Ścieżka 392 Do przodu

Mówią że przysłowia mądrością narodów. Jedna z takich mądrości mówi: Przyjaciół poznaje się w biedzie ( czy nawet: prawdziwych przyjaciół ). Tak, niewątpliwie, przysłowia są mądrością narodów. Ja poznałem swoich przyjaciół ( czy nawet prawdziwych ). Poznałem ich po ostatniej notce. Po ostatniej notce pełnej złości, żalu, smutku, rozpaczy czy nawet niepewności a nawet strachu. Gdy upokorzony jak tylko mężczyznę upokorzyć można napisałem co napisałem. Byłem w biedzie. Nie wiecie nawet w jakiej biedzie. Przypomnijcie sobie swoje chwile, gdy dowiedzieliście się, że jesteście niczym. Gdy przekonaliście się że nic nie znaczycie i że nigdy nie znaczyliście. Gdy dotarło do was że nie macie wspomnień. Pytaliście wtedy dlaczego? Pytaliście za co? Pytaliście że przecież nie zasłużyliście na taki koniec? Przecież byliście uczciwi! Pamiętacie to? Byliście zdezoriętowani? Byliście wściekli? Byliście smutni? Mieliście w sobie żal? To o takiej biedzie mówię. Naprawdę byłem w biedzie. Czekałem. Szukałem. I? Najpierw dostałem jeden nóż w plecy, potem dostałem drugi nóż w plecy, potem jeszcze jeden, i jeszcze. Dziękuję wam „przyjaciele”. Dziękuję. Wiecie co? Do kompletu zabrakło mi tylko stwierdzeń typu: „oto wyszło szydło z worka”, „oto er jak cała reszta facetów – ciapa, mazgaj, pieniacz, nie wart zaufania, rozchwiany emocjonalnie typ”, czy też gwoździa do trumny: „teraz wiemy dlaczego go zostawiła”. Czułem się samotny i porzucony. Czułem się nic nie wart. Ale dzięki wam poczułem to wszystko lepiej, dosadniej. Dziękuję. Poznałem was „przyjaciele”. Poznałem w biedzie. Nie, nie wylewam tu żali. Nie, nie szukam pocieszenia czy litości. Absolutnie! To by uwłaczało mojej godności osobistej. To by uwłaczało mojemu honorowi. A że jestem honorowy to wiecie, a jeżeli nie wiecie – to się dowiecie. Chciałem tylko podziękować. I jeżeli mogę to chciałbym poprosić tylko o jedno. Jakbym jeszcze kiedyś miał chwile gdy zgubię sens życia to napiszcie: weź się ogarnij. Tak, to jest najlepsze co może usłyszeć człowiek w takiej chwili. Weź się ogarnij, czy też weź się w garść. To chcę usłyszeć. Weź się w garść mówcie każdemu kto się pogubi. I nie wierzcie mi. Nie wierzcie mi. Bądźcie czujni. Nie ufajcie. Kierujcie się rozumem – nie sercem.

I tyle. Nie będę się więcej mądrzył. Niech wypowie się ktoś kogo studiuję od roku. To taka moja biblia. Biblia w której odnajduję potwierdzenia tego w co już wiem i od dawno w to wierzę i odnajduję to czego nie wiedziałem a w co wierzyć zaczynam.

W waszym społeczeństwie jest nie do pomyślenia, aby ktoś chciał umrzeć. Pogodzić się ze śmiercią jest bardzo nie w porządku. Ponieważ sam nie chcesz umierać, trudno ci zrozumieć, że ktoś inny może tego pragnąć – bez względu na okoliczności. Jednak w wielu sytuacjach śmierć jest lepszym rozwiązaniem – potrafiłbyś sobie je wyobrazić, gdybyś tylko zechciał to rozważyć. Ale prawdy takie jak te jakoś ci umykają – nie należą do tych, które same się narzucają – gdy spoglądasz w twarz umierającej osobie, która postanowiła odejść. Ona zdaje sobie z tego sprawę, wie, że nikt z zebranych u jej łoża tej decyzji by nie zaakceptował. Gdyby oświadczyła - „Po prostu chcę umrzeć” - dopiero by się jej dostało. „Chyba nie mówisz poważnie”, „Przestań tak mówić”, „Zostań, proszę, nie zostawiaj mnie”. Lekarzy szkoli się, aby utrzymywali ludzi przy życiu, nie uczy się ich zapewniania ludziom spokoju, aby mogli godnie umrzeć. Musisz wiedzieć, że dla lekarza zgon oznacza porażkę. Dla przyjaciela czy krewnego jest nieszczęściem. Tylko duszy śmierć przynosi ulgę – wyzwolenie. Najlepiej możemy przysłużyć się umierającemu pozwalając mu spokojnie odejść – a nie każąc mu „się trzymać”, trwać w cierpieniu albo martwić się z tobą w tej przełomowej chwili. Przez całe życie utożsamiasz się z ciałem. Są chwile, kiedy myślisz, że ty to twój umysł. Jednak dopiero kiedy umierasz, poznajesz swą prawdziwą istotę.

Dusza doskonale wie, że jej zadaniem jest ewoluowanie. Nie obchodzą jej dokonania ciała czy rozwój umysłowy. To sprawy dla niej bez znaczenia. Dusza pojmuje też wyraźnie, że porzucenie ciała nie jest wielką tragedią. Pod wieloma względami tragedią jest bycie w ciele. 

 

I powiem tylko od siebie na koniec. Tak, jestem Pępkiem Świata. Jestem Pępkiem Świata!!!! 

*za tydzień bawię się w Kazimierzu Dolnym więc wielce prawdopodobne że notki nie będzie.