Ścieżka 439 Do przodu

Tak wziąć i zmienić swoje życie. Zmienić sposób postrzegania rzeczywistości i swój stosunek do słów i zdarzeń. Tak wziąć i zmienić. Wszyscy, wszyscy mądrzy i wielcy tego świata to mówią, wszyscy to powtarzają. Wziąć i zmienić. Zerwać ze starymi nawykami, porzucić co znane i oczywiste, skierować energię gdzie indziej. Tak wziąć i zmienić to życie. Kurde, jak ja często o tym myślę. Ostatnio coraz częściej. Częściej bo coraz częściej dociera do mnie refleksja, że w tym które aktualnie toczę nic dobrego mnie już nie spotka. A może raczej nie to jak je toczę, a jaki mam do niego stosunek. Moje stare zasady ciążą mi coraz bardziej. Moje zasady i przekonania. Dzisiaj znowu całkiem przypadkiem dopadł mnie gdzieś nius jak to rośnie krzywa statystyczna rozwodów. No właśnie, cały czas rośnie. I niby to nie moja sprawa ( chociaż sam tą krzywą podniosłem ), niby co mnie obchodzą decyzje innych a jednak. Moje stare przekonania i stare wartości nie zgadzają się na taką rzeczywistość. One są tym faktem ranione. Powiem szczerze, gdyby nie decyzja tej onej, i gdyby nie jej o tym przekonanie, ja osobiście nie rozwiódł bym się nigdy. Nie wiem dlaczego, nie wiem po co tak myślę, ale nie rozwiódł bym się nigdy. Wprawdzie powtarzam zawsze: nigdy nie mów nigdy ale tutaj, w tym temacie jednak powiem – nigdy. Czym jest dla mnie rozwód? Rozwód. Rozwód to porażka, to przegrana. To jakby stracenie wiary w człowieka. I tak jakby utracenie człowieczeństwa w sobie. A tak naprawdę, bez zabawy w jakieś tam mądrości, jakieś tam wyszukane frazesy, to jest to tylko oczywisty brak miłości. Po prostu nie potrafimy już kochać. I to chyba boli mnie najbardziej w tym całym patrzeniu jak rośnie ta krzywa. Bo gdzieś podświadomie dociera do mnie, że to rośnie statystyczna braku miłości, braku człowieczeństwa. To rośnie statystyczna obojętności i egoizmu. Wiem, wiem. Podniesie się zaraz oburzenie i sprzeciw. Zdaję sobie sprawę. Ale zaznaczam, wyrażam tylko swoją opinię, swoje przekonania. Moje przekonania są takie i tyle. Weźcie ludzie się zdecydujcie. Weźcie albo dajcie sobie spokój całkiem ze związkami i małżeństwami – bo po cholerę to wam, albo weźcie te związki i małżeństwa z całym ich syfem, gównem i trudnościami. Bo to nie jest tak, że jest tylko słodko, że jest tylko fajnie. I to nie jest tak, że to tylko my czegoś w tym związku oczekujemy, i to nie jest tylko tak, że to my wiemy jak ma być. I mówię to przede wszystkim do siebie. To nie jest panie er tak, że to tylko ty czegoś w tym związku oczekujesz, i to nie jest tylko tak, że to tylko ty wiesz jak ma być. Prawdę mówiąc zawsze do tego dążyłem, do tego by wg takich zasad funkcjonować ( ciekawe co na ten temat powiedziała by ta ona ? ). Ale co by nie powiedziała, zawsze jest ten kolejny dzień, i kolejny, i jeszcze jeden, dzień w którym po raz kolejny spróbuję żyć wg tych zasad. Zawsze trzeba wierzyć, że w końcu, gdzieś kiedyś się uda. Zawsze. Trzeba wierzyć z miłości, z zaufania, z nadziei. Bo nie ma ludzi którzy nie kochają, po prostu nie ma. Trzeba tylko poznać, ich poznać. Poznać co kochają. I gdy nawet jeszcze oni sami tego nie wiedzą, nie zdają sobie z tego sprawy – poczekać aż to w sobie odkryją. Bo każdy chce kochać i kochanym być. A takie te coraz częstsze ogłaszanie wszem i wobec, że nie potrzebuję miłości, że nie potrzebuję jej to, to nic innego jak wołanie: chcę miłości, chcę jej, potrzebuję, pragnę. A jak tak dalej pójdzie, jak tak dalej będzie się to układać to już niedługo nie tylko rozwody staną się zwykłą częścią ludzkich relacji ale i porzucanie dzieci, porzucanie rodziców, porzucanie przyjaciół. Bo nie są tacy jak mają być, bo się zmienili, bo już nie spełniają naszych oczekiwań. Bo mają wady, bo trzeba poświęcić im czas, zainteresowanie, uwagę. Bo trzeba ich rozumieć. To jest chyba najtrudniejsze, nie umiemy rozumieć, że mogą mieć inne spojrzenie, że mogą inaczej. We łbach nam się przewraca, to wszystko. A jeżeli już tak ma być to lepiej zostać samym. Samotnym jak palec. Nie szukać, nie poznawać, nie brać odpowiedzialności. Ja tak mam. Jestem samotny, nie biorę odpowiedzialności za drugiego człowieka, odpowiadam sam za siebie i tylko przed sobą. Z tym jednak minusem, że przy okazji tracę serce. Tracę swoje serce. Tak jakby jakiś wewnętrzny kwas trawił mi je od środka kawałek po kawałku. Niezauważalnie i nieodczuwalnie. I tak pewnego dnia budzi się człowiek, staje przed lustrem i wie, że jego serce niby jeszcze bije, jeszcze tłoczy tą krew, ale już nie spełnia tej swojej funkcji podstawowej – nie kocha. I rodzi się myśl, rzucić to, zerwać, tak wziąć i zmienić. Wziąć i zmienić. W moim przypadku było by tym porzucenie starych przekonań, zasad którymi się kierowałem. Może nawet przyjęcia za oczywisty faktu, że krzywa rośnie, i że rosła będzie. I może pozbycia się tej nieprzyjemnej myśli, że to złe jest. Bo może jest dobre? I pomyślenie sobie a srał to pies, trzeba żyć. Jednak ciężko mi to zrobić. Jednak wciąż brak mi siły. I przede wszystkim to cały czas jest / byłoby przyznanie się do porażki tego starego era. To byłoby poddanie się, kapitulacja. I to byłoby tak jakbym uległ trendowi, modzie, otoczeniu i nie wiem jeszcze czemu. Trudno mi się poddać, trudno mi zmienić swoje spojrzenie. Trudno zmienić mi mój ogląd rzeczywistości. Tak czy inaczej, zawsze dopada mnie refleksja: tak czy inaczej, co bym nie zrobił, jakiej decyzji obecnie nie podjął – przegrałem.

