Ścieżka 376 Do przodu

Stwierdzam z satysfakcją że jest dobrze. Jest dobrze, a nawet dobrze bardzo. Jest tak dobrze jak dawno nie było. Nie jest to wprawdzie stan jakiegoś niebiańskiego uniesienia a tylko stan w którym mogę powiedzieć: jest dobrze, i jest to stan w którym da się żyć. Myślę że wielu jest takich dla których taki stan to nic wyjątkowego. Może nawet i beznadzieja. Ale … Ale dla mnie, po tym co przeżywałem przez ostatnich kilka, czy nawet kilkanaście miesięcy, jest to coooś! Coś dobrego. Coś gdzie czuję że oddycham. Coś gdzie chce mi się coś. Coś co kiedy rano wstaję to nawet chce mi się wstać. Coś co kiedy się wieczorem kładę spać to zamykam oczy ze spokojem. Wiem, zdaję sobie sprawę że jest to stan podstawowy. Niezbędne minimum do życia. Ale … Ale niech przynajmniej takie minimum będzie a będę mógł mówić: jest dobrze. I co by nie powiedzieć to powiedzieć muszę, chcę, że moje to zmartwychwstanie to w dużej mierze, bardzo dużej mierze dzięki wam – mam. Dziękuję. Naprawdę bardzo wam dziękuję że jesteście. Że tu zaglądacie. Że czytacie. Że czytacie chociaż jak słusznie zauważono, długie to tu czytanie. Wiem o tym. Sam wiem. Trzeba czasu. Trzeba skupienia. A świat goni. Tyle do zrobienia. A jednak. Jednak czytacie, jednak zostawiacie swój ślad. I z reguły jest to ślad wspierający mnie w mojej walce z samym sobą. Bo co? Bo dobrze jest usłyszeć dobre słowo. Bo dobrze jest usłyszeć że jest się coś wartym. Choćby za samo to tu pisanie - ale że jest się coś wartym. Gdy brak pewności siebie, takie sygnały z zewnątrz, są jak życiodajna woda. Daję siłę. Dają wsparcie. Podtrzymują nadzieję. Bo gdy przychodzą dni gorsze. Gdy dopadają człowieka demony przeszłości mogę zajrzeć tu, i zajrzeć też tam do was, i znaleźć coś, co pozwoli mi stanąć ponownie na nogi, i ponownie się uśmiechnąć. Bo jest dobrze ale i są też dni złe. Gdy wspomnienia popełnionych błędów, gdy świadomość zaprzepaszczonych szans napełniają smutkiem, wzbudzają wściekłość. A. No właśnie. Bo pisać to tu se mogę. Teoretyzować. A jakie to wspaniałe wizje snuć. I jak wspaniałego siebie tworzyć. Ale. Ale przecież gdybym taki wspaniały był to pewnie nie stało by się z moim życiem to co się stało. No właśnie. Teoria teorią - życie życiem. I w tym życiu już taki ten er wspaniały nie jest, nie był. Już tam nie jeden, a zapewne ona jedna, dużo mogli by na ten temat powiedzieć. Wstyd. Wstyd panie er. I mógłbym pisać o tym w nieskończoność. Ale to co napisać bym mógł znalazłem wczoraj u białej, Bialutkiej, najbielszej. Tak to idzie ( oczywiście formę żeńską należy zamieniać na męską, a męską na żeńską ):
- I tu o dziwo po ochłonięciu z tej całej sytuacji obwiniam siebie. …. Zapomniałam o nim.
wydawało mi się że jest i już zawsze będzie .
Zaniedbałam ten związek.
Byłam wiecznie zła, niezadowolona, z ciągła pretensja. Nie rozmawialiśmy.
Nie byliśmy dla siebie.
Nie było czasu na przyjemności, na miłość.
Byłam zajęta ….
….
Byłam chłodna, wyniosła, inna niż ta jaką mnie pokochał.
Czego szukał?
Zainteresowania! Poczucia że jest potrzebny, ze jest atrakcyjny, dobrego seksu, odskoczni od problemów i ciągłego niezadowolenia.
Uśmiechu, radości inności.
Czegoś o czym ja kompletnie zapomniałam.
Bolało. Bo nagle dostajesz strzał prosto w twarz.
O ile masz mój charakter i potrafisz przyznać się do błędu, zauważyć w tej sytuacji swoją winę. …

Dzięki Bialutka. Zaoszczędziłaś mi pisania. Wystarczyło skopiować ( no i poprawić parę ł, ś, ć, ż na które ty nie zwracasz uwagi a które u mnie muszą być równe, równiutkie, równiuteńkie ). Ale dzięki. Napisałaś to co napisać miałem ja. Aż mi się oczy spociły jak to kopiowałem i tu wrzucałem. Dlatego też powtórzę jeszcze raz i powtarzałbym w nieskończoność gdyby nie ograniczenia zawartości: Dziękuję, bardzo dziękuję że jesteście, że czytacie, że wracacie z dobrym słowem.

I jeszcze słowo dla pani z za zakrętu.

