Ścieżka 495 Do przodu

Pisałem ostatnio, że mam wprawdzie w głowie notkę egzystencjalną ale chyba z nią poczekam jeszcze tydzień jakiś, może dwa. Chyba poczekam i trzy. Bo mam wprawdzie w głowie tą notkę ale jakoś tak pisać notek egzystencjalnych mi się nie chce. Może przesyt w sobie już lekki mam tego ciągłego szukania sensu życia? Może nie chce mi się już myśleć o tym jak żyć by żyć godnie? Może już dość mam tego rozpamiętywania ran? Może zmęczony już jestem? Może. Tak więc z egzystencjalną poczekam. Dzisiaj napiszę ponownie coś takiego o codzienności. Dzisiaj – nie wczoraj. Wczoraj nie napisałbym nic. Jak już dzień dobiegał końca jarnąłem się, że byłem w parku. Niby nic. a było to jak odkrycie Ameryki. Zdałem sobie sprawę z tego, że to jeden z takich dni. Takich dni, że niby wszystko w porządku, niby robię wszystko jak zawsze, a jednak jakimś dziwnym trafem w swoich ścieżkach trafiam do parku. Trafiam do parku, siadam na ławeczce i myślę o niczym. Tzn nie o niczym, a tak naprawdę o tym co ja tu robię. Tzn nie w parku, a tu – na ziemi. I pod koniec dnia wczorajszego sprawę zdałem sobie, że zawsze tak jest. Zawsze w takie niby zwykłe dni, dni pełne zwykłych sprawa, dni jak zawsze, w takie dni jak wczorajszy jakimś dziwnym trafem trafiam do parku. Jakby jakaś dziwna moc mnie tam prowadziła. Dlatego też wczorajszego wieczoru nie byłem w stanie napisać nic, kompletnie nic. Wczorajszego dnia dopadły mnie wątpliwości, dopadła mnie słabość. Słabość duchowa, ale i słabość fizyczna. Wczorajszego popołudnia, gdy biegłem dobrze znaną trasą, biegłem nie myśląc gdzie biegnę, bo przecież znam każdy kamień, każdą kempę trawy, każdą chodnikową płytę, wczorajszego popołudnia biegnąc dobrze znaną trasą, czas miałem pomyśleć, że to chyba mnie dyskredytuje. To mnie właśnie chyba dyskredytuje z szukania wspólnego życia z kimś innym. Takie dni. Właśnie takie dni były chyba zresztą przyczyną rozpadu mojego „poprzedniego” życia. Takie dni gdy na pytanie - co ci jest? - potrafiłem odpowiedzieć tylko – nic. Nic, chociaż widać, że jednak jest coś nie tak. Ale co miałbym powiedzieć skoro sam nie wiem co? Po prostu wstaję inny, słaby, zrezygnowany, nieobecny. Wstaję i nawet biegać mi się nie chce. Biegnę wprawdzie, ale biegnę na siłę, biegnę bez radości, biegnę słabym wynikiem. Nie mogę więc nikogo tym obarczać. Nikogo męczyć tym nie mogę. Takimi dniami. Nie ma nikogo kto potrafiłby to zrozumieć, kto potrafiłby to przetrzymać, kto nie zwariowałby przy okazji. Sam tego nie rozumiem. Zresztą gdyby nawet był ktoś taki, to na stan dzisiejszy, na dzisiejszy stan, nie miałbym odwagi przyznać się do tej słabości. Odwagi nie miałbym okazać bezsilności, okazać zagubienia w tym zwariowanym, bądź co bądź, świecie. Bo ja – silny – być muszę. I dzisiaj silny już jestem. Dzisiaj biegłem już normalnie. Tylko co to znaczy normalnie? Ja już nie wiem co znaczy – biegać normalnie w moim przypadku. Tydzień temu napisałem, że cytuję … i jeżeli miałbym być konsekwentny to jutro przebiec powinienem ze średnią 5:02. Czy byłem konsekwentny? Nie, nie byłem. Dziwne ale nie byłem. Bo przecież ja jestem konsekwentny do bólu. A tydzień temu o te pore nie byłem. Tydzień temu o te pore tą dyszkę tradycyjną nie przebiegłem ze średnią 5:02, ja ją kurde blaszka przebiegłem ze średnią 4:56!!!!!!! Było wprawdzie z wiatrem, to jednak nie zmienia faktu, że jest to wynik najlepszy w historii. To wynik wybitny. To pierwsza dyszka poniżej 52 minut, to pierwsza dyszka ze średnią z 4 z przodu. Co więc znaczy w moim przypadku: biegać normalnie? Co znaczy gdy dzisiejszą piętnastkę przebiegam ze średnią 5:32, i to pod wiatr. To też najlepsze 15 km w historii - ostatnią piętnastkę biegałem dokładnie rok temu – więc raczej długa przerwa. Przecież jeszcze niedawno tradycyjne dychy w tym tempie były wynikiem lepiej niż dobrym. A teraz robię wyniki takie na 15? Dziwne to wszystko. Naprawdę dziwne. Gdy tak siadam, gdy myślę o tym moim bieganiu to zastanawiam się, że jakieś to takie nierealne, jakieś takie niemożliwe. Myślę, że za szybko to jakoś, tak jakoś z nienacka, jakoś tak niespodziewanie. Gdzie się zatrzymasz erze? Co mnie zatrzyma? Jak biegłem tą dychę rekordową to gdzieś tak na 8 kilometrze refleksja mnie dopadła, czy zatrzymał bym się, na tym kilometrze ósmym widząc cycki? Czy cycki byłby w stanie mnie zatrzymać? A teraz pomyślałem sobie, czy biegłym szybciej wiedząc, że cycki czekają na mecie? Oczywiście, że tak, oczywiście, że biegłbym szybciej. Tego to jestem akurat pewien, nie ma co. A po biegu dzisiejszym inne zdarzenie napełniło mnie radością. Dzisiaj, gdy tak sobie biegłem, biegłem pod ten wiatr, biegłem te 15, biegłem patrząc na chmurki, patrząc na niebieskie niebo, nawet przez chwilę nie myślałem o deszczu. Tym bardziej, że prognozy, te które patrzyłem, nic o deszczu nie wspominały. I gdy dobiegłem, gdy zdjąłem koszulkę, gdy odsapnąłem, zerwała się ni stąd ni zowąd potężna nawałnica. Ale jaka. Potężna. Z wiatrem, z masą deszczu, z gradem nawet. Kurcze, jakie to miłe, że niebo poczekało z tym całym bałaganem. Poczekało aż dobiegnę. Tak jakby ktoś wstrzymywał wajchę, wstrzymywał jeszcze te dodatkowe pół godziny tych dodatkowych pięciu kilometrów. Poczekajcie aż er dobiegnie. Kurcze no – ależ to miłe. Niesamowicie. Dziękuję - powiedziałem temu komuś kto tą wajchę wstrzymywał patrząc przez okno. Lubię takie akcje, takie akcje pozwalają wierzyć, że nie jestem obojętny temu komuś.

