Ścieżka 475 Do przodu

Gdy w czwartkowe późne popołudnie, czy może raczej w czwartkowy wieczór, a może to już noc była?, w te dni trudno odróżnić dzień od nocy, więc gdy nacisnąłem wtedy ostatnie enter, raczej pewny, że wszystko poszło dobrze, i gdy potem z chilloutem na uszach szedłem przez „patelnię” na ten ulubiony westchnąłem. Westchnąłem tak jak westchnąć może ktoś komu zdjęto gorset. Wolność. Choć może nie wolność, a spokój. Tzn nie spokój definitywny ale przynajmniej jedno z głowy. To jedno coś, co przytłaczało mnie od tygodni dwóch, a może i dłużej. I co przytłacza co roku w tym czasie. W tym mam to już za sobą. Tak przynajmniej się wydaje. Jeszcze lekka kosmetyka i będzie pozamiatane. Mogę się spokojnie zająć codzienną, zwykłą pracą. Tym się zająć mogę. I nie to żebym bał się ciężkiej pracy ale nie lubię pracy pod presją. I nie to żebym nie lubił pomagać ale nie lubię gdy robię milion różnych rzeczy a nie to od czego właśnie zależy moja głowa. Zastanawiam się coraz częściej czy jest mi to potrzebne w ogóle. A rzucić to w cholerę i pojechać gdzieś na stracenie. Czy warto tracić całe dnie, czy warto tracić życie dla tego ostatniego późno popołudniowego enter? Może tylko dla własnej satysfakcji, że po raz kolejny udało się zrobić, czy też – zrobiłem. Co poza tym? Nic. Ani życia, ani spokoju, ani nawet szczerych pieniędzy. Tylko ta satysfakcja. Więc gdy z chilloutem na uszach szedłem przez „patelnię” na ten ulubiony pomyślałem, że choć już jako taki spokój, to co dalej. Wrócę do standardowego dnia, wróci mi może zdrowie, wrócą mi może siły i jakoś w tej samotności, bez uniesień, pokulam się dalej. A może się wszystko odmieni? Może jeszcze tylko znowu się muszę uzbroić w cierpliwość? I jakoś się kulałem. Do dzisiaj. Całe dwa dni. Dzisiejszy dzień od rana był ciężki. A raczej od wczorajszego późnego popołudnia, czy może wieczora, a może to już była noc?, w te dni trudno odróżnić dzień od nocy. Wczoraj o tej porze dopadła mnie słabość. I fizyczna i psychiczna. Ta taka nie wiadomo skąd. To taki czas który nazywam czasem straconym. Jestem a jakby mnie nie było. I gdy na zakończenie dzisiejszego dnia siadłem by coś napisać, napisać choć właściwie nie wiem czy bym napisał, Gdy siadłem i przed pisaniem zajrzałem co u ludzi, zatkało mnie. Odebrało mi resztkę chęci na cokolwiek. Nawet jak to teraz piszę to nie wiem po co. Czy to życie ma jakikolwiek sens? Jaki sens ma w ogóle wchodzenie w relacje z ludźmi? Gdy potem cierpienie doznawane od tych ludzi niszczy życie. To jest dla mnie niepojęte. Ja odszedłem, zostawiłem, dałem wolność – tak to przynajmniej tłumaczę. Cierpię – ale nie dręczę. Jednak nawet wokół mnie są głosy, że jestem frajer, że się poddałem, że jestem mięczak? Choć z drugiej strony ile można walczyć? Aż do przemocy? Może ja nie jestem prawdziwym mężczyzną? Może prawdziwy mężczyzna, facet, wojownik, walczy do upadłego? Może nie ma we mnie już testosteronu? Bo czy gdybym go miał, widząc to co widzę, nie wstałbym właśnie teraz i załatwił sprawy po męsku? Bo gdy nie daje rady cierpliwość, gdy nie daje rady perswazja, gdy paragrafy okazują się nieudolne to czy nie przychodzi czas na jedno jedyne rozwiązanie? Męczy mnie teraz myśl, czy to właśnie ten czas i czy mam prawo? Czy mam prawo włączać się w tą sytuację, ze wszystkimi nieobliczalnymi konsekwencjami. Czy to moja sprawa tak w ogóle? Przecież każdy sam odpowiada za swoje czyny. Przeszłości nie da się niestety wymazać. Co mam więc czynić? Siedzieć i patrzeć z boku czy wstać i zrobić to co facet z jajami zrobić powinien?

Nie chce mi się już gadać ale faceta poznaje się podobno po tym jak traktuje swoją byłą.

Nie chce mi się już gadać wcale.