Ścieżka 451 Do przodu

Ten ciągły pośpiech, ten brak czasu permanentny, ta minuta każda wyliczona nie sprawia mi wcale przyjemności. To naprawdę nie jest to, czego bym pragnął. Zdecydowanie bardziej wolałbym móc nigdzie nie gonić, nigdzie nie biec i nigdzie nie zdążać. Zdecydowanie bardziej wolałbym obudzić się rano o tej o której się obudzę, i wolałbym móc otworzyć oczy i móc je zamknąć ponownie. Wolałbym to niż wstawać o określonej porze poganiany godziną odjazdu. I zdecydowanie też wolałbym wyjść z pracy i tak po prostu wracać do domu, niż wyjść z pracy i wracać do domu ograniczany godziną odjazdu. To naprawdę byłoby o wiele przyjemniejsze, o wiele mniej męczące i o wiele prostsze. Niestety – nie mam takiego komfortu. Nie mam komfortu budzenia się i zasypiania kiedy chcę. Nie mam komfortu spacerowania jak chcę, w tempie jakie mi akurat pasuje i spacerowania tam, gdzie akurat chcę.

W poniedziałek zrobiłem sobie taki dzień ( po części ). W poniedziałek wyszedłem z pracy bez pośpiechu. Na żaden pociąg zdążyć nie musiałem. Nic mnie nie ograniczało czasowo, nic mnie nie poganiało. Nawet metro które się popsuło zanim do niego wsiadłem nie było kłopotem. Poszedłem sobie najzwyklej w świecie na tramwaj. Tramwajami lubiłem jeździć zawsze. Teraz jednak nie mam na to okazji, czy raczej czasu. Była więc sposobność przypomnieć sobie dawne, dobre czasy. I jechałem sobie tym tramwajem nieśpiesznie. Spokojny i rozluźniony. Jakże wspaniałe to było uczucie. Nic mnie, żadna konkretna godzina nie ograniczała. Mogłem sobie patrzeć przez zalaną deszczem szybę na moknące ulice. Na krople tworzące setki okręgów na kałużach. Na ludzi chowających się gdzie się da. I na tych co się nie chowali, tych co mieli parasole, tych osłaniających się prze deszczem, a to bluzą, a to marynarką, a to zwykłą reklamówką. Mogłem w spokoju patrzeć na moknące uliczne stragany. Mogłem ze współczuciem patrzeć na biednych motocyklistów. I na kołyszące się na wietrze drzewa mogłem patrzeć. I w końcu na jasne niebo, gdzieś tam w oddali, tam gdzie nie sięgała jeszcze burzowa chmura. Mogłem sobie tak po prostu patrzeć. I mogłem sobie tylko tak o tym co widzę myśleć, o niczym innym. Bez pośpiechu, bez stresu, bez godziny która by mnie ograniczała. A potem mogłem usiąść na przesychającej ławeczce, mogłem wyciągnąć się wygodnie i obserwować przebijające się zza chmur słońce. Mogłem wsłuchać się w miasto, miasto które kocham miłością wzajemną. Patrzeć na sunące auta, na tramwaje. Patrzeć na budynki, na monumentalny pałac. I mogłem patrzeć na ludzi. Na różnokolorowych ludzi którzy przesuwali się przed moimi oczami. Na pojedynczych i a na tych w grupach. Na tych samotnych i na tych w parach. To wszystko mogłem obserwować gdy nie ograniczała mnie godzina. I nawet potem na dworcu mogłem sobie siedzieć w tej zadumie. Czekać na ten mój pociąg patrząc na przyjazdy i odjazdy innych. I nawet mieć tą chwilę zadumy, że może by wsiąść do byle jakiego i pojechać byle gdzie.

We wtorek zrobiłem sobie taki dzień również ( po części ). We wtorek nie musiałem wychodzić z tego czegoś by zdążyć na ten 19:32, ani na ten 20:32 ani nawet na ten 21:32. Prawdę mówiąc i późniejszym mogłem jechać, i prawdę mówiąc, i gdybym wcale nie pojechał też nic by się nie stało. Pojechałem tym 21:32. A w domu, już o północy mogłem siedzieć w oknie, sam jeden z całego osiedla i patrzeć na puste, ciche, ciemne chodniki. Słuchać gdzieś jakichś krzyków w oddali, słuchać szczekania psów, słuchać odgłosu przelatującego samolotu gdzieś tam na czarnym niebie, słuchać czyichś kroków i słuchać szumu ulicy. Mogłem sobie to robić ponieważ żadna pora na sen mnie nie ograniczała.

Dzisiaj też sobie po części zrobiłem taki dzień. Taki w którym wstałem, i nie wstałem, i coś zrobiłem i nie zrobiłem nic, w którym i gapiłem się w telewizor i nie gapiłem się też. I taki w którym mogłem przede wszystkim stać w parku pod ogromnym dębem łuskając słonecznikowe pestki w oczekiwaniu aż ta rzęsista ulowa wreszcie ustanie z myślę: a niech sobie pada jak najdłużej.

Tak, mogę mieć takie dni. Mogę z tym że … skąd na to brać?