Ścieżka 391 Do przodu

Nie wiem. Jakiś wkurzony jestem dzisiaj cały dzień. Nawet gadać i co gorsza pisać mi się nawet nie chce. Tzn wiem. Od środy targają mną emocje. Od środy kiedy to wyjaśniło się wszystko o czym pisałem ostatnio. Od środy kiedy to dowiedziałem się że w moim starym łóżku sypia jakiś inny fagas. Tak. Jest nowy. Szybko sobie kurna znalazła pocieszenie. A ja kurna martwiłem się ostatnio o jej zdrowie. Kurna ale ze mnie frajer. Jestem taki wkurzony że szok. Tzn dzisiaj jestem wkurzony bo od środowego wieczoru do czwartkowego popołudnia miałem doła. Tak więc targają mną emocje. I co gorsza gościu robi się podobno na niezłego kozaka. Czyli jak się znam dojdzie do spięcia. Nie cierpię, nie toleruję takich kozaków. Gotuje się we mnie i będę musiał mu udowodnić że nie ma kozaczenia. Będzie się działo.

Jedyne czym się pocieszam to świadomość że emocje w końcu opanuję i wrócę do równowagi ( oby ). Nie może być już gorzej niż było półtora roku temu. Więc muszę te pierwsze dni jakoś przetrwać. Z tym że jak pewnie już dojdę w końcu do równowagi to pojawi się sprawa i emocje wrócą. Kurna nie chcę tych emocji. Chcę spokoju.

Mówi mi mój informator że zamienił stryjek siekierkę na kijek. Wprawdzie siekierka uwłacza trochę mojej godności ale dziwię się sytuacji. Myślałem że znajdzie sobie kogoś na wyższym poziomie niż ja.

Nie no. Nie spuszczę wzroku. Już widzę jak patrzę mu w oczy. Niech tylko coś powie, niech tylko coś powie. I nie chodzi o to że śpi w moim starym łóżku. Jebał to pies, niech sobie śpi. Ale tego kozaczenia nie odpuszczę, nie odpuszczę. To może być mój koniec lub początek jakiejś obsesji. Kurw...

Nie jest dobrze u mnie pod deklem. Na ten przykład cały czwartek przełaziłem jak struty do czasu gdy podczas powrotu do domu jakby coś pękło, jakby coś prysło, jakby coś opadło i dostałem takiego kopa, takiej energii że byłem w stanie góry przenosić. Dziwne to i trochę mnie martwi. Martwi mnie ta niestałość. I martwi mnie brak kontroli nad swoimi uczuciami.

I poczytałem też trochę notek i trochę komentarzy. Kurna i wkurza mnie to. Ludzie się zostawiają, odchodzą, zmieniają partnerów. O co chodzi. Wszyscy piszą żeby nie kochać bezgranicznie. Wszyscy piszą żeby zachowywać ostrożność. Żeby mieć rozum. Kurwa!Ludzie! Co będzie. Już nie będzie miłości? Będzie rozsądek. Nie będzie serca? Będzie rozum. Ja pierdzielę. To już nie chcemy wielkiej miłości, szaleńczej miłości, takiej miłości bezgranicznej? Ja pierdzielę.

Spadam stąd. Naprawdę. Kiedyś myślałem że zginę rozpierdzielony na motórze. Dzisiaj myślę że szkoda rumaka. Co on winien. Dzisiaj myślę że zginę w jakiej bezsensownej potyczce z bandą jakichś pieprzonych chamów. Ale jak to wszystko ma iść w tym kierunku nie chce mi się dożywać spokojnej starości. Nie chce.

I już dawno, naprawdę, już dawno bym stąd zwiał. Już dawno bym stąd uciekł by na to wszystko nie patrzeć. Jest jednak jedna przeszkoda. Moja mama. Nie mogę jej tego zrobić. To jest jedyny człowiek znany mi osobiście który potrafi jeszcze tak bezgranicznie, tak bezinteresownie kochać. Kochała męża, kocha mnie i kocha każdego kto potrzebuje. Opowiadał mi Smok ostatnio że legionista niczego się nie bał. A co to takiego się nie bać? Do pewnego okresu swojego życia też się niczego nie bałem. Do czasu jak nie połamałem jednego kolegi. I wtedy mnie olśniło. To nie chodzi o mnie. To chodzi o tego drugiego. Tego któremu mogę zrobić krzywdę, chodzi o jego bliskich kiedy się będą smutni, i chodzi o moją mamę która przeżyje to strasznie. Strach w moim wydaniu to troska o innych. Brak strachu to bezmyślność.

Boję się więc tego co będzie. Tego co przede mną. Tego co przyniesie przyszłość.

A jeszcze tydzień temu miałem w planach wyjść gdzieś na miasto, gdzieś się pobawić, potańczyć, rozerwać.