Ścieżka 384 Do przodu

- Wiesz jak trudno myśleć że kobieta to też zwierzę. Takie samo jak … hmmm … córka psa.

Jeszcze tydzień, może dwa tygodnie, na pewno jednak na długi łykend majowy motór będzie już na szosie. I będę znowu, znowu jak co roku spoglądał sobie, oceniał, porównywał, a może i nawet zachwycę się. Z tym że w całym tym ambaransie brakować będzie tej jednej. Jednej jedynej Pięknej. Będzie jej brakować ponieważ jej nie ma. Tak. Doszedłem do wniosku że jej nie ma. I nigdy nie było. Istniała tylko i wyłącznie w mojej głowie. Śmieszny się teraz sobie wydaję i jakiś taki naiwny. Wprawdzie dalej uważam że warto mieć marzenia, z tym że ciężko znosi się fakt odkrycia ich nierealności. W chwili uświadomienia sobie takiego faktu człowiekowi robi się, najogólniej mówiąc – smutno. I traci sens. A jak traci sens to traci i chęć dalszej egzystencji. Bo po cóż żyć gdy to wszystko w co się wierzyło okazuje się iluzją. Tłumaczy mi jedna mądra taka, czy raczej wykształcona w kierunku, osoba bym zmienił swój sposób myślenia. Zaakceptował że świat nie jest niebieski, że nie jest dobry, że nie jest idealny. I że trzeba zrozumieć to, że zło, bieda, smutek i płacz są, są i będą. I że trzeba z tym żyć. Może i tak? Może i ma rację? Z tym że ja nie mam najmniejszego zamiaru zmienić swojego sposobu myślenia. Po prostu nie mam takiego zamiaru. Nie będę akceptował tego że jest to zło, że jest ta bieda, że jest i płacz. To tak jakbym się poddał i poszedł na łatwiznę. Bo najprościej jest pójść na łatwiznę. Nie dostrzegać pewnych spraw uważając że tak jest, tak ma być. Nic z tym zrobić się nie da - więc po prostu żyjmy dalej. Żyjmy. Ale mi się nie chce żyć w takim świecie. Po prostu mi się nie chce i już. Wypisuję się z tego. I nie będę zmieniał swojego myślenia. Więc też swojego marzenia o kobiecie idealnej, a może i kobietach ( liczba mnoga ) też nie będę zmieniał. Nawet mając świadomość że jej, czy raczej ich, nie ma. Trudno, pogodziłem się z tym. Zresztą, moje oczekiwania był zbyt duże. I zdałem sobie sprawę że nie można tak dużymi oczekiwaniami obarczać kogokolwiek. To może być nie do udźwignięcia. A że jak wspomniałem wcześniej zaczęliśmy – my ludzie - chodzić na łatwiznę to i kobietom nie ma co się dziwić. Też poszły na łatwiznę. I akceptuję to. Nie stwarza to dla mnie jakiegokolwiek problemu. Po co mają być kobietami skoro łatwiej i wygodniej jest być kobieto-facetem. Jeszcze tylko mnie, ostatniego Mohikanina, trzeba jakoś znieść a potem już będzie spokój. Mnie który uważa że nie po to stworzyła nas Matka Natura czy też Bóg różnymi byśmy dążyli do identyczności. Śmiać mi się chce jak patrzę na te wszystkie kobiety które tak bardzo i tak bardzo chcą być, robić to wszystko co faceci. I dziwi mnie stwierdzenie że bardziej naturalne dla płci pięknej było by znać się na wymianie koła niż rozróżnianiu kwiatków. No cóż wg mnie dla płci pięknej bardziej naturalna jest znajomość gatunków kwiatków niż wymiana koła. Wymiana koła to męska robota i dlatego też wyposażyła nas natura w większe łapy i mocniejsze ręce. Wg mnie płeć piękna ( tylko czy ja mogę używać sformułowania płeć piękna? coś takiego jeszcze funkcjonuje? czy to tylko moje stare, przestarzałe, dziadoskie? ) ma większe poczucie tego piękna właśnie. Więc oczywistym wydaje mi się że jednak te kwiatki, że firanki, że dobór kolorów w mieszkaniu, czy krawata do koszuli. I oczywistym również jest dla mnie kobieta w sukience czy spódnicy. Tak apropo tak kocham spódnice a tak nie mogę zaakceptować tego wyrazu. Określa tak cudowną rzecz a jest tak prostacki. Spód – nica, spód – nic – a. To od jakiegoś spodu się bierze czy jak? I jeszcze mi się nie wiem czemu kojarzy z miednicą. Wrrrr. Czy nie mogło by to być coś tak zwiewnego i przyjemnego jak sukienka. Sukienka to dobre słowo. W przeciwieństwie do spódnicy bardzo mi pasuje. I ja wiem, rozumiem że spodnie są wygodne i w ogóle ale dla mnie nie ma nic okazalszego niż dziewczyna w sukience czy też spódnicy ( oszz nawet jak piszę ten wyraz to mną telepie ). I do tego jeszcze jakieś kozaczki czy inne długie buty, czy też te zakolanówki czy jak to tam się nazywa ( Bialutka wie o czym mówię ) i er klęka. Mogłyby być też ewentualnie jakieś pantofle, szpilki ale fanem pantofli to wielkim nie jestem chyba że są jedynym pozostałym elementem garderoby ( no ale to to już historia na całkiem inną opowieść ). Ale. Wracając do tematu. Pogodziłem się więc z myślą że Pięknej nie ma i to tylko moje chore urojenia były. I ten smutek wynikający z utraty złudzeń też już chyba przetrawiłem. Już za tydzień, może za dwa, na pewno jednak na długi łykend majowy motór będzie już na szosie a ja pomknę sobie gdzieś i tyle. I pewne jest że będę z wysokości motóra spoglądał sobie, oceniał, porównywał, a może i nawet zachwycę się. Ale to wszystko. Zostanę sobie sam z moimi marzeniami. I nawet mi z tym dobrze chyba będzie. Bo czy miałbym się zadowalać jakimś substytutem, jakąś namiastką? Nie ma sensu. I nie chce mi się. I wiem że nie jest już to możliwe. Po prostu, najzwyklej w świecie, nie jest możliwe. Zresztą w moim wieku? ( tutaj się uśmiecham ). Tęsknota jest, nie wypieram się. I pragnienie dzielenia się z kimś smutkami i radościami też jest. Dzielenia się wschodami i zachodami słońca. Dzielenia się rozgwieżdżonym niebem i fazami księżyca. I pewnie że bym chciał być dla kogoś oparciem, chciałbym kogoś trzymać za rękę na spacerze. Chciałbym się przytulić w łyżeczkę na noc czy oddychać delikatnie czując czyjeś włosy na piersi. I chciałbym przygotować śniadanie w niedzielę czy mieć obiad podany w poniedziałek w samych pantoflach. Chciałbym. No pewnie że bym chciał. Ale skoro się nie da, to niech sobie to wszystko żyje w mojej głowie ( chorej ). I już nie będę, przynajmniej zamiar taki mam, płakał w sierpniowy zachód słońca na bałtyckiej plaży że każdy kogoś ma – tylko nie ja.

