Ścieżka 432 - Do przodu

Piątkowy wieczór. Nie ten piątkowy ostatni, nie tamten przedostatni, ten taki jeszcze wcześniejszy. Jestem zmęczony ale zadowolony. I luzik. W piątkowy wieczór nie muszę po tym czymś pędzić na przystanek z wywalonym jęzorem. Spokojnie. Powoli. Bezpiecznie. Przyjeżdża 175. Jeden z trzech którymi mogę jechać ( 128, 175, 504 ) i jeden z dwóch które zatrzymują się na tym przystanku ( 128, 175 ). Czerwone 504 zatrzymuje się przystanek wcześniej i przystanek dalej. Tego 175 nie lubię. Jedzie z lotniska, i z reguły zapchany walizkami, nie zapewnia oczekiwanego komfortu. A że i tak na niego nie zdążam to ... to nim nie jeżdżę. No ale teraz, gdy zdążyłem, chwila zastanowienia. Wsiadam, podjadę jeden przystanek na w razie jakby co - gdyby nie przyjechało 128 będę miał 504. Z racji, że zaraz wysiadam staję tuż przy drzwiach. Niedbale się o nie opieram. Odczekuję chwilę, tą chwilę kiedy to wszyscy mierzą wzrokiem tych co wsiedli. Teraz ja spoglądam na nich. Patrzą w ciemność za oknem. Rozglądam się, oceniam, porównuję, zgaduję kto jest kim. Najpierw tych tam dalej, potem tych bliżej i bliżej, aż dochodzę do najbliższych, tuż obok. Za tą szybą, taką szybą, co jest przy drzwiach, która pewnie pełni jakieś role zabezpieczające, siedzą dwie dziewczyny. Z walizkami, czyli z lotniska. Śniade. Zostawiam swoje spojrzenie na nich na dłuższą chwilę. Jedna z kruczoczarnymi długimi włosami. Przyciąga moją uwagę. Bo tylko taka długość włosów u kobiet może przyciągać uwagę. Przyglądając się szczegółom jej urody zastanawiam się skąd i dokąd zmierza, a przede wszystkim czy już znalazła miłość. I jak zawsze w takich sytuacjach, zawsze jak tylko zwrócę uwagę na jakąś kobietę, dopada mnie pytanie: czy to Ona, czy to Ona jest tą Piękną której szukam? Chyba jednak nie, nie znajduję odpowiedzi w jej oczach. Zerkam więc na drugą. Tą z krótkimi włosami. Tą która w pierwszym odruchu była niewarta uwagi. Spoglądam i. I spotykam jej wzrok. Odwraca go, ja nie. Przyglądam się uważniej. I krok po kroku zaczynam dostrzegać jej szczególną wyjątkowość. Urodę, która nie rzuca na kolana przy pierwszym spojrzeniu, ale urodę która odsłania swoje piękno dopiero po wnikliwszej analizie. Drobne szczegóły, szczegóły nie dostrzegalne na pierwszy rzut oka, szczegóły które dodają i dopełniają. Jest piękna. Śliczna rzekł bym. Nie jest tym czymś, co wyznacza wzorce kobiecego piękna ale jest naprawdę ładna. Ładna, jakby to powiedzieć, ładna skromnie. To szczególny typ urody. Rozpoznawalny tylko dla cierpliwych. Bardzo sobie cenię taki typ. Typ który nie rzuca czerwonymi ustami i wielkimi rzęsami. Już sam styl kolczyków jaki dostrzegam w jej uszach daje do zrozumienia, że jest nieprzeciętna. I po chwili zachwytu nad tym co zewnętrzne przychodzi chęć poznania tego co w środku. Pytanie: czy to Ty? Oczy. Zawsze powtarzam: oczy. One wszystko powiedzą. Nie poznasz człowieka dopóki nie spojrzysz w jego oczy. Więc patrzę. W te czarne oczy. Tak, coś w nich jest, w tych jest. Naprawdę jest. Nie wiem jak to nawet określić czy nazwać. Nie wiem nawet co jest, czy co to miało by być. Po prostu patrzysz i wiesz, że to to. Więc patrzę w te oczy. Nasycam tym czymś tą swoją nienasyconą potrzebę. To pragnienie. Tak mało tego we współczesnym świcie. Tak mało tego w oczach współczesnych kobiet. Więc stoję i patrzę, biorę ile mogę. W radości, że jest i w trwodze, że zaraz może zniknąć. W coraz większej obawie, że to wszystko to tylko miraż zmęczonego organizmu. Bo czyż to może być? Czy to może być, że to Ona? Ta upragniona, wyśniona, ta tak długo szukana Piękna? Patrzę. Patrzę ile tylko mogę. Nachalnie patrzę. Dostrzegam, że zerka. Ukradkiem. Czy z ciekawości? Może ze strachu? A może … Nie, to raczej niemożliwe żeby zwróciła na mnie swoją uwagę. Na mnie? I choć chwila jest wyjątkowa i magiczna, choć zmysły oderwane od rzeczywistości to jednak dociera do mnie fakt, że oto dojechałem do celu. To musi być szybka decyzja. Zostać czy wysiąść? Nie, niemożliwe żeby zerkała na mnie. Wysiądź i się nie ośmieszaj. I gdy już jestem na zewnątrz, gdy już zamknięte drzwi spoglądam po raz ostatni. A co się stanie jak spojrzy zanim autobus odjedzie? Rusza. Rusza a Ona odwraca się i kieruje swoje czarne oczy na to co zostaje na przystanku. Patrzy na mnie. Nie wiem czy to tylko moje pobożne życzenie ale chyba widzę w jej patrzeniu żal. Żal, że wysiadłem. I chyba widzę tęsknotę. Czy już tęskni za moim patrzeniem? Czy już tęskni za tym czymś w moich oczach? A więc właśnie popełniłem największy błąd w swoim życiu. Spotkałem Piękną, a nie rozpoznałem jej. Spotkałem Piękną, a pozwoliłem jej odejść. Jeny jak Ona patrzy. I jest coraz dalej. Zaraz zniknie. Mogłem się przynajmniej po rycersku ukłonić. I znikła. Już nigdy się nie dowiem czy to była Ona. Ta Piękna której tak usilnie szukałem. A co jeżeli nią była? Czy dalsze szukanie ma jeszcze jakiś sens? Tego nie wiem. Nie mam do siebie żalu jednak. Tak nieraz bywa, że szczęście mija nas o krok, ociera się ale nie jesteśmy w stanie go zatrzymać. Wiem, że nie mogłem jej zatrzymać. I wiem, że nie mogłem się zatrzymać ja sam. Ja sam nie zatrzymuję się przy szczęściu. Nie zmieniam swojej ścieżki. Ciągle zapatrzony w cel ostateczny, cel jakim jest jedyne: dotrwać. Moje szczęście odjechało autobusem linii 175 w lutowy, ciemny, piątkowy wieczór po tym czymś.

