Ścieżka 421 Do przodu

Tak prawdę mówiąc mógłbym napisać o kilku innych sprawach. Mógłbym i nawet powinienem bo dzieje się we mnie i wokół mnie ostatnio bardzo dużo. Wystarczy, że powiem, że otrzymałem ostatnio coś czego otrzymać się nie spodziewałem. I jest to być może coś z rodzaju czegoś takiego, o czym myślałem, że nigdy w życiu moim się nie wydarzy. Na pisanie o tym jestem jednak niegotowy. Tak samo jak niegotowe jest na to całe moje jestestwo. Tak więc napiszę o czymś banalnym. To coś wyjątkowe zostawiając przemyśleniom.

Było to w dniu rocznicy wydarzeń kojarzących się z dniem w którym zabrakło Teleranka. Tak właśnie, Teleranka. Czy jakiś małolat wyobrazić sobie może obecnie, że były czasy kiedy to jedynym elementem telewizyjnej ramówki dla dzieci był jeden jedyny program z piejącym kogutem na płocie. Jako grubo naciągany można uznać fakt dzieciaków siedzących w niedzielny poranek przed ekranem telewizora w oczekiwaniu na tegoż koguta piejącego na płocie, a dostających żołnierza który czyta coś z kartki – ale tak było. Ja tak siedziałem. Naprawdę tak było. Było to więc w dniu rocznicy wydarzeń kojarzących się z dniem w którym zabrakło Teleranka. Wracałem z tego czegoś. Jak wracam z tego czegoś mam tylko 20 minut i tylko jeden autobus by zdążyć na pociąg. Praktycznie za każdym razem wypruwam z siebie flaki, i tak już nieźle wyprute, by na autobus ten zdążyć. Bo gdybym nie zdążył czekałaby mnie cała godzina oczekiwania na pociąg następny. A tego nie chcę, to groziłoby w konsekwencjach brakiem snu, zmęczeniem, i takimi tam. A tego nie chcę. Więc tego dnia też leciałem wypruwając z siebie, i tak już nieźle wyprute flaki. Jednak autobusu nie było. Minuty mijały, a każda minuta w takiej chwili płynie minimum sto razy szybciej. Autobus nie przyjeżdżał. Stałem w nerwach i napięciu. Na szczęście w końcu przyjechał. Sporo opóźniony i totalnie zapchany. A wszystko to przez wcześniejsze na mieście demonstracje. Kocham Warszawę, kocham Warszawę naprawdę najbardziej ze wszystkich miast na świecie. Chociaż uczciwie przyznać muszę, że kiedyś szczerze jej nie lubiłem. No ale teraz ją kocham. Kocham, ale nie cierpię wszystkich tych demonstracji, protestów, pochodów, marszów które rujnują warszawskie życie. Kurde jak to destabilizuje życie. Jak to cholernie destabilizuje dzień zwykłym, codziennym ludziom. Nie wiem, naprawdę nie wiem dlaczego każda demonstracja czy też marsz, nie ważne czy to za czy przeciw, odbywać się musi w samym centrum tego kochanego miasta. I nie wiem dlaczego zwykli, codzienni ludzie muszą z tego powodu mieć utrudniony powrót do domu. No nie wiem. I nie wiem dlaczego stojąc w autobusie patrzeć muszę z niepokojem na upływające minuty czy też zdążę na ten pociąg czy też nie. Na szczęście zdążyłem. Jak jednak można się spodziewać wpadłem do niego lekko poirytowany. Swoim zwyczajem udałem się na początek drugiego wagonu. A tam, na tych poczwórnych fotelach, z jednej strony korytarza siedzi facet i luka coś na tablecie, z drugiej zaś strony dwie siksy rozwalone po całości. Wybrałem oczywiście wolne miejsce obok tego faceta. A rozwalone na czterech fotelach siksy, choć z każdą kolejną stacją, każdym kolejnym dosiadającym się pasażerem nie zmieniały swojego położenia. Siedziały z nogami zadartymi jedna na drugą, pookrywane jakimiś szalami i