Ścieżka 453 Do przodu

Dwa tygodnie temu na zad jak skończyłem pisać notkę, tą 450, z półki przede mną spadła ramka ze zdjęciem. Ze zdjęciem mamy i taty, takich przytulonych na jakiejś tam uroczystości czy raczej imprezie rodzinnej. Moja mama wygląda na tym zdjęciu na naprawdę szczęśliwą, i jakby jakąś taką odprężoną. Na żadnym innym zdjęciu jej takiej nie widziałem. Prawdę mówiąc nigdy chyba jej takiej nie widziałem. Zdjęcie więc jest na swój sposób wyjątkowe. Ta ramka to taka ramka z tych takich ramek opartych z tyłu na nóżce, taka pochylona do tyłu. Jak więc, jak więc do cholery przechyliła się do przodu i spadła? Dodam jeszcze, że obok niej stoją jeszcze dwie inne, ta stoi pośrodku. I gdy ta ramka spadła to zaraz przypomniało mi się, że chwilę wcześniej coś jakby stuknęło na płytkach w przedpokoju, tak jakby ktoś stąpnął, tak że nawet na moment oderwałem się od pisania i spojrzałem w tamtym kierunku. Gdy więc ta ramka spadła pomyślałem – tata. Kiedy umarł tata? To było jakoś teraz przecież. Dopiero po weryfikacji okazało się, że nie teraz, że jednak w połowie czerwca. No więc? Tak sobie sama spadła z wiatrem ( przeciągiem )? I kiedyś, kiedyś wcześniej, kiedy jeszcze głupi byłem i naiwny tłumaczyłbym to zdarzenie na sposób: nadprzyrodzone, niewyjaśnione, jakieś takie nie z tego świata, może nawet cud. Szukałbym jakichś znaków, jakichś wskazówek, jakichś powiązań. I może przez kolejnych kilka dni przez pryzmat tego zdarzenia patrzyłbym na wszystko co mnie w życiu spotyka. Ale tak było by kiedyś. Teraz natomiast, teraz kiedy głupi jestem nadal ale już nie tak naiwny patrzę na to w sposób zupełnie inny. W sposób wręcz przeciwny. Patrzę na to jak na zwykłą normalną sprawę. Najzwyklej w świecie spowodowaną zwykłym, najzwyklejszym przyciąganiem ziemskim. Tak niestety jest. To się niestety ze mną porobiło. Nie ukrywam, boleję nad tym. Szkoda mi tej utraconej wiary w magię, wiary w cuda, wiary w siły nadprzyrodzone. Magię, cuda, siły nadprzyrodzone nie poparte żadnym dowodem ale jednak wiarę. Ale magia, ale cuda i ale siły nadprzyrodzone nic w moim życiu nie uczyniły. Nic takowego się mi w życiu nie przydarzyło. Ile więc można czekać na coś takiego? Takiego właśnie w sposób racjonalny niewytłumaczalnego? No ile czekać można? W pewnym momencie, w tym momencie w którym wszelkie moje oczekiwania wzięły w łeb, w tej chwili gdy oczekując cudu spotkało mnie cudu zaprzeczenie, pozbyłem się złudzeń. Spojrzałem na świat jak na coś szarego i prostego. Coś w czym obowiązują tylko i wyłącznie prawa fizyki, a miłość to zwykła chemia. Mógłbym nawet awans żaboli do pierwszej ligi podciągnąć pod cud. Bo przecież od marca, bo przecież jeszcze na trzy kolejki przed końcem rozgrywek klasy niższej ani ja, ani wielu wielu znawców futbolu w awans ten nie wierzyło. A jednak awansowali. I choć radość moja była wielka to zaraz przyszła kalkulacja. Przecież cały czas wprawdzie tylko matematyczne ale jednak szanse mieli. Więc to tylko zwykła matematyka, żaden cud. I nawet zeszłotygodniowa wygrana z Legią, pierwsza wygrana z Legią po sześciu prawie latach, mogłaby wydawać się jako magiczna. No bo to przecież pierwszy mecz po powrocie do najwyższej klasy rozgrywkowej, pierwszy mecz w tej klasie na nowym stadionie, mecz szczególny, z przeciwnikiem szczególnym, mecz klasyk. No i przecież tak długo przeze mnie wyczekiwana. Jeny! Ile ja się przez te prawie sześć lat nacierpiałem. Przecież większość moich znajomych to Legii kibice. Przecież tej Legii nie lubię czy raczej nie lubiłem za młodu najbardziej. I ciągle, od tych prawie sześciu lat, zawsze po meczu wzrok spuszczony, zawsze gorycz porażki, zawsze jakiś tam wstyd. Nigdy, ale to nigdy nie zapomnę też, jak parę lat temu na jednym z rodzinnych spotkań oderwałem się na meczu oglądanie. I nigdy, naprawdę nigdy nie zapomnę słów teścia który sam piłką w ogóle się nie interesujący, z triumfem, szyderczym głosem podsumował, że jakiś głupi jestem trzymając za hanysami. A ja trzymam za hanysami bo tak mi się porobiło za dzieciaka i wyboru tamtego nie zmieniam, jestem wyborowi tamtemu wierny. Od prawie sześciu więc lat każdy, kto tylko spotykał mnie po takim meczu przypominał mi gdzie moje miejsce. Teraz jednak, gdy po tym długim okresie upokorzeń wreszcie moi wygrali, i to w stylu który mi się podoba, mógłbym to odebrać w kategorii magiczne. Mógłbym powiedzieć, że warto czekać, warto wierzyć, warto być. Ale czy to magia? To przecież zwykła sprawa. Przecież piłka jest okrągła a bramki są dwie. I przecież można wygrać, można przegrać, można też i zremisować. Teraz po prostu wygrali i tyle. Można się, i czynię to, cieszyć – ale gdzie tu magia? I mógłbym też podciągnąć pod coś szczególnego spotkanie sprzed kilku dni z Wenus. Tyle lat już żyję a jeszcze nigdy jej takiej nie widziałem. Gdy obudzony w samym środku nocy ( a przecież w środku nocy się nie budzę ) wyjrzałem przez okno ( bo nawet jak się obudzę to przez okno nie wyglądam ) ujrzałem ją na bezchmurnym niebie. Śliczna, przepiękna, cudowna była. Taka jasna na czarnym niebie. Ale czy to niezwykła rzecz? Piękna i cudowna z pewnością, ale czy niezwykła. Zwykła najzwyklejsza. Od tysięcy lat obserwowana przez miliony ludzi. Nic szczególnego panie er. A to, że wstałeś, że wyjrzałeś. Powiedzmy sobie szczerze, wstałeś do kibla, a wyjrzałeś by zaczerpnąć świeżego powietrza. No więc co z tą magią, co z cudami, co z nadprzyrodzonymi mocami? Są czy ich nie ma? Może jak wyzdrowieje taka Jedna, ale tak całkiem wyzdrowieje, to uwierzę znowu, bo obecnie jakoś mogę powiedzieć raczej, że magiczna strona życia to mnie - rozczarowała.

