Ścieżka 379 W miejscu

Notka jest.

No właśnie dzisiaj.

Naszły mnie jakieś refleksje, przemyślenia. Zbierały się one, te refleksje, przemyślenia od dni paru. Przemyśleń i refleksji mam w każdej sekundzie miliony wprawdzie ale te, które mnie naszły od dni paru, takie jakieś wyjątkowe jakieś takie, takie jak zawsze a jednak wyraźniejsze, mocniejsze. I jakieś takie smutne. Może nie smutne? Może raczej pełne żalu. Jakiegoś takiego żalu, jakiegoś takiego niespełnienia, jakiejś takiej tęsknoty. Przykre. Tak się nad sobą zamyśliłem. Co mam? Co miałem? Co robię? Co zrobiłem? Co miał będę i zrobię co? Tak prawdę mówiąc to zamyśliłem się właśnie nad tym co mnie czeka, co mnie spotka, co przede mną? I z zamyślenia tego wyszło mi jedno wielkie, ogromne – NIC. Takie wielkie NIC. Niby to mówią że facet to w życiu dom ma zbudować, syna spłodzić ma i drzewo zasadzić też. No a ja? A ja z tych rzeczy ważnych nie zrobiłem żadnej. I zrobić już nie zrobię. I refleksja mnie naszła że chyba całe życie to miałem to właśnie w zamiarach, a ostatecznie nie mam nic. Czy mogę powiedzieć więc już - że przegrałem? Chyba mogę? Bo cóż może powiedzieć facet który żadnej z tych trzech rzeczy nie osiągnął a wszystko co osiągnął, wszystko co usłyszał po latach to: „wiesz co, nie mogę, nie chcę już tak z tobą żyć”. Cóż ja teraz mogę o sobie myśleć? No kompletny nieudacznik, maksymalna pierdoła i do tego beksa. Tak właśnie – beksa. Niby mówią też że prawdziwy mężczyzna nigdy nie płacze. Że prawdziwy mężczyzna nie wie co łzy. Ktoś też kiedyś powiedział że należy uważać, by kobieta nie płakała, ponieważ Bóg liczy jej łzy. A czy toś liczy moje? Czy liczy te moje których być nie powinno? Jak to w ogóle wytłumaczyć że mogłem płakać cały dzień? I jak wytłumaczyć że potem mogłem płakać dzień drugi? I jak wytłumaczyć że dnia trzeciego byłem tak tym płaczem wyczerpany że płakać już nie miałem sił. I nie miałem już łez. Czy Bóg policzył te moje łzy, łzy mężczyzny? Bardzo, ale bardzo wstydzę się tych łez. Niewyobrażalnie mi wstyd. Ale suma sumarum to to jest właśnie podsumowanie mojego życia. To łzy. Żałosne. Wstydzę się łez. Wstydzę się płaczu. Wstydzę się o tym pisać. To takie żałosne. I jak ja wyglądam ze łzami? Jak?

I jak tu trzymać fason? No bo przecież muszę trzymać fason. Nie mogę marudzić, nie mogę okazywać słabości, nie mogę się poddawać i przecież nie mogę płakać. Nnniiiee mo-gę. To nie wypada, to nie przystoi. Co zatem mogę? Mogę się wkurwić zatem. I wkurwiam się. Sam na siebie. Tak właśnie. Że taki przegrany jestem. I że nie zrobiłem w życiu tych trzech rzeczy które każdy facet zrobić powinien. I że płaczę. I że nic, wielkie nic przede mną. Jak tak sobie pomyślę, to aż się boję. Nie wiem ile mi tych lat tego życia zostało ale jak to ma tak dalej być to nie warto. Najzwyczajniej nie warto, nie ma po co. Nie ma na co. Nie ma dla kogo. Nie ma. I to mnie wkurwia. I wkurwia mnie że nie panuję nad tym wkurwieniem. Że tracę cierpliwość. Że robię się chamski. Że porzucam rycerskość. Że na niczym mi nie zależy. I myślę, coraz częściej myślę ile jeszcze mam wytrzymać? Ile ścierpieć mam nim wybuchnę? I myślę też, czego kurwa ten świat ode mnie chce? Czy on chce żebym całkiem schamiał, żebym całkiem porzucił rycerskość? Czy ten świat chce mi udowodnić że moje zasady nic warte są. I że nie dam rady się z nimi utrzymać. I że na nic moje wspaniałe marzenia, moja wiara, nadzieja, ufność, moje szlachetne wyobrażenia. Że na nic. Że nic już z nich nie będzie. Kurna, jakby to fajnie było się ich pozbyć! Kurna, jakby to fajnie było zrzucić z siebie ten ciężar moralności. I pytam sam siebie: po co? po co z tym walczę? No po co? Świat stawia przede mną proste rozwiązanie, olej to mówi, zostaw, a ja nie, a ja cały czas swoje. I niby chcę żyć swobodnie, lekko, bezproblemowo, bezstresowo a jednak się przeciwstawiam, przeciwstawiam się temu co świat tak wyraźnie, tak dobitnie podaje mi na każdym mym kroku. Pozbyć się zasad. Takie proste. Zapomnieć o regułach. Wyzbyć się skrupułów. Myśleć tylko o sobie. I odrzucić te szczenięce wyobrażenia, te marzenia, te ideały.

