Ścieżka 406 Do przodu

Samotność, czy też odosobnienie, jest wygodna. Niewątpliwie. Robisz co chcesz. Robisz kiedy chcesz. Robisz jak chcesz. Nikt ci nic nie zarzuca. Na nikogo nie musisz się oglądać. A przede wszystkim pod nikogo dostosowywać. To jest niewątpliwie wygodne. Ale gdy tak leżysz sobie na plaży, leżysz jak chcesz, leżysz kiedy chcesz i leżysz gdzie chcesz i gdy tak obserwując okolicę dostrzegasz faceta którego goni mała dziewczynka z mamą próbując oblać go wodą z wiaderka to zaczynasz zastanawiać się czy ta wygoda to jest to czego chcesz. I gdy obserwując dalej tą trójkę widzisz jak ten facet gania z kolei tą małą dziewczynkę i jej mamę próbując złapać i wrzucić do morza to już wiesz że ta wygoda to nie jest to czego chcesz. A gdy zbierasz się już z tej plaży i widzisz obok parę, która zbierając się jak ty, trzepie wspólnie koc to wiesz już na pewno, że kurna, też tak chcesz. Samotność, czy też odosobnienie, jest wygodna. Niewątpliwie. Dwa lata temu jechałem nad morze z kimś. Znaczy się w sensie: „daj znać jak dojedziesz”. Rok temu jechałem sam. Sam, znaczy nie musiałem dawać znać. W tym roku jechałem z kimś. Znaczy się w sensie: daj znać jak dojedziesz. I wiem to, wiem to na pewno bo doświadczyłem obu opcji. Chcę jeździć z kimś. To jest o wiele bardziej przyjemna jazda. Samotność czy też odosobnienie jest fajna. Ale ja, gdy patrzę na spacerujące pary, spacerujące rodziny czuję, że chcę tak samo. Siedziałem sobie razu pewnego niedawno na schodkach na Starym Mieście gdy w pewnym momencie, nie wiem w sumie dlaczego, wzrok mój, z całej tej gromady ludzi przelewającej się tak tam i z powrotem, wyłowił faceta. Nic szczególnego. Na pierwszy rzut oka wyglądał jak cała ta gromada ludzi przelewająca się tak tam i z powrotem. Jednak przykuł moją uwagę. Obserwując go dalej zauważyłem że jest z kobietą i czwórką dziewczynek. Nie wiem czy wszystkie były jego córkami ale sprawiali wrażenie bliskości i swobody w obcowaniu. I tak patrząc dalej dostrzegłem niesamowity spokój i beztroskę u tych dziewczynek. Znaczy się mają poczucie bezpieczeństwa - pomyślałem. I dostrzegłem ufność u tej kobiety. Znaczy się kocha. Patrząc jeszcze uważniej dostrzegłem „markowe metki” na ich ciuchach. Znaczy się mają kasę. I nie wiem czy moja ocena była trafna. Nie wiem czy to był tylko taki obraz na pokaz. Nie wiem co naprawdę dzieje się w tej rodzinie. Ale taki wizerunek został mi w pamięci. Tak chcę to widzieć. Samotność czy też odosobnienie jest wygodna. Niewątpliwie. Ale chcę jak ten facet. Ja chcę jak ten wizerunek który został mi w pamięci. Zawsze tak chciałem. To był zawsze mój cel nadrzędny. Może to było takie marzenie tworzenia rodziny jakiej sam do końca nie miałem? Może to było czy też jest, tylko takie echo dziecięcych pragnień? Może. Ale to był mój cel życia nadrzędny. Dla jego realizacji gotów byłem poświęcić wszystko. I jak teraz patrzę na to, jak wszystko się kończy. Gdy patrzę jak wszystko bierze w łeb to czuję niewypowiedziane uczucie zawodu. Tak, jestem zawiedziony. Jestem rozczarowany. A przede wszystkim czuję się przegrany. Poniosłem porażkę. Poniosłem największą życiową porażkę. Wszystko w co wierzyłem, wszystko co stanowiło podstawę mojego istnienia straciło sens. Tak. Nie ma moje życie już sensu. Całe życie starałem się być grzeczny ( z różnym skutkiem ). Całe życie wypełniałem wszystko starannie i uczciwie. Całe życie robiłem wszystko by nikogo nie zawieść, nie zranić. Całe życie starałem się ze wszystkich sił być pomocny. I całe życie wierzyłem że to życie kiedyś mi to wszystko odda. Że odda mi to z nawiązką. Szczerze wierzyłem że dobro wraca. Nie wiem? Może jednak za mało tego dobra czyniłem? Może moja ocena życia jakie prowadziłem jest zakłamana i więcej niż tego dobra uczyniłem zła? I może to zło teraz do nie wraca? No bo skąd się to bierze? Mam takie momenty czasami, że totalnie tracę chęć dalszego funkcjonowania. Że nie widzę sensu i potrzeby na dalsze trwanie. Moja wizja życia nie wytrzymała próby czasu i konfrontacji z rzeczywistością. Życie mnie przerosło. Rzeczywistość nie potwierdziła założeń. Jeżeli, tak jak ja, ma się na życie określony cel i jest to cel jedyny. I jeżeli wszystko ma służyć realizacji tego celu. I jeżeli rzucając na szalę poświęca się wszystko. I jeżeli okazuje się że to nie wypaliło, że się nie udało, że nie jest tak jak miało być to ostatecznie okazuje się, że nie ma już nic. Mój mecz, moja rozgrywka dobiegła końca. Schodzę z boiska pokonany. Zostawiam pole innym. Jedyne co to mam nadzieję że dostanę kolejną szansę w następnym życiu. Choć kto wie która to już była moja szansa? Na to życie zostałem z piętnem którego się nie pozbędę. To się będzie ciągnęło już do końca moich dni. Będzie odchodziło i wracało, ale nigdy nie da mi spokoju. Nigdy. Tak jak wczoraj gdy to poczwartkowy kac odbił się wściekłością, złością i nienawiścią. I nie wiem czy to moje serce jest słabe i nienawidzi czy rozum nie może się przekonać by odpuścić. Bo skoro nie mogę dostać miłości zostaje mi już tylko nienawidzić chyba? Nie wiem co mi mówi serce a co mi mówi rozum? Nie wiem które jest które. Gubię się już w tym wszystkim, w tym nawale uczuć, wrażeń, doznań. Nie wiem czego ma mnie ta nauczka nauczyć? Po co mi to potrzebne? Nie wiem. Jedno co wiem to mówiłem już to wcześniej ale obecnie mówię z zwielokrotnioną stanowczością: dożyć to, dożyć to do końca i już. I niby niczego nie żałuję a jednak chciałbym cofnąć czas.