A z innej beczki to już dwa razy napisać miałem i za każdym razem brakowało miejsca. Jednak nie daje mi to spokoju i muszę to z siebie oczyścić. Otóż dwa tygodnie temu zabiłem pająka. Kurde no. Niby nic a jednak. Cały czas zastanawiam się po co to zrobiłem. No przecież ten pająk w niczym mi nie przeszkadzał. Przecież wlazłby sobie gdzieś i nie zdawałbym sobie nawet sprawy z jego obecności. No kurde no! A jeszcze jakoś cały czas mam świadomość że to była pani pająk. A może miała gdzieś małe pajączki? Nie no oczywiście tutaj przesadzam ale nie mogę cały czas przeboleć tego co zrobiłem. Nie wiem po co to zrobiłem Taki pająk, choć może to i robal, i może mało przyjemny, ale przecież to też stworzenie boże. A ja go tak o po prostu bach. Jedyne co mam na swoje wytłumaczenie to fakt że zrobiłem to odruchowo. Zakładałem właśnie obuwie na wieczorne bieganie gdy wybiegł zza szafki i walnąłem go kapciem. Tak bez zastanowienia. No cóż, stało się. I choć to tylko pająk to jednak żal mam do siebie że go tak bezmyślnie zabiłem. Niech ktoś mnie rozgrzeszy.

Na koniec poproszę o pomoc. Przysiadłem dzisiaj w południe na ławeczce w parku i ujrzałem pełno czegoś takiego. Co to za kwiatki?

I druga sprawa na koniec. Chciałbym poznać odczucia, pierwsze skojarzenia na widok tego obrazka ( zresztą jest to moja obecna tapeta na telefonie ).

Moje pierwsze skojarzenia? Ruda to on, biała to ona. On podsuwa jej miseczkę i szepcze czule: „jedz kochanie, na zdrowie”. Aaaa i jeszcze idealnie by było jakby sam był aktualnie głodny a pierwsza jeść miałaby ona. ;) No jak :)

Wiem też skąd i nąd że koś inny na widok tego obrazka stwierdził: „no nie jedz tyle, i tak masz już grubą dupę”.

Jutro rano zamiar mam skoro świt pobiec 15 km ku wschodzącemu słońcu.