Ścieżka 371 Do przodu

Moje odosobnienie w które popadałem w zeszłej notce staje się coraz większe i większe. Wczorajszy wieczór, czyli ostatni dzień roku, dzień w którym strzelają korki szampana, strzelają fajerwerki a ludzie tańczą i śpiewają spędziłem sam samiutki samiuteńki. Do nikogo też ani nie zadzwoniłem z życzeniami ani nie wysłałem tradycyjnego sms-a. Można by rzec że cham i prostak ze mnie. Zapewne i tak jest, zwarzywszy na kryteria jakimi kieruje się świat współczesny przy wydawaniu wyroków, opinii i ocen. Można by rzec również że musi być mi niewątpliwie ogromnie przykro siedzieć tak samotnie podczas gdy wokół pełno zabawy. Ale jakoś nie jest mi ani smutno, ani nie czuję się jak cham czy prostak. To chyba staje się, a może zawsze było tylko nie zdawałem sobie z tego sprawy, moją naturą. Jestem typem samotnika. Chodzę swoimi ścieżkami. A że są to zazwyczaj ścieżki nie pokrywające się z kierunkiem w którym pędzi świat zostaję sobie sam. Zresztą, czy świat wie gdzie pędzi? Jasne że zdaję sobie sprawę że Sylwestra powinno się spędzać współcześnie na zabawie. Taki mamy zwyczaj. I dziwnym jawi się ten kto do tego się nie stosuje. Ale czy było tak zawsze? Czy weźmy na ten przykład taki Maćko czy Zbyszko z Bogdańca balowali 31 grudnia? A czy nawet patrząc bliżej te 300 czy 200 lat temu takie huczne witanie Nowego Roku było w zwyczaju? Chyba nie. To tylko teraz mamy taki zwyczaj. A kto wie jak będzie witany Nowy Rok za jakieś 200 lat? Może te nasze współczesne zwyczaje zdawać będą się prymitywnymi i śmiesznymi? Tego nie wiem. Myślę sobie jednak że to co się dzieje obecnie to chwilowa moda. Ale. Z drugiej strony patrząc to jeżeli ktoś lubi takie zwyczaje to niech sobie je celebruje. Nie mi to oceniać. Niech sobie każdy spędza Sylwestra tak jak lubi. Ja na ten przykład przebiegłem sobie wieczorkiem 5 km, potem przeprowadziłem operację na lewym kciuku na którym zrobił mi się zastrzał. Właśnie, tak apropo właśnie, zrobiło mi się coś takiego pierwszy raz w życiu przed świętami i jak to mam w naturze – zaniedbałem. A to sobie rosło, rosło i rosło i ropiało. No i jak w końcu dotarło do mnie że samo nie przejdzie i jak się zdecydowałem iść wreszcie do doktora to okazało się że w naszej LUX-susowej przychodni to mogę sobie i iść ale dopiero 13 stycznia, a jak chcę od razu to mogę pojechać do ich szpitala, ale tam to konsultację mam wprawdzie i w pakiecie ale sam zabieg to będzie już 180 pln. Co jak co ale TYLE hajsu to er nie wydał na doktora jak żyje. Zainwestowałem więc 19,95 w różne takie odkażające i plasterki, wziąłem żyletkę i agrafkę, wsadziłem drewnianą łopatkę do smażenia między zęby i przystąpiłem do operacji. Ależ tego syfu było, normalnie szok przeżyłem i zaskoczenie. I zaskoczenie że nic nie boli. To że nic nie boli to nawet zawód bo chyba potrzebę miałem trochę pocierpieć. Teraz nie mam kawałka palca i z ciekawością zaglądam sobie w dziurę gdzie z podziwem patrzę na miejsce gdzie zaczyna się paznokieć. Ale wracając do tematu. Po operacji popatrzyłem trochę na piosenki i motocykle w necie i poszedłem spać. No i czy czuję że coś straciłem – absolutnie. Aaaa i jeszcze w międzyczasie zadzwonił Goryrze z życzeniami, dobrze już wstawiony i właśnie dziwił się że jestem sam. I zachęcał do tego żeby do niego przyjechać i żeby się bawić, pić, tańczyć i się nie przejmować. Ale co w wypadku gdy mi się nie chce? Mi się akurat nie chce. Wolę sobie posiedzieć sam. Zresztą w niedzielę dałem się wyciągnąć i wciągnąć w picie u Suchego i powiem jedno, może i przez chwilę było i fajnie ale to co czułem przez cały poniedziałek i to co czułem gdy w tenże poniedziałek wróciłem wreszcie do domu i przytuliłem główkę do poduszki to cierpienie i ulga nie do opisania. No właśnie. Taka drobna sprawa jak powrócić do ciepłego domu i przytulić główkę do poduszki. Nie doceniane na co dzień, takie ot – rutyna. Ale jak wielkie to szczęście docenia się dopiero wówczas gdy ma się za sobą „ciężką noc poprzedzającą”. Tak więc doceniam