Ścieżka 551 Do przodu

Lubię takie wieczory jak ten. Kos śpiewa. Parę pierwszych jeżyków które właśnie dzisiaj przyleciało kręci kółka na niebie. Na podwórku słychać gwar. A ja siedzę sobie wykąpany i wzdycham po udanym biegu. Przyszedł właśnie czas na udane biegi. On – ten czas – przychodzi choć wcale się go nie spodziewam. Jeszcze miesiąc temu miałem tą swoją obawę, że kurcze jest chyba gorzej. Że ciężko, że trudno, że już chyba nie daję rady, że to już chyba właśnie ten czas gdy stary organizm przekroczył barierę. Barierę, że czas zwolnić, czas stanąć, czas usiąść w bujanym fotelu. Wychodzi jednak na to, że to nie teraz jeszcze. Teraz wchodzę chyba na właściwy poziom. Nie rozumiem na razie pewnych spraw, dziwią mnie one bardzo, jednak nie cierpię zbytnio z ich powodu. A może się z ich powodu - tych spraw których nie rozumiem – uśmiecham? Po tym, jak gdzieś w pod koniec kwietnia doszedłem do jako takiej równowagi psychicznej po zmianie czasu czuję się coraz lepiej. Strasznie cierpiałem. Jeny jak ja cierpiałem. I jak teraz na to patrzę wychodzi mi na to, że głównym moim problemem jest brak snu. Brak snu rujnuje mnie psychicznie. Przekonałem się o tym w długi majowy weekend. Gdzie mogłem spać ile chce. I choć był te weekend niezbyt przyjemny w sensie pogody, niezbyt przyjemny w sensie realizacji planów i niezbyt przyjemny w temacie odpoczynku – to mogę śmiało stwierdzić, że się chyba po nim uśmiechnąłem. I nawet nie martwiło mnie to, że zimno, i to że się coś nie udało, i że coś nie po mojej myśli. Tak prawdę mówiąc – to miałem wszelkie problemy i przeciwności w dupie. Nie to nie, trudno, nie warto się tym przejmować – tak to widziałem. Tak to widziałem, bo byłem wyspany – tak to sobie tłumaczę. I może nie o sam brak snu tu chodzi, a dokładniej o wstawanie o piątej. Bo przecież nawet w ten majowy długi weekend potrafiłem spać krótko, i się budzić sam o szóstej. Tak więc czuję się coraz lepiej. Nie rozumiem na razie pewnych spraw, dziwią mnie one bardzo jednak nie cierpię z ich powodu. Czuję się bezpiecznie. I to chyba o to chodzi – o bezpieczeństwo. O tym, że stabilna sytuacja życiowa daje wiele spokoju przekonałem się nie raz. Tak jest chyba i teraz. Jakiś czas temu miałem mocne postanowienie rzucić dotychczasowe życie w cholerę. Wkurzała mnie ta ciągła pogoń za własnym ogonem. Wkurzała mnie świadomość, że moje poświęcenie, czas, zaangażowanie nie są tego warte. I właśnie w momencie gdy już miałem zrobić krok przyszła niespodziewanie propozycja. Propozycja jakiej oczekiwałem. Propozycja na jaką czekałem lat wiele. Czuję się więc teraz bezpiecznie. I już nie gonię za własnym ogonem. Teraz gdy z niewiadomych powodów nie przyjeżdża mój pociąg siadam grzecznie na chodniku pod filarem, włączam sobie słuchawki i czekam na następny. Teraz gdy z niewiadomych powodów nie przyjeżdża mój pociąg nie denerwuję się straconym czasem. Teraz mam to gdzieś. Nie to nie – trudno – nie warto się tym przejmować. Nie wiem jak to tłumaczyć, ale ta nagła zmiana, ta propozycja, ten odpoczynek majowy, ta strefa bezpieczeństwa jaką poczułem strasznie mnie wyhamowała. Jakoś tak zwolniłem, jakoś tak przestałem się przejmować, przestałem się martwić i chyba … przestało mi zależeć. Tak – chyba już mi nie zależy. Nic nie muszę, nic nikomu nie muszę udowadniać – w szczególności sobie. I o to chyba chodzi, chcę to robię, nie chcę to nie robię. Ktoś jest przy mnie to jest, nie ma go to nie ma. Nie to nie – trudno – nie warto się tym przejmować. A tym, że brakuje mi radości z rzeczy prostych, zwykłych, codziennych to już tak mam – tym też nie warto się przejmować.

W codzienności biegam z psem. Ta myśl naszła mnie kilka miesięcy temu. Teraz jednak siedzi mi w głowie potwornie. Tak potwornie, że zaczynam szukać wszelkich informacji na ten temat. Porównuję, analizuję, sprawdzam. Tak mnie dopadło jak nic ostatnio. Tak – że mam to takie – juuuuż, już chcę. Że już się nie mogę doczekać. Ale czekam. Biorę na wstrzymanie. Muszę z tym pobiegać. Muszę się przekonać na ile jest to dobra idea, a na ile chwilowa fanaberia, chwilowe zauroczenie. Na ile było by to dobre i dla mnie i dla pieska, a na ile tylko własne się pokazanie, własny szpan. To właśnie z tym biegam.

Ale – musiałbym wówczas pozbyć się Rumaka hmmmm.