się nic wyjątkowego, przecież nie spotkało mnie nic dobrego, przecież ten dzień jest jak każda poprzednia sobota, a jednak uśmiecham się bez żadnego konkretnego powodu. I przysięgam – nie piłem. Choć zaręczam, że życie znośniejsze jest po alkoholu. Nie wspominając już o tym jak ja znośniejszy jestem po alkoholu. Po alkoholu kocham wszystkich – mówią, że po alkoholu wychodzi prawdziwa ludzka natura – chciałbym żeby to była prawda. I tak siadłem sobie teraz w tą sobotę jak każda inna i tak sobie pomyślałem – jeny jak ja bym przytulił wszystkich którym teraz źle. Wszystkich którzy wątpią, którzy cierpią, którzy płaczą. Tak przytulił i tylko tyle. Skąd to – nie wiem, Po prostu przyszło i jest. Jak deszcz.

P.S. Się chyba na tą okoliczność napiję jednak.

P.S. Nie pomyślałbym, że ścieżka 560 będzie w takim stylu.

P.S. Włączyłem tiwi na chwilę. Zobaczyłem że Elle w Legalnej Blondynce właśnie wygrała, aż się popłakałem z radości.

P.S. Nie jestem normalny, nie jestem.

P.S. On tańczy dokładnie jak ja.