te drobne szczegóły które mam i dzięki którym czuję spokój. Tak na marginesie przytulenie główki do poduszki to od dawien dawna jest mój ulubiony moment dnia/nocy. Gdy po całym dniu, zazwyczaj ciężkim dniu, pełnym nerwów, pośpiechu i problemów można wreszcie zgasić światło, zapalić świeczkę i ułożyć się w miękkiej pościeli przytulając główkę do poduszki. I można wówczas westchnąć, odetchnąć i przez chwilę oddać się marzeniom. I można pomyśleć że a nuż już się jutro nie obudzisz i będzie spokój. A tymczasem, gdy się jednak budzę, żyje sobie i popadam jak wspomniałem na początku w odosobnienie. I dobrze mi z tym. Czy muszę ciągnąć do ludzi? Czy muszę zachowywać się jak oni? Czy muszę spędzać ostatnią noc roku na szampańskiej zabawie? Nie muszę i zaczynam to akceptować. Bo właśnie z akceptowaniem tej mojej odmienności miałem i mam chyba nadal, największy kłopot. Chciałem to wszystko uporządkować, chciałem pozmieniać, chciałem dopasować do ogółu. I gdy dostałem od Bialutkiej życzenia świąteczne w których pisała żebym nie uspokajał tego bałaganu który mam w środku i że dzięki niemu jestem jaki jestem w pierwszym momencie nie zrozumiałem ich treści a nawet trochę byłem zaskoczony. Ale jak sobie teraz to przymyśliwuję to dochodzę do wniosku że ma, do cholery, rację. Nie muszę być jak inni. Nie muszę dostosowywać się do świata, nie muszę spędzać ostatniej nocy roku na zabawie odurzony alkoholem. I nic nie muszę robić by się przypodobać światu. Cały czas to robiłem, cały czas się starałem a jedyne co dostałem to hańbiącą mnie litość a w ostateczności odrzucenie ( Boże jak to boli, jak to wciąż boli ). Tak więc popadam sobie w osamotnienie i zaczynam czuć się z tym dobrze. Zobaczymy co będzie dalej i co z tego wyniknie. Zobaczymy. Zobaczymy też co przyniesie ten nowy 2016 rok. Bo co by nie powiedzieć, można ostatnią noc roku spędzać samotnie, ale jednak coś się kończy, coś się zaczyna. I oby zaczynał się lepszy okres w moim życiu. Myślę że będzie dobry. W listopadzie, w nocy z 14 na 15 miałem sen w którym pojawiła się data 16 sierpnia i nakaz żebym ją zapisał. Zapisałem. Nie mam pewności że ten 16 sierpnia dotyczy właśnie tego, rozpoczętego właśnie 2016 roku, ale już nie mogę się doczekać. I nie mogę się doczekać tych wszystkich miłych rzeczy jakie mam zamiar spotkać w tym 2016 roku. Nie mogę się doczekać i myślę że w 2016 kobiety wreszcie zauważą moją nietuzinkową osobowość i urodę. Nie mogę się doczekać i myślę że ten 2016 przyniesie mi spotkanie z kobietą mojego życia. Nie mogę się doczekać i myślę że ten 2016 przyniesie mi zrozumienie, a wręcz podziw ze strony otoczenia. Nie mogę się doczekać i myślę że ten 2016 przyniesie mi wielkie pieniądze, i że wygram wreszcie główną wygraną wiadomo w czym. Nie mogę się doczekać i myślę że ten 2016 przyniesie mi słońce, radość, uśmiech. Nie mogę się doczekać i myślę że w tym 2016 roku będę mógł powiedzieć wreszcie: „Ooo, i to jest właśnie kurwa to na co czekałem! To jest to jak ma być i tak ma kurwa być.” No i nie mogę się też doczekać i myślę że ten 2016 przyniesie mi, gdy wreszcie wyciągnę motóra, wspaniałe podróże i wspaniałe spotkania z co poniektórymi.

Ale żeby nie wyjść na totalnego chama i prostaka chcę pożyczyć też i Wam. Tylko nie wiem czego życzyć? A życzenia takie zwykłe, zwyczajowe to nie w moim stylu. Mam więc prośbę. Niech każdy, każdy kto tu zajrzy napisze u siebie czego sobie życzy. Takie życzenia dla siebie, takie najważniejsze, może nietypowe, takie których spełnienia oczekuje i które przyniosą mu szczęście. A ja zamknę wówczas oczy, westchnę, skieruję myśli ku Najwyższej Mocy Sprawczej ( jeżeli ktoś chce może nazwać ją Bogiem ) i z całych dostępnych mi sił, całym sercem, całą duszą, każdą komórką mojego ciała poproszę, zażądam, rozkażę by się spełniły.

A że siły mam ostatnio dosyć niech świadczy fakt że w dniu dzisiejszym pierdyknąłem pierwszy raz 15,13 km z czasem 1:36:42 i czułem że spokojnie dałbym radę następne 5 - ale spokojnie, bez szaleństw.