P.S.

I nawet Rumak nie daje radości. Chociaż wczoraj gdy wracałem te 90 km do domu, gdy miałem jechać spokojnie i bez emocji, tak byle jak, gdy trafiłem na jednego kolesia i dziewczynę i jak zaczęliśmy mijać te korki lewym pasem to nie powiem, ubaw miałem niezły. Jechałem za nimi dobre 40 km. Ja pierdzielę, ale zapieprzali. No jego jeszcze pojmę, ale ta dziewczyna, no śmiałem się z każdym kolejnym kilometrem coraz bardziej. Ale zapieprzali - czy raczej – zapieprzaliśmy.

A dzisiaj był piękny dzień. W szczególności wieczór. Gdy biegłem te 10 km ( kiepsko się dzisiaj mi biegło ) czułem się jak jeszcze tydzień temu nad morzem. To był naprawdę ciepły, urokliwy wieczór. W sumie jest nadal. Mam otwarty balkon i okna a gdzieś tam z oddali dobiega muzyka. Dziś są dni świąteczne mojego miejsca rodzinnego. Fajną mają ludzie pogodę na zabawę. Jak ta pogoda będzie taka nadal to wezmę namiot i się może jeszcze wypuszczę gdzieś na parę dni? Może jednak teraz w przeciwną stronę niż morze? Uronić łezkę w górach?