Idę
ciemną ulicą. Manam śpiewał: wilgoć osiada na twarzy. Uliczne
latarnie sączą mgliste światło. Ale mgła to czy też smog? Smog
– czuję jego cierpki smak w ustach. Chodnik pusty o tej porze.
Gdzieniegdzie tylko przemknie pod krzakiem jakiś kundel z czymś na
końcu smyczy. Zmierzam tam gdzie w oddali mglisty szereg czerwieni
samochodowych świateł. Idę tempem które lubię najbardziej, a
którego ostatnimi czasy nigdy narzucić nie mogę, powoli. Idę i
powtarzam za miłą panią – kaaammMMM. To ostatnie MMM akcentując
kiwam główką. Idę, może się zataczam? Ale nie, to tylko takt
muzyki. I iść mógłbym tak wiecznie. Wiem, że kiedyś rozbolały
by mnie nogi, wcześniej pewnie zdarłbym zelówki ale poszedłbym,
poszedłbym aż za ten mglisty szereg czerwieni samochodowych
świateł. Tam hen daleko. Po co o tym piszę? Nie wiem? Pomyślałem,
że było by miło. Zamknij oczy, zapomnij o tym i tamtym, zostaw, i powtórz
za miłą panią – kaaammMMM, a zobaczysz, że się uśmiechniesz.