I na koniec. W „poprzednim” życiu miałem dwa koty. Jednego rasowca i jednego dachowca ze śmietnika. Ten ze śmietnika był niezwykłą przylepą. Powiedzenie, że można zagłaskać kota na śmierć, w przypadku tego dachowca nic nie znaczy. To raczej on zamęczał człowieka na śmierć, zamęczał tym swoim przylepstwem. Z Małym, bo tak się zwał ( ja go tak ochrzściłem ), zwanym tudzież Maluszkiem, Malinkowym czy też Malinkiem porozumiewało się za pomocą wyrazu „ka”. Mały nie miauczał, Mały wydawał się z siebie ciągłe „ka”. Malinkowe „ka” oznaczało wszystko. I tak się też porozumiewaliśmy. I szło to nam nawet dobrze. Bo z Malinkiem lubiliśmy się bardzo. Nawet mimo tego jego ciągłego przylepiania się do najmniejszej choćby części człowieczego ciała. No więc Malinek został w ubiegły piątek o godzinie 10 czasu lokalnego uśpiony. Ostatnimi czasy podobno nie jadł już, nie chodził, siedział skulony w kącie. Ten pełny zawsze energii Malinkowy. I tak sobie pomyślałem, że może to z tęsknoty za mną. He – nawet tak to sobie tłumaczę. Tak szybko się posypał. Przecież był taki młody, taki radosny. Wiem, że bardzo dużo sobie dodaję, że wyolbrzymiam swoją osobę, że to prymitywne, że egoistyczne ale myślę, że Malinkowy tęsknił. Tak zresztą jak i ja tęskniłem. Jeny jak ja za nim tęskniłem. Ileż to razy patrzyłem pod nogi czy go przypadkiem nie ma, czy nie ładuje się tyłkiem przed moje kroki, niestety nigdy już tam go nie było. Teraz już nie będzie na zawsze. Może stąd ta moja nieoczekiwana wizyta w parku sobotnia?

P.S. Kurde przecież to notka egzystencjalna jest. Ja jestem jednak niereformowalny.