Ścieżka 359 Do przodu

Mam ci ja jeden temat który to mam zamiar poruszyć tu od dawna i który poruszyć miałem dzisiaj zamiar ale jakowaś wena na podsumowanie minionego tygodnia mnie naszła.

Zacznę więc od początku czyli niedzieli. Nasi grali mecza. Nie jak ostatnimi czasy mecza o nic a mecza który mógł zadecydować o awansie na euro. I mecz ten postanowiłem obejrzeć na dużym ekranie w którymś z okolicznych pabów. Jeny jak ja dawno nigdzie nie byłem. Ot tak żeby wyjść gdzieś do jakiegoś lokalu ( poza wyjściami firmowymi ) i napić się przysłowiowego browara. To było tak dawno że już nawet nie pamiętam czy w ogóle kiedykolwiek w moim niekrótkim już życiu fakt taki miejsce miał. No więc po popołudniowym przebiegnięciu w tę chłodną acz piękną słoneczną niedzielę dyszki, i po zażyciu odprężającej kąpieli wieczorem ruszyłem na miasto. Sam. I już to samo że byłem sam odrobinę mnie krępowało. No bo tak przynajmniej to odczuwałem samotny facet w pabie wygląda co nieco żałośnie. Taki albo nieudacznik albo taki niespełniony maczo albo dziwak taki. Jakby na to nie patrzeć – dobrze się nie prezentuje. Druga sprawa to myśl że w takich pabach to zazwyczaj towarzystwo wzajemnej adoracji i takiemu przybyszowi daje się odczuć że łatwo mieć nie będzie. Zwłaszcza przy takim wydarzeniu jak publiczne oglądanie mecza. No i jeszcze na koniec sprawa finansowa. Założyłem sobie że walnę ze dwa browary i mi wystarczy. Nie spodoba się to zapewne barmanowi vel kelnerowi. No więc argumentów na nie było dużo. Jednakże był jeden ale za to jakże znaczący argument na tak. Argument ten przeważył szalę. Argument : „a jebać to wszystko!”. Włażę – pab pełny – oczy skierowane – udaję że nie robią na mnie wrażenia – stoliki zajęte – idę dalej – jestem tu pierwszy raz więc ciężko z orientacją w terenie – kręcę się – udaję ważniaka – przy barze między dwoma bykami wolny taboret – zapytać kurwa czy wolne czy siadać na chama – piją łyski więc nie byle jakie typki – wybieram opcję drugą – oczy skierowane – barman udaje oczywiście że mnie nie widzi – siedzę spokojnie udaję bywalca – jakie tu kurna mają piwo myślę – w końcu przychodzi barman – zamawiam piwo. I taki był początek. Nie będę opisywał co było w trakcie meczu bo było wiele. Sam mecz to już sam w sobie był wielki. Dumny jestem z naszych. I dumny jestem z Lewego. I tylko wkurza mnie fakt że tych kibiców co mi sprzątnęli bilety sprzed nosa nie było jak naszym nie szło. Takie kurna czasy – jest sukces – jesteśmy, nie ma sukcesu nie ma nas. Ja byłem zawsze a teraz kurna zamiast na stadionie muszę zadowalać się transmisjami telewizyjnymi. Ale, nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło. Jak już wspomniałem nie będę opisywał co się działo w trakcie meczu, napiszę jedynie na podsumowanie że po meczu z bykiem z lewej co pił łyski byłem na ty a z bykiem z prawej co pił łyski byłem też na ty, wyściskałem się, wypiłem parę kolejek czegoś dziwnego, co sam zaproponował, barmanowi zostawiłem kasy więcej niż za dwa browary, dużo więcej a dzisiaj to nie pamiętam czy pamiętam jak wróciłem do domu czy nie pamiętam. Fakt jest taki że w poniedziałek do południa byłem w pracy na fleku. A jutro też tam pójdę. I choć lepiej byłoby dać tą forsę biednym to myślę że nie zbiednieją. Starczy i dla nich i dla mnie.