Świat chce mnie pokonać. Chce żebym się upodlił. Chce mi udowodnić że nie dam rady. To właśnie jest celem świata. To jest celem życia które mnie otacza. Czy ja się poddam? W takie dni jak dzisiaj, gdy jest mi wszystko jedno, gdy jestem zmęczony, trudno jest nie przegrać. Nie wiem czy to jakaś niemoc nad światem zapadła. Czy to jakieś siły nieczyste się zebrały ale jakoś tak zwątpienie mnie naszło. W sens, sens dalszej walki, w sens chcenia. Ale i u białej, Bialutkiej, najbielszej ostatnio to spotkałem, i u szemranej panienki też chyba. No więc o co chodzi? Skąd się nagle we mnie, w nas takie złe nastroje znalazły. Co lub kto nam je zsyła? Jeszcze miesiąc temu, jeszcze trzy tygodnie temu, dwa tygodnie temu wyczekiwałem z utęsknieniem lata, ciepła, słońca. Wyobrażałem sobie jak to w słoneczne dni siadam na motóra i jadę gdzieś tam przed siebie. Jak to podziwiam zachody słońca, moje ukochane zachody słońca. Jak to leżąc na nadmorskim piasku i nie myśląc o niczym wpatruję się w rozgwieżdżone niebo. Jak cieszę się szczęściem spotykanych ludzi. Jak cieszę oczy widokiem zakochanych par. I jak zamykam oczy wypowiadając im w duszy życzenia pomyślności. A dzisiaj? Dzisiaj myślę jaki to samotny będę. Jaki to zagubiony. Jak to zamiast cieszyć się, śmiać, tańczyć i śpiewać siedział będę i patrzył na to słońce zachodzące i na to niebo rozgwieżdżone. Niespełniony, niezrozumiany, zawiedziony, z żalem w sercu, przegrany. Samotny ja.

„Czasem mówię sobie, że na pewno nic się nie stało. Mały Książę przykrywa różę na noc szklanym kloszem i dobrze strzeże baranka … Wtedy jestem szczęśliwy. I wszystkie gwiazdy śmieją się pogodnie. A czasem mówię sobie: „Od czasu do czasu zapomina się o obowiązkach – i to już wystarczy. Zapomniał wieczorem zakryć różę szklanym kloszem albo baranek cicho wyszedł ze skrzyni w nocy ...” I wtedy gwiazdy toną we łzach … Tu kryje się wielka tajemnica. Dla was, którzy jak ja kochacie Małego Księcia, nie ma na świecie poważniejszego zagadnienia niż to, czy gdzieś – nie wiadomo gdzie – baranek, którego nie znacie, zjadł różę czy nie ...”

Er ma dzisiaj urodziny. I te całe jakieś refleksje, przemyślenia to z tego pewnie powodu. Pewnie tak. Dziękuję za życzenia które pewnie się pojawią ale tu nie ma co życzyć. Jest tylko jedna, jedyna rzecz która może, jeśli się spełni, zmienić moje życia mego podsumowanie. Życia mojego ocenę. I dać mi poczucie spełnienia, poczucie że warto było, i poczucie że jeszcze może być przepięknie, że może być wspaniale. I że jeszcze tyle dobrego zrobić mogę. Tego sobie życzę.

No a ile er ma lat od dzisiaj? No ile?

P.S. Miała być notka na to co u ciebie ostatnio się naczytałem. Ale wiesz. Ale rozumiesz. Takie mnie jakieś refleksje, przemyślenia … Ale jeszcze napiszę, napiszę jeszcze, wkrótce. O ile nie spełni się inne takie życzenie jedno, co je mam, co to niby żeby zasnąć i nie, nie obudzić się. A tymczasem muzyka dla ciebie specjalnie. Nie moje klimaty wprawdzie i nie lubię Axela w szczególności ale czego nie robi się dla przyjaciół.

… i jedno jeszcze, miało być wprawdzie Do tyłu ale jakoś tak wyszło że W miejscu jest.