Ścieżka 477 Do przodu

Dwa tematy i który zapodać nie wiem. Zróbmy tak: dzisiaj jeden, a drugi, o ile po drodze się nic nie wydarzy, za tydzień.

504

Pięćset cztery

Pięć zero cztery

Gdyby komuś kiedyś dane było ujrzeć autobus komunikacji zbiorowej miejskiej miasta stołecznego Warszawy o takim numerze to może pomyśleć wówczas spokojnie: ooo to jest ten autobus na którego widok er zwykł mawiać: ooo jedzie łajza wreszcie ( i dodawać zazwyczaj słowo - przekleństwo ). Nie wiem co takiego innego jest w autobusie tym. Ale wiem, że zawodzi mnie zawsze. Autobus linii 504 odjazdy ma regularnie co minut dziesięć. I tak na przystanku na którym zawsze na niego oczekuję ( tzn zawsze we wtorek, w czwartek i w piątek ) powinien pojawiać się pełna godzina i 4 minuty, potem pełna godzina i minut 14, potem minut 24, potem 34 i tak do pełna godzina i 54 minuty. A potem znowu tak od nowa. Ale nigdy tak się nie pojawia. I co ciekawe, żeby tylko się opóźniał, to jestem w stanie jeszcze jakoś sobie wytłumaczyć. Ale ten skurczybyk gdy jestem na przystanku o np. pełnej godzinie i 4 minuty ( czyli tak jak należy ), okazuje się że odjechał właśnie o pełnej godzinie i minut TRZY. Taki to właśnie skurczybyk. Powie ktoś, oj tam oj tam wystarczy zaczekać 10 minut i będzie następny. I tu się zaczyna najlepsze. Bo ten następny nigdy nie przyjeżdża za 10 minut. Dobrze jak przyjeżdża za 15. Przyjeżdża zazwyczaj w momencie kiedy powinienem nim już dawno jechać, w momencie, że jak za chwilę nie ruszę to spóźnię się na bank. I przychodzi nerwówka. Dreptanie w miejscu, przestępowanie z nogi na nogę, spoglądanie tęsknym wzrokiem w kierunku, z którego nadjechać powinien, i pytanie: gdzież ten skurczybyk jest? I teraz petarda: nigdy nie przyjeżdża do czasu jak nie wypowiem jakiegoś przekleństwa. Do czasu, aż nie zaklnę siarczyście nie pojawia się nigdy. To niesamowite jaką magiczną, czy też złowrogą moc ma słowo – przekleństwo. Czasami aż się przerażam. Bo jak się nie przerażać gdy wystarczy, że zaklnę siarczyście ( choćby w duchu ) i ten skurczybyk pojawia się jakby z zaświatów. To trochę straszne. W ostatni piątek powiedziałem sobie: o nie, nie zaklnę. Kiedy więc zjawiłem się na przystanku o pełnej godzinie i 57 minuty, i kiedy spojrzałem na ilość ludzi na tymże przystanku, jakaś nadzieja głupia zagościła na chwilę, że nie było tego pełna godzina 54, i że jest szansa, że się opóźnia, i że zaraz przyjedzie, i że ( chyba ) mam farta. Oooo złudna nadziejo. Minuty płynęły, a go nie było. Nie było też tego pełna godzina i 4 minuty. I ten potem pełna godzina i 14 minut też nie przyjechał. Sytuacja stawała się napięta. Jeżeli nie wsiądę do tego autobusu za minut pięć, spóźnię się tak, że nie ma sensu się nawet spóźniać. Ale mówię sobie: o nie, nie zaklnę, zobaczmy co z tego wyjdzie. O pełnej godzinie i 24 minuty stało się oczywiste, że nie mam już po co jechać. Fakt ten zmartwił mnie trochę. Szkoda – ale nie zaklnę. O pełnej godzinie i 34 minuty zaczęło mi się robić zimno. Bo pogoda była wówczas, i nadal jest – fatalna. Zimno, mokro, wietrznie. Autobusy innych linii przyjeżdżały co chwila, a tego skurczybyka jak nie było tak nie było. Co niecierpliwsi współoczekujący zaczęli wsiadać do innych – trzeba sobie jakoś radzić. Ja stałem. Ja stałem, a na mojej twarzy zaczął odzwierciedlać się stan mojego wnętrza. Na mojej twarzy zagościł uśmiech. Bo choć zimno mi było coraz bardziej, bo choć straciłem to na co jechałem, cała ta sytuacja zaczęła mnie bawić. Zakląć? Nie, nie zaklnę, zobaczę co będzie dalej. Bo w pewnej chwili stało się to nawet ciekawe. Możliwe żeby nie przyjechał nigdy jak nie zaklnę??????? Nie, no niemożliwe. No ale możliwe żeby nie było go przez pół godziny, żeby nie przyjechał żaden z czterech które już przyjechać powinny były? Stoję więc. Stoję, drepcę, przestępuję z nogi na nogę, zerkam co chwila w kierunku z którego powinien nadjechać – ale nie klnę. O pełnej godzinie i 44 minuty zaniepokojenie mnie ogarnęło, że jak tak dalej pójdzie to zaraz nie zdążę i na mój pociąg ulubiony. Przeleciało mi przez łepetynę, że pieprzyć to idę / jadę stąd innym, stoję tu jak palant, widocznie coś się stało po drodze i tyle, a ja tu się dopatruję nie wiadomo jakich cudów. No ale skoro stałem tyle to postoję jeszcze chwilę. Uparty jestem niestety. I stało się. W końcu stało się. Trudno w to uwierzyć ale w końcu, o pełnej godzinie i 52 minuty stało się. Nie wiem czy na to czekałem, nie wiem czy tego się spodziewałem, i chyba nawet deko rozczarowany byłem ale – on przyjechał. Najzwyklej w świecie wziął i przyjechał. Nie towarzyszyła temu jakaś mgła magiczna, nie towarzyszyła jakaś poświata złowroga, nie grały trąby jerychońskie. Ot po prostu brum brum wziął i przyjechał. Drzwi się otworzyły, ludzie wsiedli i pojechali. A ja patrzyłem na to zawiedziony i zniesmaczony. Czyli nie muszę już klnąć by przyjechał. Kolejna moja magiczna teoria wzięła i legła w gruzach. Eh.

W codzienności ludzie ludziska piszą o świętach, prezentach i takich tam rodzinnych klimatach. Ja piszę o autobusie. Taki to oto filozof ze mnie. Dziwny jestem i coraz bardziej to zauważam. I co ciekawe coraz bardziej się z tym godzę i coraz bardziej utwierdzam w przekonaniu, że taki być mam. W tym roku w swoim zdziwaczeniu nie uczestniczyłem w żadnej Wigilii. Siedziałem sam samiuśki i było mi przyjemnie. Taki o właśnie dziwoląg ze mnie. Ale czy dziwoląg? Czy lepiej spędzić ten dzień w spokoju i zadumie, czy z cierpieniem znosić życzenia i uśmiechem numer pięć odwzajemniać „szczere”?