Ścieżka 411 Do przodu

Zapewne dziwi, może niepokoi a może też i smuci niektórych fakt, że nie komentuję. A może nie dziwi, może nie niepokoi a może też i nie smuci. Tego jak jest nie wiem.. Ale jak by nie było zapewnia,, że wszystkich odwiedzam, wszystkich czytam, o wszystkich rozmyślam. Robię to nieustannie. Jednak od pewnego nie zostawiam nie zostawiam swojego śladu. Padnie pytanie: eru łaj? Otóż kiedyś tam napisałem jedną ze ścieżek a potem poczytałem znajdujące się pod nią komentarze i zauważyłem, że nikt nie zrozumiał o co mi chodziło. Nikt nie dotarł do sedna sprawy. Komentarze były różne, dotykały przeróżnych wątków lecz żaden nie dotknął właściwego. I wtedy mnie tknęło. Czy ze mną nie jest podobnie? I doszedłem do wniosku, że chyba, a raczej na pewno ze mną jest tak samo. Też nie zawsze potrafię właściwie odczytać intencje autora. Tez nie zawsze potrafię. I co w związku z tym. Otóż rozmyślając o tym trochę, doszedłem do wniosku, że skoro nie potrafię, skoro nie mogę właściwie napisać czegoś na temat, to lep[iej nie pisać wcale. Bo cóż z mojego słowa skoro nie dotyczy sedna? Bo cóż z mojej rady czy refleksji skoro nie jest na temat? Tak właśnie. Otóż tak właśnie jest. We wszelakich dziedzinach życia, we wszystkich spotkanych sprawach szukamy i znajdujemy to, czego nam akurat trzeba, to czego szukamy, to o czym w danym czasie myślimy. I tak jak różni jesteśmy fizycznie, tak też różni jesteśmy wewnętrznie.. Ukształtowały nas różne przeżycia, dotknęły różne doświadczenia. I z tej racji różne mamy też spojrzenia na te same sprawy. Tak różne, że nierzadko to w naszym mniemaniu wydaje się właściwe tak naprawdę sprawia przykrość, zadaje ból. Dlatego też obecnie, nie wiem czy tylko tymczasowo czy na wieki, nie udzielam się w komentarzach. Może to i lepiej bo dzięki temu uniknę wyjścia na durnia i ignoranta, jak to było nie raz. A że nie znam się na wszystkim, a że nie we wszystkim się orientuję to mądrego nic nie przyniosę. Więc milczę. Zresztą nie należę do gaduł. Od dawna moją życiową dewizą jest złoto milczenia ( choć tak w samym siebie środku uważam, ze pozjadałem wszystkie rozumy ). A gdybym nawet obnosił się tą moją niesamowitą mądrością to i tak nie było by to lekiem na całe zło. Bo, bo przecież tak naprawdę to tylko moje indywidualne rozumy, bo to tylko moje indywidualne mądrości. I wcale a wcale nie muszą się sprawdzać w każdej życiowej potrzebie. Bo tak naprawdę by zrozumieć głupotę czy biedę drugiego człowieka trzeba by siedzieć w jego głowie. Trzeba by znać, trzeba by czuć każdą jego smutną czy radosną chwilę życia, każdą przegraną czy wygraną sprawę. W przeciwnym razie są to tylko odcedzone przez sito własnych doświadczeń strzępy, skrawki całości. Pisanie do mnie na ten przykład uważaj, pisanie zwolnij, pisanie przyhamuj nie ma zasadniczo sensu. A dlaczego miałbym to zrobić? Z obawy ze się rozpier…lę i … zginę? O piękna chwilo. Przecież ja na to właśnie czekam. Mógłbym oczywiście zrobić to już dzisiaj nie czekając, ale to nie na tym polega. Tak więc choćby nie wiem jakie apele padały, choćby nie wiem jak mądre nawoływania się pojawiały nic nie zmienią. Nic nie poradzą bo to tylko moje życie, moje stracone sprawy i pragnienia. Nikt nie zna mojej historii tak jak ja. Nikt ich jak ja nie rozumie. I jak różna jest wrażliwość ludzka tak różna jest ocena. Kto wie co jest dobre a co złe dla tego drugiego. Nie mądrzę się więc. I jak by co moje zdanie to tylko moje zdanie i zachowuję je dla siebie. Przynajmniej nikogo, nawet nieświadomie nie zranię. A tak w ogóle to najbardziej nie chciał bym się stać mądralą która wszystko wie. Są tacy którym się wydaje że znają życie, że znają je z własnych doświadczeń. Są też tacy którym wydaje się że znają je z książek, z wchłoniętej wiedzy. Dla mnie jest to tylko znajomość życia na własny użytek. Nie przydatna w każdym innym przypadku. Ta wiedza może i pomóc, może i zaszkodzić. Można powiedzieć płacz, wypłacz to, można też powiedzieć nie płacz, to nie czas na łzy. Mówić można wiele ale czy ma to sens. Dla mnie na chwilę obecna nie ma. Tak więc na chwilę obecną nie wymądrzam się, nie oceniam, nie doradzam, nie odradzam. Zapewne za jakiś czas wróci mi ta moja przemożna chęć wetknięcia swoich pięciu groszy ale jak na ten moment jestem wyciszony, jestem schowany, stoję z boku. Stoję i słucham, stoję i patrzę, stoję i rozmyślam.

A z codzienności.
Jeszcze w niedzielę byłem chory, a raczej przeziębiony. Nie powstrzymało mnie to jednak przed załadowaniem tyłka na Rumaka i ruszeniem w trasę. Byłą taka pogoda że normalnie cud miód. I trasa udała się znakomicie. Uwielbiam takie gdzie to w pewnym momencie dojeżdżasz do końca drogi ( taki mały koniec świata ) i jedyne co możesz zawrócić i szukać dalej. I co ciekawe - ozdrowiałem całkowicie choć w sumie powinno było być zupełnie odwrotnie. I to by było na tyle z jazdy w tym roku. Od poniedziałku mamy taką pogodę że tylko płakać. A że prawdopodobnie była to ostatnia jazda tego sezonu spełniam niegdysiejszą sugestię Ognistej by być może zamieścić fotkę osławionego Rumaka. Więc proszę, dzisiaj przychylam się do sugestii. I jeszcze dodam że jak się tak uważnie przyjrzeć, tak dokładnie to można na tej fotce ujrzeć i mnie osobiście.
Aha, mecz zarąbisty. Zapewne pamiętają niektórzy jak psioczyłem na to co było na boisku z Ukrainą, Szwajcarią i Portugalią podczas Euro. Zapewne pamiętają też jak psioczyłem na to co na trybunach. Robiłem to pomimo ogólnonarodowych zachwytów. No to teraz mówię że i na boisku, a przede wszystkim na trybunach klasa światowa. Bravo drużyna, bravo kibice. Polska - Dania 3:2.