A w zwykłej codzienności wczoraj do wioski zawitał Czternastokrotny Mistrz Polski. Dla mnie wydarzenie szczególne. Całe dzieciństwo i młodość napiętnowane. Ciągłe lawirowanie między Legią i Widzewem. Ależ to były czasy. I te podróże, dalekie podróże na Roosevlta nocnymi pociągami na legitymacji kolejowej pożyczanej od Kury. Kurna ale to były wyprawy. No a teraz Czternastokrotny Mistrz Polski przyjeżdża do mnie. Nie to żeby był to powód do dumy. Wolałbym żeby przyjeżdżał do stolycy. I przyjeżdża niestety bez kibiców ( pierdolone zakazy ). Suma sumarum wyszło na to, że byłem jednym z nielicznych na wioskowym estadio co liczyli na zwycięstwo gości. I się kurna przeliczyłem. Ja pieprzę, ale czasów dożyłem. Żeby Czternastokrotny Mistrz Polski przyjeżdżał tu do mnie i nie potrafił wygrać. Żenada. Zmarzłem jak cholera i doznałem goryczy porażki. Kiepski to był wieczór. Do dupy z takim wieczorem.

A ze spraw ważnych i ważniejszych przyleciały rybitwy. Wczoraj pierwszy raz w tym roku usłyszałem ich podniebne skrzeczenie. W ubiegłym roku pisałem co ich powrót znaczy. Znaczy wiele. Obiektywnie więc patrząc wszystko idzie w dobrym kierunku.

I jeszcze jedno. Wiem i zdaję sobie z tego sprawę. Jestem cholernym i wrednym egoistą. Kto tak mówi - ma rację.