Powiedz mi, powiedz czy ten twój P zasługuje na to byś go tak wyczekiwała. Powiedz mi, powiedz czy czegoś mu u ciebie, z tobą brakowało. Powiedz mi, powiedz czy nie starałaś się dla niego, czy nie dbałaś o makijaż, strój, czy nie dbałaś by twoje towarzystwo dodawało mu splendoru. Powiedz mi, powiedz czy nie dbałaś o wasze gniazdko ( nie chodzi o gniazdko elektryczne ). Powiedz mi, powiedz czy uciekałaś od niego w swój świat, w swoje sprawy. Powiedz mi, powiedz czy dawałaś mu do zrozumienia że jego towarzystwo jest ci, czasami, ciężarem. No weź i mi to powiedz. Wiesz co, nie musisz. Zresztą już uprzedziłaś te moje pytania i odpowiedziałaś ostatnio u siebie ( swoją drogą ciekawy zbieg okoliczności ). No więc dlaczego tak go idealizujesz? Coś ci powiem i może cię to zaboli, może nie powinienem używać takich określeń w stosunku do kogoś kogo nie znam, i w sumie w sprawie która mnie nie dotyczy ale, ale powiem ci że to jest GŁUPEK. Po prostu głupek. Czy jego decyzja wydaje ci się racjonalna? Czy możesz powiedzieć że tak postępuje zdrowy na umyśle? No powiedz. Ja ci mówię. To głupek jest. I leczyć się powinien. Więc nie szukaj odpowiedzi na „dlaczego”. Odpowiedzią jest głupota. I nie szukaj winy u siebie. Bo co byś nie robiła, jak się nie starała chory kieruje się swoją chorą logiką a tego zdrowy nie pojmie. A ty jesteś zdrowa. Jesteś uczciwa, dobra, kochająca, oddana. Jesteś wartościowa. I wiesz o tym. Przecież o tym wiesz. I nie potrzebne jest ci szukanie potwierdzenia własnej wartości u kogoś takiego jak P. P który jest chory, chory na głupotę. Więc trzymaj się i nie poddawaj. I KURNA NIE PIJ! Alkohol to zguba ludzkości. Alkohol nie pomoże, i tak jak mleko nie jest dla kotów tak alkohol nie jest dla ludzi. Organizm ludzki nie jest przystosowany do przyjmowania alkoholu. Ja ci to mówię. Ja który alkoholu tego przepuściłem przez organizm swój całe rzeki. I wierz mi, z każdym kolejnym dniem będzie coraz lepiej. Pan anestezjolog śpiewa w takiej jednej piosence że to niby jest z miasta, i że to niby widać i że to niby słychać i niby czuć, i śpiewa tam też takie coś „mówią, po jednym roku, przychodzi spokój”. Wiesz co? Sprawdziłem na samym sobie. Doświadczalnie. To działa. Po jednym roku przychodzi spokój. U ciebie przyjdzie tym bardziej, że w przeciwieństwie do mnie, nie masz sobie nic do zarzucenia. A to dużo, uwierz mi, bardzo dużo. Najgorsze jest poczucie winy. Trzymaj się. Nie my pierwsi, nie ostatni :)

I jeszcze na koniec dla siebie parę liczb, faktów, ciekawostek.

W styczniu przebiegłem 131 kilometrów z czasem 13 godzin 16 minut.

Po jednym z losowań stwierdziłem że w sumie ciekawe by było, a na pewno wkurwiające choć też równie nieprawdopodobne trafienie szóstki w lotto ale tak, że wszystkie trafione liczby są obok tych wylosowanych. Refleksja tak naszła mnie po jednym z losowań

wylosowane	8	13	15	22		32	42
moje	8		15	21	26	33	43

Pogoda jest wyśmienita jak na tę porę roku. W ubiegłą sobotę nawet motóra widziałem a swoje bieganie uskuteczniłem w krótkich spodenkach. I ciekawostka. Wstałem chmury. Wychodzę do sklepu słońce. Wracam do domu chmury. Wychodzę do drugiego sklepu słońce. Wracam do domu z drugiego sklepu chmury. Wychodzę biegać słońce. Wracam z biegania do domu chmury. Kooochane słoneczko. Wprawdzie potem w poniedziałek zaśnieżyło. Padało też i w czwartek ale jedno i drugie szybko znikło bo temperatury plusowe i śniegu mi tu nie trzeba. Choć jak w czwartek wieczorem biegłem i te wielkie płaty śniegu spadały mi pod nogi, i jak tak wirowały w świetle latarni to zrobiło się, co by nie powiedzieć, baśniowo tak.

Tydzień temu kupiłem se 30 butelek popitki izotonicznej do biegania więc zapas na jakieś pół roku jest. Dzisiaj za to poddałem się masażyście. Jutro natomiast poddam się Pitbulowi. Fala tych „najzagorzalszych” kinomanów już się zapewne przewaliła więc będzie można se w spokoju zerknąć. Wprawdzie niestety bez Despera ale ten nowy podobno daje radę.

I Kaliber wraca. I mimo początkowego sceptycyzmu zaczynam się przekonywać. Stary, dobry Kaliber. Mój stary dobry Kaliber.

Będzie dobrze, jest dobrze.

... i znowu długie wyszło