Z pamiętnika codzienności to Rumak przez tydzień cały stał nieruszany. Jak w poniedziałek zajechałem do łorso tak soi od tamtej pory. Zajechałem w deszczu mżawce przez drogę całą, mżawce która nie padała gdy wyruszałem, i która padać przestała gdy już dojechałem. A tak to trochę pada, trochę słońce świeci ale ogólnie pogoda do jazdy słaba. I w ogóle słaba do wszystkiego, w szczególności do urlopowania. W środę tylko było ładnie, co wykorzystałem na bieganie, i na pływanie. Bo w ubiegłą środę, jak w tą jeszcze ubieglejszą wziąłem urlop. Potrzebny mi taki wypoczynek w środku tygodnia. Niestety w przyszłym już nie osiągalny. Na pogodę nie narzekam bynajmniej. Ot po prostu takie lato, był czas przywyknąć.

A w bieganiu mam już w tym miesiącu 98 km nakręcone. Jak jutro walnę dyszkę przekroczę stówkę i do wyniku z lipca 2015 którego mówiłem ostatnio, że nie pobiję zrobi się niebezpiecznie blisko. A dzisiejszą dyszkę podzieliłem sobie na dwie części. Jedną taką szybką przed pływaniem i drugą relaksującą, spokojną po. I z zadowoleniem przyjąłem fakt, że ta pierwsza część, choć dobiegnięta na totalnym bezdechu zakończyła się czasem średnim na kilometr 5:02. Wprawdzie to jeszcze cały czas piątka z przodu nie czwórka ale jednak coś. Najlepsza w historii średnia na pięć km niewątpliwie. Fakt, że raczej z wiatrem, niedużym, ale jednak z wiatrem. O tym co to wiatr, nawet ten nieduży, przekonałem się jeżdżąc motórem. Potrafi nieźle namieszać w torze jazdy. A bieganie tylko obserwacje moje potwierdza. Wiatr, nawet ten nieduży, w istotny sposób może wynik poprawić, w istotny sposób może go popsuć. Przecież na zawodach mistrzowskich rekordy mierzy się w odniesieniu do siły sprzyjającego wiatru. I albo się te rekordy uznaje, albo pomija. Ja swój uznaję jednak, pomimo sprzyjającego wiatru i tyle.