Ścieżka 378 Do przodu

Walentynki minęły i gdyby mi szemrana lala nie przypomniała tydzień temu w komentarzu to nawet bym tego wyjątkowego święta nie zauważył. Po prostu go nie celebruję i nigdy nie celebrowałem. Tak samo zresztą jak nie celebruję też tego drugiego amerykańskiego zaciągu. Mamy swoje jak to sama szemrana lala ( chociaż szemrana lala zaczyna ewoluować ostatnio w stronę szemranej panienki ) też słusznie zauważyła. A to nasze, prasłowiańskie, swojskie jest takie i co najważniejsze wypada w zdecydowanie przyjaźniejszych warunkach przyrody niepowtarzalnej do konsumowania tegoż że święta. Ściągnęli te amerykańskie wynalazki jakbyśmy swoich nie mieli. I nakręcają małolatów na serduszka i misie jakby to w tym wszystkim najważniejsze było. Ja jak już wspomniałem po prostu nie celebruję i nigdy nie celebrowałem. No bo czyż miłość może mieć swoje święto? Dzień w którym się miłość tą święci? Jak dla mnie to miłość, miłość świętuje się co dzień. I jeżeli miłość ta występuje, jeżeli ma miejsce to każdy dzień jest świętem. I nie trzeba do tego specjalnych serduszek i pluszowych misiaczków. Miłość to każdy dzień. I o tym zapominać nie można. A jeżeli nawet się zapomni, bo co jak co ale świat mamy jaki mamy i zapomnieć nie trudno, to można mieć w sobie nawyki które o miłości tej, na każdy dzień przypominają. Ja miałem na ten przykład róże które przynajmniej raz w miesiącu miałem w nawyku przynosić. Swoją drogą nigdy nie mogłem się nadziwić, nigdy zrozumieć nie potrafiłem jak tak piękne, jak tak doskonałe kwiaty mogą sprzedawać tak wredne baby jak te przekupy z Placu Wilsona. No bekę miałem za każdym razem nieziemską. Piękno i delikatność kwiatu kontra grubiaństwo i totalna olewka. W swoim podejściu do klienta i towaru który sprzedawały kwiaciarki z Wilsona były niesamowite:). Ale lubiłem je odwiedzać. Bo lubiłem te róże i lubiłem je kupować, zresztą nadal lubię choć już nie kupuję. I odwiedzę jakoś na wiosnę te kwiaciarki z Wilsona, i kupię tych ślicznych róż parę i wręczę je potem bez słowa zaskoczonej jakiejś pani która właśnie pędziła do metra. A potem pójdę sobie w swoją stronę pewny najpewniejszy tego że nawyk wręczania róż kobietom to dobry nawyk. Ale najszlachetniejszy nawet nawyk może przecież spowszednieć. Trzeba mieć więc nawyk większy. Na ten przykład nawyk kulturalny. Są osoby dla których jest to opera, są osoby dla których jest to filharmonia, są takie dla których jest to teatr, a dla mnie było to zwykłe kino. Widać kulturowo jestem jeszcze na niskim poziomie rozwoju. No ale nawet to kino, zaplanowane, zaaranżowane, przygotowane choćby dwa razy w roku może być takim nawykiem. To wspólne wyjście, to oderwanie od codzienności, te emocje związane z oglądanym obrazem ale przede wszystkim fakt że ktoś coś robi dla ciebie, dla ciebie bo o tobie pamięta. Ale i to kino czy też teatr, filharmonia czy opera mogą wydać się ostatecznie zbyt powszednie, oklepane, zwyczajne. Trzeba wówczas mieć nawyk wyjątkowy. Nawyk jeden jedyny w roku. Nawyk na który czeka się jak na urlop czy długi weekend majowy. Taki można by rzec nawyk odświętny. Dla mnie tym nawykiem odświętnym była kaczka. Nie tam żadna kaczka dziwaczka a zwykła kaczka domowa, no może tylko podana ( przez pana w kitlu ) w buraczkach i z ziemniaczkami. I z nastrojową muzyką w tle i ze świeczką i w przytulnym kąciku za filarem na końcu sali. Ale i to wszystko może stracić znaczenie gdy nie jest robione z serca. Gdy staje się tylko odegraną sceną. Tak jak te zwykłe, codzienne czy umyć ci plecy, czy rozmasować dłonie, szyję, stopy, czy podać ci śniadanie do łóżka, czy daj te siatki ja je wezmę bo są ciężkie, czy przywieźć ci kebab do pracy bo dziś dłużej pracujesz. To wszystko traci sens gdy robione jest bez serca. Czy jednak można robić to wszystko i więcej jeszcze bez odrobiny serca, odrobinki, najodrobinniejszej odrobinieńki. Wg mnie nie. A jeżeli nawet tak to trzeba być niezłym aktorem, niezłym fałszerzem, niezłym zwyrodnialcem. To wówczas tego serca po prostu nie ma. Po prostu go w tobie nie ma. Jest się człowiekiem bez serca. Czy jednak coś takiego jak człowiek bez serca jest w ogóle możliwe? To wówczas nie jest już człowiek. To nawet nie jest kamień. To jest jakiś twór którego nazwać nawet nie potrafię. Więc jeżeli nie da się tych wszystkich nawyków, tych codziennych, i tych niecodziennych, jeżeli nie da się ich robić bez odrobiny serca, odrobinki, najodrobinniejszej odrobinieńki i jeżeli ktoś tego nie docenia to niech spada na bambus. Bo trzeba to doceniać. Trzeba umieć to widzieć. Trzeba umieć widzieć te drobne rzeczy. Trzeba umieć dostrzegać ich ważność. Trzeba widzieć troskę w tych codziennościach. Czy większym dowodem miłości byłoby słyszeć codziennie „kocham cię”, czy zastać ciepły obiad po powrocie do domu? I o ile winę, odpowiedzialność za to co się z życiem moim stało biorę z pełną świadomością na siebie to przyznać muszę też że było we mnie trochę tych nawyków. I co by nie powiedzieć to powiem – trudno. Powiem też – szkoda. No ale cóż. Jeżeli tej mojej poprzedniej miłości to nie odpowiadało, jeżeli to było za mało, jeżeli tego nie doceniała niech spada na bambus. Mógłbym powiedzieć też niech spierdala, niech się wali, niech ją szlag. Mógłbym wylać na nią kubeł pomyj. Mógłbym przekląć i życzyć huja w dupę ( tylko czy w świetle ostatniej białej, Bialutkiej, najbielszej literatury to jest złe życzenie? ). Niech więc zostanie tylko zwykłe spadaj, spieprzaj, spierdalaj, wal się. Bez szczegółów. I nie będę się wypierał że tak nie myślę, że tak nie mówię. Z tym że ostatnio rzadko, coraz rzadziej. Teraz coraz częściej po prostu, tak zwyczajnie daje tym wspomnieniom odejść. Puszczam je jak te statki co je w dzieciństwie składałem z gazety i puszczałem na wodę a one odpływały lekko spokojnie, niespiesznie. Nieraz tylko jeszcze dołożę pstryczka delikatnie paluszkiem gdy odpływają za wolno i tyle. Niech odpływają. Niech płyną w swoją stronę.