kurtkami i niewątpliwie nieźle się przy tym bawiły. Tak jakby nie widziały tego narastającego tłumu obok nich. Zaczęło mnie to drażnić. A że jak wiadomo poirytowany już byłem wsiadając do tego pociągu więc moja cierpliwość zbliżała się do kresu. Nawet koleś który usiadł naprzeciwko mnie zajadając się jakimś fast foodem ( co mi się zresztą mocno nie podobało ) zaczął na nie spoglądać jednoznacznie. A gdy jeszcze facet który lukał na tablet wyciągnął zza pazuchy browara i trzęsącymi się rękoma zaczął go ukradkiem popijać stwierdziłem co za kurna towarzystwo. Nie, ta podróż nie skończy się pomyślnie. Tam dwie siksy nie baczące na nikogo, tu koleś zażera się fast foodem a jeszcze obok jakiś pijaczek co wali browara z przyczaiki. I gdy na kolejnej stacji w naszej „okolicy” pojawiło się dwoje starszych ludzi pomyślałem to jest ten moment, to jest ta chwila. Gdy stanęli naprzeciwko dwóch siks w oczekiwaniu na zwolnienie miejsc, już, już miałem wystrzelić jednak nie zdążyłem. Wzięły się i ruszyły. Leniwie i z niechęcią, ale się ruszyły. I gdy już miałem wystrzelić z komentarzem – całą tą sytuację skomentowała ta starsza pani. I choć oczywiście miała rację pomyślałem, że też musi być z niej niezła zołza. I tak oto ruszyliśmy w dalszą drogę. Postanowiłem zatopić się w muzykę i nie myśleć o tym co wokół, nie dawać sobie powodów do nerwów. Ale jakież było moje zdziwienie gdy po jakimś czasie przez muzykę zaczęły docierać do mnie ożywione odgłosy rozmowy z boku. Początkowo starałem się je ignorować. Ale gdy rozmowa stała się bardziej radosna postanowiłem sprawdzić co też się dzieje. I jakież było moje zdziwienie gdy po wyłączeniu muzyki stałem się świadkiem jak to to starsze państwo opowiada tym dwóm siksom o swoich podróżach po świecie. I jak one tego słuchały. Z zainteresowaniem, zaangażowaniem i z uprzejmością. Starszy pan opowiadał o pobycie w Chinach, Indiach, Rosji i innych egzotycznych miejscach. I nawet koleś który zjadł tego śmierdzącego fast fooda się przyłączył. A gdy po iluś tam stacjach facet który obalił zza pazuchy dwa browary założył okulary i zaczął zbierać się do wyjścia, gdy ponownie na niego spojrzałem zobaczyłem wszystko inaczej. Bo po czym go i tą całą sytuację oceniłem? Po tym, że trzęsącą się ręką pił piwo? Jeny. O czym to świadczy? O tym że jest zły, o tym że mam go potępiać czy pouczać jak się powinno zachowywać w środkach transportu publicznego? A może to jakiś pogubiony w życiu koleś? Dobry a tylko pogubiony? I kurde spojrzałem na całą tą sytuację. Ja, wielce mądry, wszystko wiedzący oceniłem wszystkich. Oceniłem i te siksy, i tego faceta i kolesia z fast foodem i nawet tą starszą panią. Po czym ich wszystkich oceniłem? Oceniłem ich wszystkich poprzez pryzmat moich uprzedzeń, moich wymagań, mojego egoizmu. I nagle wszystko stało się jasne i wyraźne. Ze wszystkich tych osób to ja, ja byłem najbardziej wrednym człowiekiem. To ja byłem tym który zachował się najgorzej. Tym z którym podróżowało się najgorzej. Naprawdę jestem wredny.

Zima wróciła. Bawi się ze mną ewidentnie w ciuciu babkę.

Chciałbym móc pojechać nad morze. Ale to takie ze słońcem i plażą.

Iiii porąbałbym. Naprawdę porąbałbym drzewa. Kurde, jak ja dawno nie rąbałem. Kiedyś, za dawnych czasów często zdarzało mi się rąbać – teraz nie ma gdzie. A ja naprawdę lubię te robote.