Scieżka 412 Do przodu

Stałem się ostatnio świadkiem, czy raczej uczestnikiem, czy wręcz sprawcą, a na pewno ofiarą w pewnej, delikatnej sprawie. Były sobie otóż dwie przyjaciółki, czy raczej koleżanki, a może tylko znajome. I był jeden taki jeden. I wziął ten jeden taki jeden zaprosił kiedyś jedną z tych dwóch przyjaciółek, koleżanek czy tylko znajomych do kina. Tak dla przyjemności zabawy spędzenia czasu w miłym towarzystwie i przyrody. No ale ta jedna z tych przyjaciółek, koleżanek czy tylko znajomych nie chciała, nie mogła czy coś tam. No to ten jeden wziął i zaprosił tą drugą. Ten jeden tak w ogóle to lubi chodzić do kina, i lubi zapraszać do kina bo lubi sprawiać przyjemność zabawy spędzenia czasu i przyrody. I ta druga z przyjaciółek, koleżanek czy tylko znajomych wzięła i się zgodziła. Ta pierwsza wiedziała, że ta druga się zgodziła, i nawet sama się zgodziła żeby ta druga się zgodziła. Z tym, że tak naprawdę to się nie zgodziła ale ten tego nie rozpoznał. No to ten był po słowie z tą druga. Tylko, że nic akurat ciekawego nie było w repertuarze na ten czas, to sprawa się przesunęła w czasie i przyrodzie. No i gdy wreszcie coś się w repertuarze pojawiło to ten wziął i się przypomniał tej drugiej z przyjaciółek, koleżanek czy tylko znajomych. Bo ten to taki jest, że zawsze dotrzymuje obietnic i danego słowa ( przynajmniej tak mu się wydaje bo stara się by tak było ). Z tym, że nie powiedział nic tej pierwszej. Nie powiedział, bo przekonany był, że ta pierwsza z tą drugą to przyjaciółki są i nadają do siebie jeżeli nie codziennie, to przynajmniej dwa razy na tydzień. No niestety nie nadawały. I co gorsze to one tak naprawdę to nie były przyjaciółkami. A nawet, o zgrozo, były chyba wręcz rywalkami prawie, że nie. I ta pierwsza nawet temu jednemu gdzieś tam dawała o tym sygnały znaki, tak, że ten powinien był się zorjetować ale się nie zorjętował, znaczy się bystry zbyt nie był. I ta druga, jak ten się tej drugiej przypomniał z danego słowa, wzięła i poszła do tej pierwszej, że się przypomniał z danego słowa i takie tam. A ta pierwsza wzięła i się zdenerwowała. Nie wiadomo na co czy o co. Czy na to, że ten z tą drugą idzie do tego kina, czy na to że ani ten jedwn ani ta druga nic tej pierwszej wcześniej nie powiedzieli spiskując za jej plecami, czy też na ta drugą , że tej pierwszej chce dowalić ciśnienia kosztem tego jednego. No więc tak czy inaczej ta pierwsza wzięła i się wkurzyła. No i jak ten jeden się dowiedział, że ta pierwsza się wzięła i się wkurzyła, to mu się głupio zrobiło. To wziął i zaczął się tłumaczyć tej pierwszej ale że ta pierwsza wzięła się mocno zapowietrzyła to mało co z tłumaczenia tego do niej docierało. I tak gadali ze sobą jak gęś z prosięciem. Ten jeden coś tam gdzieś wyczytał potem, na podstawie tego co wyczytał coś powiedział, ale ta pierwsza odebrała to co on powiedział zupełnie odwrotnie niż to co chciał przekazać i zapowietrzyła się jeszcze bardziej. No normalnie bardzo skomplikowana sprawa. I tak gadali, że wzięli i się w końcu pokłócili na amen. I teraz siedzą i się do siebie nie odzywają wcale ooooo.

I taka sprawa. A co ja na to? Na początku to mi przykro było, że tak się miedzy nimi porobiło. Potem to zły byłem na nich okrutnie, że tacy beznadziejnie beznadziejni są i że zachowują się jak dzieciaczki w piaskownicy, i najchętniej to jednemu i drugiemu złoił bym skórę. Ale teraz? Ale teraz to siedzę i się z tego wszystkiego śmieję. Tak właśnie - śmieję. Bo cóż pozostaje? Myślałem o tym. Być złym? Być smutnym? Być rozczarowanym? Można by, można, ale jak tak sobie o tym myślę, tak myślę, to chce mi się śmiać. Jacy my kurna jesteśmy beznadziejnie śmieszni. Miesiącami, latami budujemy swoje relacje, poświęcamy sobie czas, poznajemy, przełamujemy ograniczenia, burzymy mury tylko po to by nagle, tak z dnia na dzień, w ciągu kilku godzin zawalić to z hukiem. I to dlaczego? Z przyczyny jakichś niedomówień, nieporozumień, urażonych uczuć czy oczekiwań, ambicji. Patrzę na różne takie relacje i zastanawiam się, gdzie się podziały uczucia sprzed lat? Co się stało z ludźmi którzy jeszcze nie tak dawno nie mogli żyć bez siebie a obecnie nie potrafią przebywać ze sobą choć przez chwilę. Jasne jest, że często przyczyny tego są poważne ale myślę sobie , że równie często są to zwykłe niedomówienia, zwykłe nieporozumienia. Ktoś komuś czegoś nie powiedział, ktoś coś komuś powiedział, ten to wziął i opacznie zrozumiał. Od słowa do słowa, od milczenia do milczenia, mur się buduje, rozżalenie narasta, uczucie zawodzi. I tak powoli, i tak pomału rośnie stos którego w pewnym momencie nie da się już sprzątnąć. A często, tak na końcu, nie wiadomo nawet o co tak naprawdę chodziło, co w sumie było podstawą tego stosu. Nie potrafimy rozmawiać. Nie potrafimy. I coś co powtarzam często: nie ważne co się mówi - ważne co się słyszy. Co słyszy ten do którego kierowane są słowa, a może wręcz co on chce usłyszeć. Bo często to on już wie co chce usłyszeć zanim coś zostanie powiedziane. Więc nie potrafimy ani rozmawiać ani słuchać. I nie mam osobiście nic przeciwko wytworom naszej cywilizacji ale czasami to mam. Pamiętam jak kiedyś byłem świadkiem rozmowy dwóch nastolatek:

