Ścieżka 395 Do przodu

Zaznaczam na wstępie że to tylko stan na 15.06.2016

Czyli:

15.06.2016

Smok będzie pewnie zaskoczony słownictwem. Wiecie co? Pierdolę to. Jak Boga kocham. Pierdolę. Ja pierdolę, tak bardzo pierdolę. Mam taki stan ducha aż boję się to opisywać. Naprawdę. To jest takie coś jakby, no, tak jakby coś pękło. Było takie napięte, takie do granic wytrzymałości napięte i nagle pękło. Pękło i już. Koniec tego napięcia. No po prostu koniec. I już jest spokój. Tak. Dobrze słyszycie - jest spokój. Jest kurwa, a raczej kurde blaszka, spokój. Ja pierdolę, a raczej pierdzielę. Aż się boję tak pisać. Spokój, spokój spokój. Jakie to wspaniałe uczucie. Jakie piękne i jakie miłe. Aż się boję o tym pisać. A zaczęło się w ubiegłą środę około dziewiętnastej. W ubiegłą środę około dziewiętnastej odebrałem pozew. I przeczytałem co też tam napisano. I wiecie co? Przeczytałem, usiadłem i …..... i się uśmiechnąłem. Normalnie się uśmiechnąłem. Dacie kurwa, a raczej kurde blaszka, wiarę? Uśmiechnąłem się. Uśmiechnąłem się do tego wszystkiego co we mnie siedziało. I wydało się to takie nieważne, takie niepotrzebne, takie głupie. I wszystko ze mnie zeszło. Wszystko! Wszyściuteńko. I wiecie co? Nic już nie chcę od tego człowieka. Nic, kompletnie nic. I tak miałem zostawić mu ten cały majątek ale teraz to nawet nie jest już sprawa honoru czy też mojej tej obrazy, dumy, pogardy wyrażonej słowami „a weź se to wszystko”. Teraz to jest już tylko spokój. Pierdolę to, a raczej pierdzielę. Nic już od tego człowieka nie chcę. Niech już znika z mojego życia. Na zawsze. I nic już nie chcę od nikogo. Poważnie. Te kilka słów które przeczytałem, te kilka słów które podsumowały moje ostanie dwadzieścia lat otworzyły we mnie jakby nowe ja. Jakbym nagle przejrzał, oprzytomniał, obudził się czy też nie wiem co ale, ale widzę siebie teraz inaczej. I odetchnąłem. I oddycham. Balon pękł, powietrze ze mnie zeszło i oddycham. I oddycham samotnością. Tak właśnie – samotnością. Te kilka słów które przeczytałem, te kilka słów które podsumowały moje ostanie dwadzieścia lat uświadomiły mi że ja, że mi, że dla mnie zostaje tylko samotność. I wiecie co? To jest dobre. To jest kurde blaszka naprawdę dobre. Ja powinienem być sam. Samotność to moje przeznaczenie. Zostanę samotny. Godzę się na to, przyjmuję to, akceptuję. Zapewne zbraknie mi czasami bliskości, ciepła drugiej osoby, czułych słów, wsparcia, podtrzymania na duchu, poczucia więzi czy zwykłego seksu ( chociaż zwykłego to raczej nie będę żałował, żałował będę braku seksu niezwykłego ). Tak więc dokonało się. Wybieram samotność i czuję w związku z tym ogromny spokój. Swoimi ścieżkami chadzał będę w pojedynkę, nikogo przy okazji nie krzywdząc. Bo jeżeli ten jeden człowiek, ten dla mnie najważniejszy, ten z którym związałem swoje dwadzieścia ostatnich lat, lat na dolę i niedolę. Jeżeli ten jeden człowiek którego, nie ukrywam i krzywdziłem, podsumowuje te dwadzieścia lat tak, że od początku były pomyłką i tą pomyłkę utwierdzały to ja na kolejne lata wybieram samotność. Ile lat tych jeszcze zostało nie wiem. Ważne jest jedno. Odnalazłem drogę. Odnalazłem siebie. Już niczego nie muszę. Nikogo nie będę pragnął uszczęśliwiać na siłę. I nikogo nie będę, nawet bezwiednie, zmieniał. Nikogo. Zostanę sobie sam ze sobą. Ja er i moje życie. Już nie będę nikogo do siebie przekonywał. Jeżeli komuś ta moja natura przypadnie do gustu, proszę bardzo, nie będę od siebie odpychał. Wiem że takiemu komuś kim się staję będzie trudno zaufać. Tak to już jest że samotnicy nie budzą w zaufania. Wydają się dziwni i podejrzani. Nie tak jak osoby towarzyskie, takie pełne znajomych, przyjaciół, lajków. Więc będę sobie dziwny. Ale wiem że mój stosunek do tych których mam nie zmieni się. Nadal będzie mi zależało na mamie, na Patrycji, i na … na Smoku też. I na wszystkich co tu wpadają też będzie mi zależało. Mam nadzieję że zostaną. Tak apropo czy Smok i Kania zdają sobie sprawę że 01.06.minął rok jak wstąpiły do klubu? No? Zdziwko co? Nie wiedziały, wiem.Taki to już ten er – sentymentalny. Er wiedział ale nie powiedział. Miał być tort i szampany ale to było jeszcze w czasach przed samotnością, w czasach gdy był pogubiony, zdezorientowany, gdy nie było mu do śmiechu. A że zapewne era sentymentalizm przy okazji samotności jeszcze się pogłębi to się nie martwcie, za rok wrócimy do świętowania.

I jeszcze ciekawostka. Dzień po tym jak się uśmiechnąłem, jak zdecydowałem co będzie moją drogą na następne lata, gdy odpaliłem jutuba, tak ot bez powodu, w polecanych znalazłem coś takiego. I zapewniam. Ani wcześniej nie szukałem w necie nic takiego, anie nie wpisywałem haseł w wyszukiwarce, dosłownie nic. Przypadek? Nie sądzę. Ja w przypadki nie wierzę.

Aaaaa i jeszcze. Mam urlop. I o ile rok temu bałem się tego jak cholera. Bałem się zostać sam. W pracy byli ludzie których znałem, na których nawet mogłem polegać. I bałem się pustki braku zajęcia. Tyle wolnego czasu na myśli, na wspomnienia. I brak perspektywy. Co robić z tym wolnym, pustym czasem. Strach i bezsilność. Tak było. A teraz? Teraz jest inaczej. Teraz gdy już wiem co wybrałem, a przypominam że jest tym samotność, jest inaczej. Teraz jest inaczej. Delektuję się tą pustką. Delektuję się tym wolnym czasem. Delektuję się tym nic nie robieniem. Delektuję się tym że chodząc na zakupach między regałami, chodzę bez pośpiechu podgwizdujęc sobie pod nosem. I delektuję się że jestem.

Acha. Dziwne ale nikt nie wyrażał oburzenia że notki nie było w sobotę. No cóż, może to i dobrze. Tak więc nie będzie zapewne też oburzenia jak w najbliższą sobotę też nie będzie notki. W najbliższą sobotę będę biegał po plaży w Marsylii i oczekiwał na wtorkowy mecz. Nie czekajcie więc a jeżeli już ,to czekajcie na mecz, i wypatrujcie we wtorek na stadionie biało czerwonych barw z wiele mówiącym napisem ER.

A teraz już zapowiadane wcześniej to coś z jutuba. To nie przypadek.