Ścieżka 605 Do przodu

Nikt nic nie pisze. Znikł Smok, znikła Kania, znikła Iza za zakrętem, znikła Szemrząca i Feeria też znikła. Porozchodzili się gdzieś ludzie w swoje sprawy, poznajdowali inne formy. I jeżeli z korzyścią dla nich to w sumie dobrze. Każdy czegoś szuka, każdy na coś czeka – może oni znaleźli, mam taką nadzieję. Ja czekam nadal. Nie wiem wprawdzie na co – ale czekam. A może wcale nie czekam tylko tak się do tej swojej izolacji przyzwyczaiłem, że nic mi już nie trzeba. W realnym życiu jestem odizolowany od ludzi barierą nie do przebicia. Bo generalnie nie potrzebuję już wchodzić z nimi jakiekolwiek interakcje. Ludzie ciągle kogoś potrzebują – ja już nie. Ludzie ciągle muszą z kimś być, kogoś mieć – ja już nie. Czasami myślę sobie, że ludzie boją się być sami. Boją się zostać sami ze sobą, ze swoimi myślami, ze swoimi demonami. Bo w samotności demony wyłażą. Wyłażą te najgłębiej schowane, te zapomniane, te zasypane grubą warstwą codziennych spraw. Ludzie tego nie chcą. Uciekają w związki, uciekają w relacje, oby tylko z kimś być, oby tylko kogoś mieć. Oby tylko ten ktoś wypełniał pustkę, oby tylko dawał poczucie wartości. Jak jest obok jest łatwiej, jest bezpieczniej. Czuje się, że się jest potrzebnym, że się jest ważnym. Dzięki komuś obok można się spełniać. Spełniać jako dobry człowiek. Wydobywać z siebie te lepsze cechy a przez to podnosić swoją samoocenę. I można również na tego kogo zwalić winę. Można go obarczyć odpowiedzialnością za porażkę. To jest równie podnoszące na duchu. Ludzie ciągle kogoś potrzebują – ja już nie. Ja już swoją samotność przerobiłem. Wylazły wszystkie moje demony. Wszystkie te najgłębiej schowane, te zapomniane, te zasypane grubą warstwą codziennych spraw. Jak to boli nie potrafię nawet opisać. Boli do granic, boli aż do myśli o końcu. I nie mówię, że one jeszcze nie wyjdą, że mam je już oswojone. One są, w każdej chwili mojego życia. Żyją wraz ze mną. Jestem ich świadom. Czasami sprawiają, że nie mogę patrzeć w lustro. Jednak już przed nimi nie uciekam, już ich nie przysypuję. Wiem po prostu jaki jestem. Jaki słaby jestem z tymi demonami. Jaki zły, jaki nieuczciwy, jaki perfidny, jaki okrutny. Taki jestem właśnie. Walczę z tym, staram się zmieniać, staram się naprawiać i może nawet czasami mi się udaje. Ale tylko czasami. W większości przypadków obłudna natura zwycięża. I pozostaje mi z tym żyć. Iść dalej, dalej próbować. Może nie dorosłem, może nie dojrzałem, może nie umiem kochać. Gdy czasami z przypadku wpadną mi w ręce takie czy inne opracowania różnych mądrych głów na tematy psychologiczne odnajduję się w najgorszych typach charakterologicznych. Trochę to dołujące ale zawsze zaraz przychodzi refleksja – czy tylko ja. Bo czy jest na tym świecie choć jeden człowiek zupełnie normalny? Taki bez żadnych wad? Taki nie podpadający pod żaden typ zboczenia? Obym się mylił ale wg mnie nie ma. Każdy, każdy jeden ma jakieś skrzywienie. I takie szufladkowanie, takie tworzenie co rusz to nowych typów generalnie zaczyna mnie śmieszyć. Tak więc żyję sobie dalej. Mały narcystyczny, egoistyczny, pesymistyczny, impulsywny chłopczyk Piotruś Pan z zespołem DDA. Żyję dalej i czekam co los przyniesie.

W codzienności miałem test na COVID. Wirusa nie mam i, co raczej mnie zdziwiło, nie miałem.

Lipiec i koniec pracy zdalnej to koniec biegania na wyścigi. Wróciło stare bieganko tylko i wyłącznie weekendowe. Co nie zmienia faktu, że w 6 miesięcy tego roku przebiegłem więcej niż w całym roku 2015, tyle co w całym roku 2016, trochę mniej niż w całym roku 2017 i tylko 200 km brakuje mi do rekordowego roku 2018.

Deszcz pada nadal. Z tym, że aktualnie kończy zaraz przed tym jak wsiądę na Rumaka i zaczyna zaraz po tym jak z niego zsiądę. To bardzo miłe odczucie.

Tak jak mnie wkręciło od jakiegoś pół roku w Ekwador Manieczki to dawno nic mnie nie wkręciło. Ciągle mi gra. I jeżeli miałbym czegoś żałować w życiu, a żałuję wielu rzeczy, to tego, że mnie tam nie było zaczynam żałować bardzo. A to były moje czasy. Gdzie ja wtedy byłem? Wiem gdzie byłem, a co ciekawe tam gdzie byłem gardziłem taką muzyką, takimi klimatami i takimi ludźmi.