Ścieżka 422 Do przodu

Święta święta i po świętach. Cieszę się bardzo, że już po nich. Nie lubię świąt. Tych świąt w szczególności, bo Wielkanocne jeszcze jakoś ujdą. Tych Bożonarodzeniowych nie lubię. Nie lubię całego tego z nimi związanego zamieszania. Nie lubię tego tak zwanego świątecznego czasu. I jak daleko sięgam pamięcią w czas przeszły, nie przypominam sobie by był to czas radosny i rodzinny. Może to właśnie z tego wynika to moje do świąt negatywne nastawienie. Od kiedy pamiętam, od lat moich najmłodszych był to czas rodzinnego napięcia, niepewności i nerwów. A tego nie lubię, a tego nie znoszę. Nie znoszę i już. Więc trudny to obecnie czas dla mnie. Trudny tym bardziej, że wiem, że zdaję sobie sprawę, że powinno być inaczej, powinno być lepiej, że powinno być tak jak na tych telewizyjnych reklamach pokazują. Bo co by o tych świątecznych telewizyjnych reklamach nie powiedzieć, to pokazują obraz taki jaki być powinien. Obraz pełen spokoju, pełen ciepła, pełen miłości. Tak właśnie być powinno. U mnie tak nie było, u mnie tak nie jest, i u mnie zapewne nigdy już tak nie będzie. Już za stary na zmiany jestem, a i mojego oprogramowania tak mozolnie i wytrwale przez te wszystkie lata wgrywanego już nie zmieni nic. To już jest we mnie, to już we mnie tkwi. Taka moja natura, taki jestem – świątecznie nieprzystosowany. Tak więc czas świąteczny to czas dla mnie ciężki. Zwłaszcza gdy aura za oknem ostatnimi czasy towarzyszy taka jaka towarzyszy. Szaro, buro, zimno, mokro, smutno. Nic tylko schować się pod kołdrę i przesiedzieć to pod nią. Cieszę się więc bardzo, że już po świętach. Na szczęście mam to już za sobą. Naprawdę na szczęście. Z każdym rokiem przeżywam ten czas coraz trudniej. Gdy jeszcze w tym roku na dodatek przyplątała się w rodzinie żołądkowa wyszło i wyglądało to tragicznie. W Wigilię tak w ogóle to wstałem lewą nogą. Z takim tym niewiadomego pochodzenia wkurwieniem. Tzn jednak wiadomego. Tym wkurwieniem wynikającym z podświadomie zakodowanej niechęci do całego tego spędu, do życzeń na siłę i do uśmiechów do karpia. Takie wkurwienie męczy. Nie wiadomo co z tym zrobić, nie wiadomo jak to zwalczyć. Wiedziałem, że ten dzień nie będzie przyjemny. A nie chciałem żeby był nieprzyjemny, chciałem żeby był taki jak na tych świątecznych telewizyjnych reklamach. I gdy myślałem, gdy pragnąłem by się zmieniło coś we mnie, żeby to pękło przytrafiło mi się nieprzyjemne spotkanie które notabene właśnie mi pomogło. Jakiś cholerny cham zwrócił mi uwagę w sklepowej kolejce. Wredny, cholerny cham. Dopadł mnie w najmniej spodziewanym momencie. I dopiero po chwili, dopiero po chwili gdy opanowałem szok, gdy dotarło do mnie jak bardzo niesprawiedliwe padły słowa, jak mocno mnie dotknęły wylała się ze mnie cała ta frustracja związana z całym tym czasem, cały żal, cały smutek. Ty cholerny wredny chamie. I zapamiętam go sobie, ja go sobie jeszcze zapamiętam. Tak, jestem, a przynajmniej staram się być mściwy. Ale cała ta sytuacja obiektywnie rzecz patrząc była jak wentyl bezpieczeństwa. Na tyle skuteczny, że przed wigilijne spory z dziadkiem który miał swoje zdanie jak chce ją spędzić, rozwiązałem siłą spokoju i dyplomacji. I na tyle skuteczny, że wieczorny, czy też nocny bieg z Wigilii do domu, zakończony przepychanką z podpitym małolatem też zakończyłem pokojowo. Swoją drogą nie znoszę tych małolatów krążących wieczorami z piwem w garści po ulicach zaczepiających każdego kto popadnie – wydaje im się że to zabawne – nie, to nie jest kurwa zabawne, nie dla mnie. Tak więc powtórzę po raz kolejny, powtórzę to by pokazać jak to ważne dla mnie, cieszę się, że już po świętach. Całe szczęście, że był Potop. Bo gdyby nie to - tragiczne by były kompletnie. A tak to przynajmniej Potop obejrzałem. W święta zawsze powinien być