To nie jest i nie miała być notka smutna. To taka tylko refleksja.

A w codzienności są dni pełne energii i dni kompletnie jej pozbawione. Tak jak w przypadku dni pełnych dobrego nastroju, i kompletnego braku zastanawia mnie skąd i dlaczego się biorą. Niby robię wszystko tak samo, niby tak samo się odżywiam, i tak samo śpię a jednak są różne. Apropo snu. Odczuwam jego chroniczny brak. Nie mam jak i nie mam kiedy się wyspać. To mnie kiedyś zabije.

Dzisiaj rozpoczął się na ulicach którymi spaceruję sezon motórowy. Ja wprawdzie w wydarzeniu tym osobiście nie uczestniczyłem, ale rozpoczęty jest. Chociaż jak się dzisiaj obudziłem po szóstej, i jak spojrzałem za okno na tą wichurę i ten deszcz to wątpliwości miałem wielkie czy się rozpocznie. A jednak. Pogoda się porawiła i wyszło słońce. Dali więc radę, a niebo chyba, tak jakby im sprzyjało. A pogoda w tym tygodniu zmusiła mnie w środę do wyciągnięcia rękawiczek. I niby sezon motórowy otwarty więc i wiosenny można by odtrąbić jednak ta wiosna jakaś taka kapryśna. Oby się poprawiła bo już za tydzień o tej porze zamiar mam być po pierwszej tego roku przejażdżce.