Ścieżka 579 Do przodu

Moje życie zawodowe dzieli się na to przed tym tygodniem jak co roku i to po tym tygodniu jak co roku. Dzisiaj jestem już w tej drugiej części - tak mi się przynajmniej wydaje. Ostatnie cztery dni miałem delikatnie rzecz ujmując przejebane, z tak zwaną kulminacją w piątek. Z tym, że w piątek wydarzyła się rzecz dziwna, a raczej był to slot rzeczy. Splot rzeczy które same się rozwiązywały, kończyły pozytywnym finałem wcześniej niż myślałem i następowały po sobie w tak idealnym uporządkowaniu jakby jakaś siła nadprzyrodzona nad tym czuwała. I gdy już mocno zaskoczony, że tak się wszystko udało, siedziałem szczęśliwy w moim ulubionym padło hasło, że jest wypadek i nie wiadomo kiedy odjedziemy. Stare przysłowie nie chwal dnia przed zachodem słońca … I gdy postój zaczął się przedłużać, gdy z niezdecydowania nie poszedłem na inny, a potem na jeszcze inny, cała moja radość obróciła się w pył. Całe to wcześniejsze uporządkowanie rzeczy, szczęśliwe ich zakończenie stało się nic nie warte – koniec końców i tak jestem w tym miejscu jak bym był normalnie – a może i w gorszym. Siadłem, przekląłem jebane życie, machnąłem rękę i było mi już wszystko jedno. I właśnie w tym momencie padło hasło kolejne: honorują bilety i za chwilę z sąsiedniego peronu odjeżdża pośpiech. Pośpiechami podróżować co tu gadać – uwielbiam, zwłaszcza nocą. To mi chyba zostało z młodzieńczych eskapad na Górny Śląsk i w Wielkopolskę. Przesiadłem się więc do pośpiecha, do pierwszej klasy i zaśmiałem szyderczo. Ile kurde emocji. Móc, mieć kurde taką niewzruszoną wolę, brać rzeczy takimi jakie są, nic nie oczekiwać. Być spokojem i opanowaniem. Niestety nie umiem tak. Wszystkie sprawy, dobre i niedobre, wywołują moją reakcję, dobrą i niedobrą. Jestem szczęśliwy by zaraz, za chwilę kląć z nerwów. Nie dobrze mi z tym, męczy mnie to. Chciałbym zachować spokój, chciałbym, z tym, że nie wiem czy jest to możliwe przy tym trybie życia. Ja się ciągle gdzieś śpieszę, ciągle czegoś oczekuję. A przypadki to, czy jakaś siła nadprzyrodzona, ale ciągle stają mi na drodze zwroty sytuacji. Gdy już coś wiem, okazuje się, że jest inaczej, gdy już coś zdecyduję okazuje się, że decyzję muszę zmienić, gdy w coś uwierzę wiara moja zostaje zachwiana. Nie wiem już co i jak, nie wiem co robić, nie wiem gdzie to wszystko zmierza i jakoś tak żyję, miotany tymi podmuchami raz w jedną raz w drugą stronę, bez celu.

W rzeczywistości tak jak wspomniałem jestem już w tej drugiej, lepszej części życia zawodowego.

Od miesiąca biegam po bieżni na siłowni. Idzie mi to dość dobrze. A że przy okazji zrobię coś na mięśnie moje samozadowolenie wzrasta.

Pogoda ( teraz ją pochwalę i się zaraz spierd... ) jest dobra. W miarę ciepło jak na tę porę roku, nie ma śniegu i nawet słońce się pokazuje.

W tygodniu parę razy rano pojechałem sobie wcześniejszą lokomotywą, a raz moja codzienna przyjechała zgodnie z rozkładem – i to był szok.