A dzisiaj pobiłem swój dziesięciokilometrowy rekord życiowy. Nowy wynik to 00:55:57 gdzie 00 to nie dni a godziny.

Do koleżanki Kani. Widać od razu żeś humniastka a nie umysł ścisły. Nie jesteś trzynasta a jedynie twój wpis jest trzynasty. Niestety ale co poniektóre elemanta wpisują po parę komentarzy i wówczas ilość komentarzy nie równa się ilości komentujących. Zresztą szemrana panienka już opierdol za to swego czasu wyhaczyła. Nic to jak widać nie pomogło. Taki widać wasz babski urok. Tłumaczysz, prosisz, zaklinasz a wy ostatecznie i tak swoje. Ale … Ale to dobrze. Bo z czasem to się staje urokliwe. Taki widać urok szemranej panienki. I ja to akceptuję, i ja to biorę z całą zawartością inwentarza. Bo czyż można wybierać sobie z kogoś jedne jego cechy a innych nie? Nie, nie można. Trzeba brać takimi jacy są. I ja szemraną panienkę taką biorę. Zresztą jak i was wszystkich. I mógłbym powiedzieć że już was w jakiś tam sposób znam ( przynajmniej znam jak i o czym piszecie ). Rozpoznaję. I z zamkniętymi oczyma nawet, nawet gdyby wpisy były anonimowe poznałbym że to, to pisała biała, Bialutaka, najbielsza, a to to pisała szemrana panienka, to zaś pisała Kania a to z kolei to Dor ota. I cieszę się z tego. Cieszę się że was mam i że was znam i odróżniam. I cieszę że wy mnie znacie, poznajecie, oswajacie. Widać to po komentarzach z ostatniej notki. No przecież nikt, nikt kto era zna nie przypuszczał by że zaczyna pisać o jakimś tam prezesie czy też prezydencie. No przecież wiadomo wszem i wobec że eru polityką się nie interesuje, nie pasjonuje, nie dotyka. Er politykę a w szczególności polityków ma głęboko w dupie. Allle dosyć o tem bo się druga nota tworzyć zaczyna a dbamy przecie o ty by nie było zbyt długie.

Jeszcze tylko muszę odpisać do kogoś kto poczuł się dotknięty tym że napisałem mu że jest Bogiem. Nie nie miałem najmniejszego zamiaru cię obrazić, dotknąć czy zniesmaczyć. Jak poznamy się lepiej, jak poznasz mnie lepiej zobaczysz że er, eru, eruniek nikogo nie obraża i nikomu nie robi przykrości ( tzn nikomu kto u er, era, erunia bywa bo cała reszta może dostać i dostaje prawdę mówiąc zdrowo ). No więc jeżeli uraziłem to przepraszam a dla pełnego wyjaśnienia sprawy to powiedz mi: wierzysz w Boga?

A dzisiaj pobiłem swój dziesięciokilometrowy rekord życiowy. Nowy wynik to 00:55:57 gdzie 00 to nie dni a godziny.

A piosnka poniższa ma być na „szczęście za zakrętem”. Mam nadzieję że melodia jak i tekst przypadną ci do gustu. Trzymaj się. I może już czas zacząć robić papierowy statek z tego pe?