- Wychodzisz dzisiaj wieczorem?

- A po co? I tak będę miała wszystkich na fejsie.

Otóż to. Po co się spotykać twarzą w twarz? Po co rozmawiać i słuchać patrząc w oczy? Takie są rozmowy. Pisane rozmowy. Rozmowy przez słowa pisane. A czy da się oddać słowem pisanym to co naprawdę oddać się chce? Czy da się oddać zawarte w słowach emocje bez spojrzenia w oczy, bez usłyszenia tonu głosu? Wg mnie nie da się. Nie po to dał nam stwórca zmysły byśmy z nich nie korzystali. Pamiętam za moich czasów to siedziało się na przystanku czy innej ławce lato, jesień, zima wiosna. I nie ważne było czy zimno czy ciepło, czy jest tam ten, ta czy kto inny. I było się gadało, śmiało, sprzeczało a nawet i biło. Ale widziało przynajmniej z kim, do kogo i jakie to w nim wywołuje reakcje. Jak tak dalej pójdzie to w następnym stuleciu stracimy i te umiejętności – mówienia i słuchania - tak, jak nasi praojcowie stracili umiejętność telepatii czy intuicji. Rozmawiajmy więc, i uczmy się słuchać. Aaaale co ja tu znowu wchodzę na wysokie loty i zaczynam się rozwodzić jak mędrzec jakiś? Sprawa była o jednym tym jednym i o jednej tej jednej z tych przyjaciółek, koleżanek czy tylko znajomych Co by nie powiedzieć to finał jest taki, że ten jeden z tą pierwszą nie gadają choć jeszcze niedawno gadali codziennie. I wiem to na pewno, że ten jeden to żałuje tego, że nie gadają i chętnie wróciłby do stanu sprzed niegadania. Ale nie wie co na to ta pierwsza z tych przyjaciółek, koleżanek czy tylko znajomych, bo może ta pierwsza woli już nie gadać? Ale on tego nie wie bo nie gadają. Wiem jednak, że ten jeden myśli, że nie powinno się było tak stać. Bo ten jeden to taki jest, że nigdy nikogo nie opuszcza, nie zostawia i nie zawodzi, i zawsze dotrzymuje obietnic i danego słowa ( przynajmniej tak mu się wydaje bo stara się by tak było ). Taki zły jest na siebie, że wyszło inaczej, i że ta pierwsza z przyjaciółek, koleżanek czy tylko znajomych może być zawiedziona. I że poszedł w eter przekaz że jednak zostawia, zawodzi i opuszcza i nie dotrzymuje obietnic i danego słowa. Uhhhh to ostatnio to wkurza go przeokropnie! I musi to zmienić. I zmieni. Ale póki co to siedzi i czeka. Czeka na polecenie o „Dzień dobry”, czeka na pytanie a gdzie „Dzień dobry”, czeka na prośbę o „Dzień dobry”. Bo takich spraw tak się nie zostawia. Nie zostawia.

Na koniec historia prawdziwa, smutna apropo.

Opowiadał mi pewien znajomy. Opowiadał jak kiedyś kiedyś kiedy jeszcze jego dzieci były małe, i nie było ich tyle co teraz, jak się pożegnał z jedną ze swoich pierwszych córek. Córka ta wyjeżdżała z mamą na wieś do dziadków. Ale jak to mają w naturze małe dzieci tak się tym przejęła, że biegając tam i z powrotem wzięła i coś tam rozbiła. A że w domu było napięcie jak to zwykle przed wyjazdami to mój znajomy wziął i na tą swoją małą córkę nakrzyczał. Tak że się mała wzięła i popłakała. I tak się rozstali. Mała pojechała zapłakana do dziadków na wieś a mój znajomy został zły na siebie, że na bogu ducha winnym dziecku wyładował swoje nerwy. A to był … ten ostatni raz kiedy ze sobą rozmawiali.

Chodzi za mną od 3 tygodni