Potop. A potem jeszcze tylko ten tydzień do Sylwestra, teraz sam Sylwester i wracam do tego co codzienne, co zwykłe, co tylko moje. Sylwestra nie świętuję zresztą też. Nie wiem, chyba się mi już przejadła cała ta szampańska zabawa, może za dużo smutku we mnie by się beztrosko śmiać, a może po prostu nie mam z kim. Ale nawet gdybym miał z Kim to teraz, to obecnie, całego tego Sylwestra to chciałbym spędzić przy kominku przytulony, i wpatrzony w tańczące płomienie, i popijając wino. A potem zrobić to przed kominkiem nie jeden raz. Tak właśnie chciałbym spędzić Sylwestra. A póki co spędzam go sam, spędzam go w samotności. I w sumie dobrze mi z tym, to mój wybór. Bo gdy już ucichną echa sylwestrowych wystrzałów, gdy wyparują ostatnie bąbelki szampanów u mnie nadejdzie nadzieja. Nadzieja która rodzi się w styczniu. Nadzieja która rodzi się z chwilą gdy dnia, choć jeszcze nieznacznie, ale zaczyna przybywać. Nadzieja która rodzi się z chwilą gdy od czasu gdy odstawiłem Rumaka, do ponownego go dosiądnięcia zostało tyle samo ile już upłynęło. Spojrzałem ostatnio w statystyki biegania. I odkryłem z zaskoczeniem, że w styczniu przebiegłem w sumie 131 km, podczas gdy w pozostałe miesiące oscylowałem coś w granicach 80 - -90. I faktycznie coś w tym jest. Bo po tym wszystkim co związane ze świętami, z Sylwestrem, z tymi smutkami, w styczniu jest tak jakbym wstawał z kolan, tak jakbym nabierał nowych sił, tak jakbym odzyskiwał stare, dobre spojrzenie. I z nowymi planami, z nową nadzieją ruszał na świat. Będzie dobrze. Będzie więcej dnia, będzie więcej słońca. I ciekawe jak jeden, nawet najmniejszy, nawet jeszcze niezbyt ciepły promyk słońca potrafi zmienić moje na życie spojrzenie. Tak jak w środę, gdy to wykorzystując przysługujące mi jeszcze dni zaległego urlopu zostałem w domu by udać się do kina ( swoją drogą piękny film to był, lubię sf ale chyba pierwszy raz tak bardzo się wzruszyłem romantyczną historią, nawet oczka mi się dwukrotnie zaszkliły, a już sceny kosmosu z gwiazdami w ciemnej otchłani – cudowne ). I gdy spojrzałem przez okno, gdy wyszedłem na ulicę, gdy zmrużyłem oślepione tym słońcem oczy, poczułem, że teraz może być tylko lepiej. Teraz pozostaje już tylko czekać, odliczać do kwietnia kiedy to zacznie się lepszy czas. Czas słońca. Dochodzę do wniosku, że jestem dzieckiem słońca. Nie potrafię, nie umiem, nie mogę żyć bez słońca. Bez słońca jestem, jestem złym człowiekiem. Tak jestem złym człowiekiem. Bo jak powyżej można było zobaczyć nie cierpię świąt, nie potrafię uczynić by były ciepłe i pełne miłości. Bo jak powyżej można było zobaczyć jestem, a przynajmniej staram się być, mściwy. Tak, jestem złym człowiekiem. Bez słońca jestem, jestem złym człowiekiem.

Ale żeby nie kończyć roku tak ponuro na koniec historyjka z życia.

We worek. Poszedłem po tym czymś do sklepu po niezbędne mi do życia żelki. A że czasu i tak już było mało to śpiesząc się na przystanek przebiegałem przez ulicę na czerwonym świetle, na dodatek nie po pasach. I jak przebiegałem, to biegłem patrząc w bok na nadjeżdżający samochód. I biegnąc tak do przodu poczułem nagle jak coś stawia mi opór. Otóż przy ulicy są stawiane takie słupki cienkie biało czerwone. A między tymi słupkami wisi nieraz łańcuch, dwa łańcuchy, jeden wyżej, drugi niżej. I właśnie w te łańcuch wpakowałem się centralnie z impetem. Te łańcuchy luźno wiszące napięły się, słupki pochyliły się na chwilę ale że były silniejsze ode mnie w pewnym momencie poczułem jak od pasa w górę poruszam się do przodu, a od pasa w dół już jednak do tyłu. Ale mam teraz piszczele poharatane. Co jednak najciekawsze? Gdy już doszedłem do siebie, gdy rozeznałem się w sytuacji stwierdziłem, że tych cholernych słupków było tam co niemiara a tylko między tymi dwoma wisiał ten cholerny łańcuch.