Ścieżka 577 Do przodu

Wydaje mi się, że już kiedyś to było. Wydaje mi się, że już kiedyś o tym pisałem. Napiszę jednak ponownie, bo znowu mnie naszła refleksja. W sobotę zagościłem jak co roku na Ł3. I mówię szczerze, mam już tych wizyt na Ł3 serdecznie dosyć. To nie była złość, to nie była wściekłość, to nie był nawet smutek – to była bezsilność. Taka rezygnacja jakaś. I refleksja po wszystkim, refleksja … jakie życie jest proste. Życie jest naprawdę proste. Proste jak drut. Samochód stary / znudził się / zawodzi – wystarczy zmienić, telefon stary / znudził się / zawodzi– wystarczy zmienić, meble stare / znudziły się / zawodzą - wystarczy zmienić, spodnie stare / znudziły się / zawodzą – wystarczy zmienić, no i dziewczyna / chłopak starzy / znudzili się / zawodzą – wystarczy zmienić, co za tym idzie żona / mąż starzy / znudzili się / zawodzą – wystarczy zmienić. Życie naprawdę jest bardzo proste – wystarczy zmienić. Wystarczy zmienić. I moje wizyty jakże inne by były na Ł3. Przecież praktycznie wszyscy moi znajomi, przecież grono moich znajomych powiększyło by się niebotycznie. Przecież czułbym się niebotycznie bezpieczniej. Przecież byłoby mi niebotycznie wygodniej. I co najważniejsze nie miałbym tej wracającej bezsilności. Kurcze jakie życie byłoby proste, jakie fajne. Wystarczyłoby przesunąć obiekt mojego zainteresowania na bliżej centrum.

W codzienności dnia 3 listopada zakończyłem sezon.

Za tydzień koniec sezonu GP i to będzie definitywne pożegnanie z motórami na pół roku.

Listopad w jakimś tam stopniu podtrzymał piękno października chociaż wygląda, że pomału nadchodzi koniec ładnej pogody.

Z bieganiem różnie, jednak nie jestem zadowolony, daję wprawdzie radę jednak to nie to czego bym oczekiwał.

Lokomotywa spóźnia się dzień w dzień, mam już tego naprawdę dosyć. I ciężko mi to zrozumieć. Tak wszystko rozwinięte, tak skomputeryzowane, tak wszystko zbadane, a biedna lokomotywa jednego dnia nie może przyjechać zgodnie z rozkładem. JEDNEGO DNIA.

Dzisiaj na spacerze przechodząc przez pewne osiedle zachwycił mnie pewien blok. Zwykły taki, nieduży ale ileż na nim było wywieszonych biało – czerwonych flag. Jak na innych flagi można było policzyć na palcach jednej ręki, tak na tym jednym nie starczyłoby palcy dłoni obydwu. To naprawdę był piękny widok.