Ścieżka 570 Do przodu

Tak apropo jeszcze powrotu z nadmorza. W sumie nadmorze to powinienem chyba pisać przez duże en. Tak jak jakąś krainę cudowną moją, jak jakiś świat bajkowy. Bo chyba takim światem bajkowym się stało, czy też zawsze było, po prostu jest. I jak sobie o tym myślę, to jakoś nie chce mi się dorastać. Jakoś tak nie docierają już mądrych argumenty – dorośnij. Jakiś czas się argumentami tymi przejmowałem, ale zaczynam się już chyba nie przejmować. Dorośnij? Po ki? Po ki mam dorosnąć? Mam dorosnąć po ki żeby stracić bajkową krainę? Żeby jak cała reszta dorosłych jeździć do Nadmorza posiedzieć w barze, popopijać piwko, poobżerać się goframi ( bez urazy dla gofrów )? Już chyba wolę poleżeć ciemną nocą na piasku patrząc na gwiazdy czekając aż któraś spadnie. Tak, zdecydowanie wolę jak Mały Książę popatrzeć w gwiazdy. Ale wracając do tematu. Tak apropou jeszcze powrotu z Nadmorza przywiozłem również, jakby to rzec, rzec by – zachwyt. Przyszedł, jest, i ujawnia się co chwila. W Nadmorzu ujawniał się praktycznie w każdej chwili. Wieczoru pewnego osiągając poziom taki, jakim musiałem się podzielić z co zacniejszymi krótką treścią tekstową w treści: ja pierdole, ale jest cudownie. Właśnie zachwyt przywiozłem z Nadmorza. Minęło już dwa tygodnie z ogonkiem, a on skurkowany nadal jest. Zachwyt nad chmurami za oknem czwartkowego powrotnego. Kurde, ależ były cudowne. Szare, bure, kłębiaste, poszarpane, majestatyczne, straszne, potężne, a zarazem takie - delikatne. Takich cudownych dawno już nie oglądałem. I ten pomarańcz zachodzącego słońca w tle. Widok przecudowny. Kinga lubiła patrzeć w chmury, w sumie to ona zwróciła baczniej moją na nie uwagę. Kurde, jaka to była fajna dziewczyna. Tzn jest nadal pewnie – z tym, że dla mnie już – tylko była. Ale wracając do tematu. Skurkowany minęło już dwa tygodnie z ogonkiem, a on nadal jest. W piątek wychodząc z pracy miałem dwie opcje: bezpośrednio do domu vs wizyta w sklepie. Nie wiem, naprawdę nie wiem jak to się stało ale w pewnym momencie dotarło do mnie, że stoję na Zamkowym oparty o ścianę jednej z kamienic. Przede mną plac, zamek, kolumna. Wyjąłem słuchawki z uszu, wyłączyłem słuchaną po raz nasty muzykę jogi i popatrzyłem po okolicy. Jeny, jak ja dawno tu nie byłem, w tym miejscu w którym w poprzednim życiu bywałem praktycznie co dzień. Jeny, moje Stare Miasto. Stanąłem jak za dawnych dobrych lat i oddałem się patrzeniu. Pięknie to wszystko wyglądało w promieniach zachodzącego jesiennego słońca które jakby specjalnie dla mnie wtedy właśnie wyszło. A ja stałem, stałem, stałem. Słuchałem śmiechu kawiarenek, patrzyłem na mrowie wielkich baniek mydlanych pierzchających w popłochu przed zgrają roześmianych dzieciaków, wsłuchiwałem się w zamkowy zegar równo wybijający kwadranse. I z każdą kolejną chwilą oddech stawał się spokojniejszy, głębszy, a usta przybierały coś na kształt uśmiechu. Aż w końcu rzekłem, moja podświadomość rzekła: ja pierdole, ale jest cudownie. Tylko jeżyków brakowało. Myślę, że jakby były umarł bym z zachwytu. I jakbym miał umierać, a wie każdy kto mnie zna, że czekam na to, to chciałbym umrzeć właśnie tu albo Nadmorzem. To by była piękna śmierć. A potem, choć nogi jak z ołowiu nie chciały, poszedłem sobie do św. Jana, siadłem w ławeczce w której siadałem, westchnął raz i drugi: dzięki Boże, że mnie tu dziś przywiodłeś. I jeszcze tylko taka refleksja mnie naszła jak już wracałem. Patrzyłem na tych ludzi, spotykali się, rozmawiali, śmiali, zachodzili pod restauracyjne parasole, pstrykali sobie zdjęcia, byli tam po coś. Każdy był tam w określonym celu. I tak pomyślałem sobie, że chyba tylko ja jeden byłem tam dla samego bycia.