Potem jakoś w środku tygodnia podczas jazdy autobusem do pracy mojej rano. Autobusem nie napchanym po brzegi może ale jednak z zajętymi wszystkimi siedzącymi i sporą ilością stojących taki typek jeden ustąpił starszej pani miejsca siedzącego. No powiem szczerze zatkało mnie. Z twarzy podobny był zupełnie do nikogo ale z pewnością nie wyglądał na kogoś kto ustępuje miejsca starszym. I pomyślałem sobie że uścisnąłbym mu dłoń. I jakby zapytał dlaczego to powiedziałbym że miło jest spotkać człowieka. I jakby zapytał jakto to powiedziałbym że człowieka w autobusie pełnym grzybów. Nie uścisnąłem jednak mu dłoni bo pomyślałem że uzna mnie za jakiegoś namolnego głupka. Teraz jednak żałuję. Trzeba było to zrobić. I obiecuję sobie że od dzisiaj uścisnę doń, że pogratuluję każdemu kto to postąpi jak on. I w ogóle pogratuluję każdemu kto zachowa się jak człowiek. Może uznają mnie za dziwaka. Ale mam jeden argument : „a jebać to wszystko!”. W świecie pełnym grzybów jeden taki dziwak jak ja też się może uchować.

… Był naprawdę bardzo rozgniewany. Potrząsał złotymi lokami, rozsypującymi się na wietrze.

- Znam planetę, na której mieszka pan o czerwonej twarzy. On nigdy nie wąchał kwiatów. Nigdy nie patrzył na gwiazdy. Nigdy nikogo nie kochał. Niczego w życiu nie robił poza rachunkami. I cały dzień powtarza tak jak ty: „Jestem człowiekiem poważnym, jestem człowiekiem poważnym”. Nadyma się dumą. Ale to nie jest człowiek, to jest grzyb.

- Co?

- Grzyb! - odpowiedział Mały Książę.

A na koniec tygodnia czyli dzisiaj wstałem rano zmęczony. Oż kurna jakiż byłem zmęczony. Cały ten tydzień był męczący a na dodatek i dzisiaj jeszcze musiałem iść do pracy. Cały tydzień wstaję o piątej by pociągiem o szóstej, by metrem i autobusem zdążyć do pracy na ósmą. A potem do osiemnastej trzydzieści ciągły wyścig bez przerwy. A potem powrót w odwrotnej kolejności by być w domu spowrotem o dwudziestej pierwszej. I już mnie to zmęczyło. Tak że w tym tygodniu przebiegłem tylko dwa razy raptem dziewięć kilometrów w sumie. Nieraz myślę sobie że ja to stworzony jestem do roboty. Co bym nie robił zawsze mam kupę roboty. Koleś który przyszedł na moje poprzednie stanowisko na którym nigdy nie miałem czasu i na którym nigdy nie mogłem wyjść z pracy o czasie – snuje się teraz po firmie całymi dniami a z firmy wychodzi zawsze punktualnie najpierwszy ( zegarki można normalnie synchronizować ). Może ja taki niezorganizowany jestem? Nie wiem. No ale wracając do tematu. Wstałem dzisiaj rano zmęczony niemiłosiernie. I nie pisz Kaniu droga że dziwny jetem że wstaję rano i się zachwycam. Gdybyś czytała uważnie poprzednie ścieżki wiedziała byś, a pisałem o tym nie raz i nie dwa, że nie cierpię wstawać rano i że nie cierpię budzika. Nie cierpię wstawać, zrywać się, być wyrywany ze snu tym cholernym porannym dzwonkiem. I dzisiaj też mnie zerwał. Doczłapałem się do pociągu. Pogoda szara i deszczowa. W robocie pościg. Potem drobne zakupy i powrót do domu. Pomyśleć by można że wieczorem padnę. Ale gdy tak wracałem, w ten ciemny wieczór, mglisty, mglisty mgłą która osiada – nie wstaje. Wieczór tajemniczy. Tajemniczy jesienny bezwietrzny wieczór to poczułem moc. Poczułem siłę. Wpadłem do chaty pełen werwy i ruszyłem, śmignąłem pobiegać. I czuję się dalej silny. Nie moży mnie sen, pisze mi się gładko, a samotność nie doskwiera. I pomyślałem sobie że lubię takie wieczory. Ciepłe, wilgotne, ciemne jesienne wieczory. Można sobie spacerować pustymi ulicami. Nikt cię nie widzi, nikt cię nie poznaje. Jesteś sobie samotnym wędrowcem. Tylko ty i twoje myśli tzn tylko ja i moje myśli. I nawet ta samotność nie rzuca się tak w oczy. W takie wieczory czuję się nieskrępowany. Czuję się niezauważany. Jestem tylko ja. Ja i tyle. Ja er niezrozumiany acz wspaniały. Bo jestem.

P.S. Co nie zmienia faktu że za słońcem i takimi klimatami niewątpliwie tęsknię.